Paranormale verschijnselen.

Paranormale verschijnselen zijn hallucinaties van maanzieke mensen.

Kunst.

"Wat is kunst. Wie het weet, is geen kunstenaar."
[A.Roland Holst, Kort.]

Roland Holst bedoelt hier natuurlijk, ironisch genoeg, dat juist alleen een kunstenaar weten kan wat kunst is.



"Alleen voorzover het genie in de artistieke-scheppingsdaad met gene oerkunstenaar van de wereld versmelt, weet het iets van het eeuwige wezen der kunst".
[Nietzsche, De geboorte van de tragedie, hoofstuk 5.]

Ledigheid.

Wat moet een man, die geen energie heeft voor het enige zinnige, dat hij weet te doen? Er zit niets anders op: hij moet ledig gaan - zich terneerleggen op het oorkussen, dat - omdat het van hem is - "des duivels" genoemd wordt.

Wetenschap en kunst.

Wetenschap en kunst zijn tegenpolen. De ene máákt, de andere "kent". En wat wordt er gekend? Er is geen twijfel mogelijk: dat wat de kunst gemaakt heeft. Dit kunnen we ook op het heelal betrekken, als we dit laatste zien als een kunstwerk - een "Schepping", om Christelijk te spreken. Het heelal is niet ontstaan uit nauwkeurige overweging; het is - als het al ontstaan is - ontstaan in een vlaag van verstandsverbijstering - "van macht, van goddelijkheid", met Nietzsches omschrijving van inspiratie gesproken.

De hoogste vormen van wetenschap en kunst zijn respectievelijk psychologie en religie. De psychologie probeert de psyche, de ziel, die door de mythologie wordt uitgedrukt (het Griekse woord muthos betekent "woord"), te begrijpen; de mythen zijn dan metaforen voor psychische processen. De hoogste vorm van psychologie is de psychologie van het heelal - het kosmisch proces als metafoor opgevat: voor het psychische proces van zijn Maker.

"God [als] de hoogste macht - dat genoegt! Uit haar volgt alles, uit haar volgt - 'de wereld'!"
[Nietzsche, Herwaardering van alle waarden, 4, 630.]

Het gaat er in deze hoogste vorm dus precies andersom aan toe: waar de psychologie normaalgesproken de werkelijkheid deduceert, die aan een mythe ten grondslag ligt, daar induceert zij hier een mythe, een metafoor, uit de werkelijkheid - het kosmisch proces. God is deze mythe, God is deze metafoor - en mijn metafoor van de "gekke God" is hier misschien nog wel de beste.

Stoutmoedigheid.

Bij de hoogste toppen van de man kan de vrouw met geen mogelijkheid: want om die te bereiken is passie vereist. Daar bereikt de man het hoogste goed, iets dat hoger nog is dan passie: gaiety, in de oorspronkelijke zin van het woord (kinderlijkheid, het tegendeel van verwijfdheid). Ah, maar dan wordt hij overmoedig: hij bereikt gene onschuld in de wreedheid, die kinderen eigen is - en krijgt vroeg of laat voor zijn wreedheden op zijn donder. De Duivel was eigenlijk Gods zoon, die hoogmoedig werd.

Bachelors of Philosophy.

"Welke grote filosoof was tot nu toe getrouwd? Heraclitus, Plato, Descartes, Spinoza, Leibniz, Kant, Schopenhauer - zij waren het niet; meer nog, men kan ze zich niet eens voorstellen als getrouwd. Een getrouwde filosoof hoort in de komedie, dat is mijn regel: en die uitzondering Socrates, de boosaardige Socrates is, schijnt het, ironice getrouwd, speciaal om juist deze regel te demonstreren."
[Nietzsche, Genealogie der moraal, 3, 7.]

Vóór voorwaardelijke liefde.

Liefde is als electriciteit. In het geval van onvoorwaardelijke liefde wil de liefhebber de geliefde al zijn liefde geven, zonder iets terug te houden; dit neemt dan de spanning weg, zoals de spanning tussen twee polen neutraal is als het overschot aan electronen van de ene pool is overgestroomd naar de andere. Zo'n ontlading kan, als de spanning groot is, abrupt en heftig zijn als een bliksemschicht. Na zo'n ontlading, die vaak stormachtig is, breekt de zon weer door. De zon schenkt wel van zijn stralen, van zijn liefde, weg, maar houdt zelf toch nog het grootste deel. Zo wordt langzaam maar zeker de spanning weer opgebouwd, tot de cyclus zich met de volgende ontlading herhaalt. Het is ook mogelijk zo'n ontlading te voorkomen, door de spanning nooit te laten opbouwen, maar de ander altijd alles te geven wat je hebt. In dat geval zal de lol gauw van de liefde af zijn.

Bijgeloof.

Het geloof in geesten is veel enger dan een echte geest ooit zou kunnen zijn. Zo ook het geloof in een Wereldgeest - in "God"...

Martiale muziek.

De Martiale, i.e. puur ritmische muziek, die ik in "Weemoed" noem, bestaat wel degelijk: het beste voorbeeld voor mij is Unleashed. Deze death-metalband heeft alles wat een krijger nodig heeft - behalve dan misschien het vrouwelijke, de melodie, de ontspanning. Maar dat is voor in zijn vrije tijd. Voor zijn werk, zijn opgave, heeft de krijger Martiale muziek nodig: het ritme van de veldmars. En het strijdlustige. Ja, zulke muziek is als een harnas, dat hem sterker en vervaarlijker maakt. Dans op die muziek is noodzakelijkerwijs een krijgsdans. Het is de zwaartekracht van zo'n harnas dat het lichtste wezen op aarde, de dichtersziel, die zonderling fladderende vlinder, met zijn neus op de feiten - de wereld, de werkelijkheid - drukt.

Dwaasheid.

Ik heb Haverschmidt onlangs "een groot man" genoemd - wat een dwaasheid! Moge men mij geloven, als ik zeg dat het een grootmoedige, overmoedige dwaasheid was. Want Haverschmidt was natuurlijk gebroken. Ach, misschien ben ik zelf ook wel gebroken, doch zeker gebarsten, maar ik ben sterk genoeg, mezelf bijeen te houden, vast te houden, middels een centrifugale kracht, die ik door dagelijkse inspanning niet alleen in stand hou maar immer groter maak...

Vreugde!

Maar hetzelfde dat je weemoedig kan maken kan je ook blij als een kind maken: als je, terwijl je naar die muziek luistert, beseft dat het dit ogenblik is, waarnaar je verlangt...

Weemoed.

"Alle waarachtige, alle originele muziek is zwanenzang."
[Nietzsche contra Wagner, Een muziek zonder toekomst.]

Wie kan er naar waarachtige muziek luisteren, zonder vervuld te worden van een verlangen naar de kinderlijke, Paradijselijke staat - zij het een kind? De meeste mensen echter willen dit verlangen, deze passie, niet voelen: vandaar dat zoveel mensen naar oneerlijke muziek luisteren, waaraan niets oorspronkelijks is. Ik zeg "muziek"; maar ik bedoel eigenlijk melodie. Elke mooie melodie is zwanenzang. Muziek die puur ritmisch is, als dat bestaat, kent dat verlangen niet. Het is Martiale muziek. Maar Venerische muziek, mooie muziek, kan alleen melodische muziek zijn. Zulke muziek roept, net als de godin Venus, met haar schoonheid een verlangen in ons op, dat liefde heet. Roland Holst noemt het heimwee. En schreef Novalis niet, dat filosofie eigenlijk heimwee is? Drang om overal thuis te zijn? - Filosofie is de liefde voor Sophia, de Wijsheid. Het woord venus is overigens verwant met "wens"...

In navolging van.

Nee, ik ben niet iemand die schrijft voor de toekomst, als Nietzsche, of zingt voor de toekomst, als Morrison; ik ben iemand die danst op de muziek van The Doors, danst op de ideeën van Nietzsche - en andersom! Ik dans op de muziek van Nietzsche, dans op de ideeën van Morrison.

"The message that nature sends is, transform your language - through a synergy between electronic culture and the psychedelic imagination, a synergy between dance and idea, a synergy between understanding and intuition, and dissolve the boundaries that your culture has sanctioned between you; become part of this Gaian supermind. I mean I think it's fairly profound, it's fairly apocalyptic. History is ending. I mean, we are to be the generation that witnesses the revelation of the purpose of the cosmos. History is the shock wave of the eschaton. History is the shock wave of eschatology, and what this means for those of us who will live through this transition into hyperspace, is that we will be privileged to see the greatest release of compressed change probably since the birth of the universe. The twentieth century is the shudder that announces the approaching cataracts of time over which our species and the destiny of this planet is about to be swept."
[Terrence McKenna, Re:Evolution.]

Deze tekst, die gesproken is op muziek van The Shamen, behoort tot de traditie van William Blake, Aldous Huxley en Jim Morrison. Het is één van die teksten die ik, zoals ik hieronder beschrijf, in het Nietzscheaans heb vertaald vanuit het oogpunt van de eeuwige wederkomst. Want hoewel het heelal zoals wij dat kennen allicht met de Oerknal ontstaan is, kan het heelal op zich, het Al, nooit uit het niets ontstaan zijn. William Blake beschrijft, ja voorspelt deze apocalypse (het woord apokalupsis betekent simpelweg "onthulling") als volgt:

"The ancient tradition that the world will be consumed in fire at the end of six thousand years is true, as I have heard from Hell.
For the cherub with his flaming sword is hereby commanded to leave his guard at tree of life, and when he does, the whole creation will be consumed and appear infinite and holy, whereas it now appears finite & corrupt."
[The Marriage of Heaven and Hell.]

Het woord "Creation", de "Schepping", is het Christelijke woord voor het Al: want de Christelijke God bestaat niet, is dus Niets. De Schepper is het Niets en de (nooitgeschapen) Schepping is het Al. Dat is wel een onthulling! Het heelal zoals wij dat kennen, van Oerknal tot hoe het ook moge eindigen, is slechts één van de dansen van de Al-Ene. In tegenstelling tot de Christelijke God is mijn God, de gekke God, het Al...

Poëzie.

Wat betekent poëzie voor mij, ik die als romantisch dichter begon (of was ik toen al filosoof?)? - Op zich, niets. Ik ben alleen geïnteresseerd in grote mensen - niet, een toevoeging voor ezels, in volwassenen (eerder nog in kinderen, of mensen die de ernst van het kind hebben teruggevonden), maar in great men. Als een mens in die zin groot is, machtig, gezond, zijn de dingen die uit hem vloeien ook groot, machtig en gezond. Dan is het een lust voor de geest, hun gedichten te lezen. Wat dat betreft vind ik Piet Paaltjens de grootste Nederlandse dichter; of liever - want ook de persoon Piet Paaltjens was een poiesis, een dichtsel, een masker van zijn maker - Francois Haverschmidt. Dat moet een groot man geweest zijn. Ik ben er instinctief zeker van, dat hij de auteur van het Oera-Lindaboek is geweest. Mooie mensen, voor wie de wereld, of in ieder geval het miniatuurwereldje dat Nederland heet, geen tijd had - tot nu toe. Want deze filosoof - de eerste grote Nederlandse filosoof - zal zorgen dat men voortaan tijd voor hen maakt - voor ons!

Tijd en plaats - in één woord, ruimte. Want dat is waar het Nederland aan ontbreekt. Een groot mens in Nederland - wat een discrepantie! - Waar is de Nederlandse cultuur? "Multicultureel" is een contradictio in prefixo: een cultuur moet een eenheid zijn. Eenheid van stijl - de voorwaarde daarvoor is eenheid van gedachte... Wat ik dus zoek zijn mijn geestverwanten, mijn bloedbroeders - want lichaam en geest zijn één. En waar vind ik ze in Nederland? In een enkeling. Haverschmidt was zo'n enkeling; misschien ook Roland Holst en Ter Braak. Ja, Ter Braak... De zwakkeling die ervoor uitkwam dat hij een zwakkeling was... En wist dat in zijn zwakte zijn kracht lag, omdat zijn zwakte hem dwong in zeker opzicht sterk te zijn: in geestelijk opzicht. Maar ook al compenseert de geestkracht lichamelijke zwakte, dan nog is zijn bezitter lichamelijk sterk te noemen. Zijn kracht zit in de wil, de sterkste te zijn - het is wilskracht, dat het verschil maakt: de kracht van zijn wil naar macht. De kracht, die van het machtscentrum dat hij is, uitgaat. Maar het machtscentrum dat iemand is - wat iemand is -, is zijn lichaam... Een moeilijk karakter: dat betekent, een moeilijke fysiologie... Ik denk dat Holst lichamelijk niet helemaal "in orde" was. Zijn poëzie leest als een soort constipatie. Nee, dan Haverschmidt. Dat was een gelukkig man - lichamelijk gezien. Maar hij had een verlangen - het verlangen waar Holst het steeds over heeft, maar dat hij lang niet zo goed weet uit te drukken - naar - ik heb er geen ander woord voor - het tragische... Romantisch? Ja, als je gecrushed worden samen met je crush door een trein romantisch vindt... Het is eerder titanisch - zo titanisch als Ernst Jünger de loopgraven omschrijft. Het gekrijs van mechanisch geweld. De vernietiging. Da's beter dan het lawaai van de stad. Liever een necropolis dan een metropolis. Athene nuken met waterstof, om er een nieuwe acropolis te bouwen. Een nieuw Hellas. Een nieuw tragisch tijdperk. Nieuwe mysteriën. Kortom, een nieuwe lente van de mythologie. Want goden zullen we nodig hebben, wij die de bodem van het bestaan gezien hebben en weten, dat er niets is...

Hemelvuur.

Als Nietzscheaan heb ik zo'n dwarse kijk op de wereld, dat ik levensbeschouwingen die direct tegengesteld aan de mijne lijken te zijn, zó kan interpreteren, dat ze van het hoogste nut en waarde voor me worden - vóór mij en tegen mijn werkelijke vijanden. Zo heb ik Savitri Devi's idee van "the man against time" vertaald in het Nietzscheaans, door het te bekijken vanuit het perspectief van de eeuwige wederkomst, de centrale gedachte van Nietzsche's filosofie. Het resultaat was dat ik haar idee overwon: ik heb de drie, the man against time, the man within time, and the man above time, tot een nieuwe eenheid gebonden; waardoor de vraag niet meer is, hoe men ten opzichte van de tijd staat (want zowel onder de mensen tegen als in de tijd bevinden zich vijanden van mij), maar of men een gróót of een klein, kleinzielig mens is.

Het moge duidelijk zijn: mijn vijanden zijn de laatstgenoemden. En zij zijn in de meerderheid. Waren we in gelijken getale, dan zouden het geen waardige tegenstanders zijn. Alleen als collectief, als zwerm giftige vliegen, zijn ze te duchten. Het is niet mijn lot, een vliegenmepper te zijn; maar het is misschien wel mijn lot, mijn wil, mijn opgave om een groot vuur te zijn, waarin al deze vliegen verzwolgen worden... Wat betekent dat? Dat ik de filosofie van de wil naar macht, de meest nihilistische die er bestaat, uitdraag en afdwing, in de wetenschap, dat ik de oplossing heb die de mijnen, mensen als Nietzsche en Devi en Roland Holst, in staat zal stellen haar laatste consequentie, die op een punt komt waarop de vliegen allang onder haar druk bezweken zijn, niet alleen te ontwijken en de schaduw ervan te dragen, maar haar - de consequentie - te affirmeren, áán te kunnen, aan te durven en toe te lachen en lief te hebben... Wie weet, waarover ik spreek?

Evolutie.

Het is wellicht niet te betreuren, dat sex zijn functie lijkt of dreigt te verliezen: want de meeste mensen kunnen zich toch beter niet voortplanten. Aan de andere kant zijn het juist de dommere, gemiddelde exemplaren die zich wèl voortplanten: het is bekend, dat jongeren op lagere schooltypes eerder sex hebben dan jongeren op hogere schooltypes; bovendien zijn zij vaak minder goed "voorgelicht" (in de nare consequenties die sex kan hebben, zoals AIDS en zwangerschap) - "de eerste keer is de kans toch heel klein dat je zwanger wordt?"

Maar misschien is ook dit wel begerenswaardig: misschien hebben gemiddelde mensen wel meer toekomst dan hoger ontwikkelde. Zij kunnen, omdat ze minder delicaat zijn, ook wat beter tegen een stootje - ze ontaarden minder snel dan hoger ontwikkelde mensen. Ik weet uit ervaring dat veel middelmatige meisjes - ik heb het dan over MBO-niveau - maar één ding willen: hun liefste wens is een kind, om te beginnen dan (eentje). Na het gymnasium komt er al gauw een studie en een carriere, en wordt de kinderwens - die volgens mij wel bestaat - de toekomst en het achterhoofd ingeschoven.

Om even uit te wijden - als we deze regel, dat een hoger ontwikkeld mens later aan sex begint, tot in het extreme doorvoeren, dan krijgen we bijvoorbeeld Nietzsche. Ik geloof niet dat hij aan syphilis leed; in ieder geval niet dat hij die overgehouden heeft aan sex. Nee, ik vermoed dat Nietzsche zijn hele leven maagd is gebleven. Hij is dan gek geworden en doodgegaan aan een hersentumor, òf - aan een softwarecrash... Wat, schreef hij niet, in Also sprach Zarathustra; "wat is kuisheid!

"Is kuisheid geen dwaasheid? Maar deze dwaasheid kwam tot ons, en niet wij tot haar.
Wij boden dezen gast herberg en hart: nu woont hij bij ons, - dat hij blijve, zo lang hij wil!"
[Aldus sprak Zarathoestra, Van de kuisheid.]

Terug naar het onderwerp: de evolutie van sex van voortplantingsmiddel tot genotsmiddel en van de vrouw van huismoeder tot carrierevrouw. Eerst het laatste. Ik denk dat je je als vrouw sowieso wilt voortplanten. Als vrouw ben je namelijk toch niet - een doodenkele uitzondering daargelaten - de culminatie en rechtvaardiging van je bloedlijn. Je moet dus een zoon krijgen, die dat wordt, of een kleinzoon, of een achterkleinzoon etc.

En sex als genotsmiddel? Wat dit betreft is de tweede middelmatigheid, zoals ik haar noem - de begaafde, maar geenszins hoogbegaafde mens - in het "voordeel" (vanwege haar hogere domheid). Een VMBO-meisje weet donders goed wat ze echt wil, maar een studente weet alleen wat ze echt niet wil (of dènkt te willen): in beide gevallen heb ik het over een kind. De rede van de hoger ontwikkelde vrouw belet haar om zwanger te worden - haar carriere is haar "reden".

"Those who restrain desire, do so because theirs is weak enough to be restrained; and the restrainer or reason usurps its place & governs the unwilling."
[William Blake, The Marriage of Heaven and Hell.]

Maar is mijn idee, dat ik de culminatie en rechtvaardiging van mijn bloedlijn zij, niet ook zo'n reden? Ah, maar hier komt er nog iets anders bij kijken. Voor een minder middelmatige mens is het minder gemakkelijk een "mate" te vinden. Op ieder potje past een dekseltje, zegt men wel; maar op sommige potjes passen veel meer deksels dan op andere! Niet alleen is het mij bijna onmogelijk iemand te vinden, met wie mij te kruisen mijn bloedlijn niet zou breken (in de zin van: diffuus maken, zoals van licht); maar alleen al de intimiteit is iets, waaraan ik mij niet snel zal wagen. Sterker nog, het is hetzelfde... Lichaam en geest zijn één. Ik zou niet met iemand zo intiem kunnen zijn, met wie ik niet ook ècht all the way zou willen gaan... All the way: dat betekent, in mijn mond, volledige eenwording...

The electronic shrine.

"God is in the T.V."
[Marilyn Manson, Rock is Dead.]

Sauberkeit.

"Dwaling (- het geloof in het ideaal -) is niet blindheid, dwaling is lafheid... Iedere verovering, iedere stap voorwaarts in de kennis volgt uit de moed, uit de hardheid tegen jezelf, uit de eerlijkheid tegen jezelf..."
[Nietzsche, Ecce homo, voorwoord, paragraaf 3.]

Wil naar macht.

Ook de wil om zich verheven te voelen boven de wil naar macht is een vorm van de wil naar macht - en geenszins de mooiste.

Van Jung naar Nietzsche.

"Let us return to the point from which we have strayed: combining the 'ego' and the persona. There lies the gate through which one can enter and leave Ultima Thule. I have called it Individuation. Combining the 'ego' with the Self. Changing the accent of individuality, moving it from the rational consciousness closer to the Ocean of the Unconscious, without ceasing to be conscious but with a different type of consciousness, bringing light as far as possible into the darkness, moving from the Yellow Sun of rational consciousness to the Black Sun of Individuation. And the centre that appears there, which is created, invented, to which the accent of individuality has now moved, is the Self, a circle whose circumference is everywhere and whose centre is nowhere. And which emits a Ray of Green Light. The light of Gnosis. Meister Eckhart's 'tiny spark' which navigates in a ghost ship on and beneath the surface of the Sea of the Unconscious, with all its lights on. The fulfilment of the totality of a being, the unus mundus. This is Individuation. Giving a face to the Self, to the 'Guardian Angel', the Monad, making the Creator conscious. ...And do you know where I found the concept of the Self I used in order to allude to this mystery? In the greatest psychologist of all time: in Nietzsche, your "Wounded King", who was the first to discover it, using the German word Selbst."
[Jung, in Miguel Serrano, Another Turn of the Wheel.]

Er is geen twijfel over mogelijk waar Jung zijn begrip van het Zelf vandaan had: uit Also sprach Zarathustra...

"Achter uw gevoelens en gedachten, mijn broeder, staat een machtige gebieder, een onbekende wijze - die heet Zelf. In uw lijf woont hij, uw lijf is hij."
[Aldus sprak Zarathoestra, Van de lijfsverachters.]

Van Holst naar Jung.

Wat Holst in de spiegel ziet (zie hieronder), wat voor hem het enige wezenlijke is, is zijn Anima. De Anima is, zeg maar, de vrouw in de man (in tegenstelling tot uitwendige vrouwen, waarop de Anima dikwijls geprojecteerd wordt - met desastreuze gevolgen). Het is als hij zich op deze richt dat de man de totaliteit bereikt, die Jung het Zelf, Holst het Wezen noemt.

Er is een geheimzinnige relatie tussen de Anima (of Animus: de man in de vrouw) en de symbolen of beelden van het Zelf. Volgens Jung is Christus zo'n symbool van het Zelf. Het Zelf zelf is dan God, die onzichtbaar is.

"Wie mij gezien heeft heeft de Vader gezien".
[Johannes 14:9.]

Zoals Nietzsche zegt, was de functie van Jezus om vrouwen tot het Christendom te verleiden; voor mannen had het Maria. Maar Jezus is niet alleen een Animus-, maar ook een Animàfiguur. Hij is immers behoorlijk "vrouwelijk", namelijk zachtmoedig, teder - zwak... Hij kan dus als een symbool van het Zelf van zowel mannen als vrouwen dienen.

De Griekse god Dionysos, het Heidense tegendeel van Jezus, werd aan de ene kant voorgesteld als de personificatie van brute mannelijke kracht, maar aan de andere kant ook vaak als verwijfd... Zowel Dionysos als Jezus zijn voorbeelden van het "kindarchetype", zoals Jung het noemt. "Het kind" is niet voor niets onzijdig: kan zowel mannelijk als vrouwelijk zijn; is noch uitgesproken vrouwelijk, noch mannelijk (dat ontwikkelt zich pas in de puberteit). Bovendien symboliseert het kind precies wat Roland Holst bedoelt: de onschuld, het Paradijs, het geloof...

Het wezenlijke.

"Alleen in ijselijke eenzaamheid (Holst's beste bundel heet niet voor niets Een Winter aan Zee) blijft men op het wezenlijke betrokken. Vanuit deze zienswijze is het begrijpelijk waarom de dichter de Verzen van 1911 verwierp. In die eersteling vindt men nl. zijn 'lente aan zee', een reeks liefelijke minneliederen vol van tweezaamheid. Typerend is het eerste koeplet van Nachtliedje:

'Ik heb zoo lang aan je gedacht
dat ik mij niet alleen meer voel,
en dit geluk heb ik gewacht
als innigst doel.'

"Deze tweezaamheid in de nachtschemer past niet in de mythe. Vandaar dat in de latere erotische verzen de vrouw verschijnt in het onbarmhartige licht van mannelijke trots en eenzaamheid. In de spiegel wordt hij alleen zichzelf gewaar."
[Jan Elemans, Adriaan Roland Holst.]

In het licht van de vorige post kunnen we de vrouw zien als een vrucht, die tot vergankelijkheid wil verleiden (voortplanting). Het wezenlijke - dat is dan het Zelf, Atman: Holst noemt dit laatste, in zijn "Eigen achtergronden", inderdaad "het Wezen":

"Naar de verhouding in een mensch tussen de oorspronkelijke zielskracht en de inwerkingen van de wereld kwam ik tot het onderscheiden van het Wezen, de Persoonlijkheid en het Karakter. Voor het wezen, en ook voor de persoonlijkheid, blijven het eeuwige en het oogenblikkelijke te allen tijde het goud en het zout des levens. Voor het karakter niet. Het karakter, sterk of zwak, al of niet edel, leeft binnen uur en feit, en weet van geen heimwee meer, en het is van de wereld, ook al is het ertegen."
[aldaar.]

Paradise Now.

Volgens sommige bronnen komen Adam en Eva overeen met Atman en Jiva. Volgens deze bronnen is Adam dan ook niet gevallen. Eva of de Jiva (spr. u. "djieva") is het "ego", om met Jung te spreken, en Atman is het Zelf. Zij worden vaak beschreven als twee vogels in dezelfde boom, de boom des levens. Atman zit gelukzalig helemaal bovenin de boom, maar de Jiva is "aan lager wal geraakt" - in verleiding gebracht door de vruchten geconditioneerd geraakt. De Jiva verkeert nu in onwetendheid, denkend dat het zingenot dat hij beleeft aan de vruchten ware gelukzaligheid is. Zijn gehechtheid aan de vruchten en aan hun genot veroorzaakt zijn leed. Ware gelukzaligheid daarentegen is gelegen in 't gezelschap van Atman. Atman is, om met Genesis te spreken, de ware vrucht van de boom des levens, en de enige waaraan je gehecht moet zijn; de vergankelijke vruchten zijn slechts vruchten van de boom der kennis van goed en kwaad. De eerste, Atman, geeft het eeuwige leven; de laatsten, de vergankelijke vruchten, brengen smarten en de dood.

You may be a lover...

"Wat een filosoof is, dat is derhalve slecht te begrijpen, daar het niet is uit te leggen: je moet het 'weten', uit ervaring, - of je moet de trots hebben, het niet te weten. Dat echter vandaag de dag iedereen over dingen praat, met betrekking waartoe hij geen ervaring kan hebben, geldt het meeste en ergste voor de filosoof en de filosofische geestesstaten: - de weinigsten kennen hen, kunnen hen kennen, en alle populaire meningen over hen zijn vals. Zo is bijvoorbeeld dat echt filosofische bijelkander van een koene, uitgelaten geestelijkheid, welke presto loopt, en een dialectische strengheid en noodzakelijkheid, die geen misstap doet, de meeste denkers en geleerden vanuit hun ervaring onbekend en daarom, in het geval dat iemand er tot hen over spreken wilde, ongeloofwaardig. Ze stellen zich iedere noodzakelijkheid als nood, als pijnlijk moeten-volgen en gedwongen-worden voor; en het denken zelf geldt hen als iets langzaams, aarzelends, bijna als een beslommering en dikwijls genoeg als 'het zweet van de edelen waard' - maar helemaal niet als iets makkelijks, goddelijks en de dans, de overmoed naast-verwants!"
[Nietzsche, Voorbij goed en kwaad, paragraaf 213.]

Hell hath no fury...

"Wat beledigt dieper, wat scheidt zo grondig af, als iets van de strengheid en hoogte te laten merken, waarmee je jezelf behandelt? En andersom - hoe tegemoetkomend, hoe liefderijk vertoont iedereen zich aan ons, zodra we doen als iedereen en ons 'laten gaan' zoals iedereen!"
[Nietzsche, Genealogie der moraal, 2, 24.]

De functie van sex.

Als we de natuur personifiëren, kunnen we zeggen, dat zij sex alleen plezierig heeft gemaakt om haar kinderen tot bevruchting te verleiden.

Nihilisme.

Wat is de inherente waarde van een mensenleven? De meeste "beschaafde" mensen zullen zeggen: "oneindig groot"; maar gaan die niet nog uit van het Christelijke Godsbegrip, of - om precies te zijn - van het Christelijke zielsbegrip? De mens heeft geen onsterfelijke ziel: er is alleen relatieve duur, relatieve eenheid. De inherente waarde, de waarde an sich van een mensenleven is exact nihil...