Liber. Een supra-politieke beweging.

Ik heb niet gestemd. Voor mij was dat de beste keus, aangezien het mij het hoogste geluksgevoel, het hoogste vrijheidsgevoel, het hoogste machtsgevoel gaf (geluksgevoel is machtsgevoel; vrijheid is macht). Het politieke toneel wordt bevolkt door mensen die hun belangen, dwz. hun machtswillen (vgl. "verlangen"), behartigen. Of dat nu bewust en direct eigenbelang is of niet, politici nemen altijd bepaalde zaken serieus. Ze zijn dus niet vrij van die zaken, ze zijn 'geëngageerd'. Ja zelfs als ze begaan zijn met vrijheid zijn ze nog geëngageerd, niet vrij. De enigen die die vrijheid ten volle kunnen genieten zijn de mensen die die vrijheid genieten zonder er in dienst van te staan. Wie in dienst is is een dienaar, een slaaf; geen vrij man. Een vrij man viert zijn vrijheid terwijl anderen rouwen om de mogelijke of werkelijke bedreigingen ervoor.

Een filosoof is een mens die de vrede en vrijheid heeft om de wereld te beschouwen; en een Nietzscheaans filosoof is een filosoof die de wereld beschouwt als wat zij hoogstwaarschijnlijk is, wil tot macht en niets daarbuiten, en de wereld als wil tot macht als iets verrukkelijks beschouwt. Ook het politieke toneel aanschouwt hij, wanneer hij dit aanschouwt, met blijdschap: hij is een toeschouwer die intens kan genieten van het schouwspel. Al die willen tot macht daar beneden te zien strijden! Al dat bedrog en zelfbedrog! Een spektakel voor godmensen, maar waarom zou hij zich zelf op het toneel begeven? Waarom zou hij zich tot de ernst verlagen? Tot het niveau van mensen die bepaalde dingen 'zwaar opnemen'? Die 'woedend' worden wanneer hun belangen niet serieus worden genomen? Als hij zich al op dat strijdtoneel begeeft, dan toch niet als een verbeten militair die tegen zijn vijanden optrekt. Nee, zijn mars is een overwinningsmars: de strijd is al in zijn voordeel beslecht, want hij heeft de hoogte bereikt vanwaaruit hij op het hele menselijke toneel neer kan zien. Hij heeft de bovenmenselijkheid bereikt, in de Nietzscheaanse zin---dat wil zeggen een goddelijkheid die vaak genoeg onmenselijk lijkt. Als hij de 'stad', de polis, al bezoekt, dan komt hij, om met één van Nietzsches zogenaamde 'waanbrieven' te spreken, "als de zegerijke Dionysus, die de aarde tot een feestdag maken wil." Hij celebreert de wil tot macht, hij verkondigt uitbundig zijn wil tot de eeuwige terugkeer: met lofzangen op alles van de bezetting tot de bevrijding, van de holocaust tot de processen van Neurenberg, van het kappen van regenwoud en het doodknuppelen van zeehondjes tot ecoterrorisme; alle uitingen van de wil tot macht bejubelt hij, de geweldenaar!