tag:blogger.com,1999:blog-216120952024-03-13T05:44:36.613+01:00SauweliosThis world is the will to power — and nothing besides! And you yourselves are also this will to power — and nothing besides!Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.comBlogger254125tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-36039754785512964172012-02-20T08:34:00.000+01:002012-02-20T08:35:53.612+01:00I think the fundamental problem of our era, which was also Nietzsche's era, is the conquest of nature. The conquest of nature was "commanded and legislated" (cf. <span style="font-style:italic;">Beyond Good and Evil</span>, aphorism 211) by Machiavelli, Bacon, and Descartes (among others) for the sake of philosophy, which was gravely threatened by Christianity back then. The scientific revolution instigated by those philosophers was what "killed" the Christian god, for which "killing" we should be most grateful. However, just as the religious revolution instigated by Socrates and Plato et al. was first beneficial but later became detrimental to philosophy, the revolution instigated by Machiavelli et al. has now itself led to a grave threat to philosophy. For "genuine philosophers" (again <span style="font-style:italic;">BGE </span>211) like the ones mentioned above belong to the formidable exceptions among men, and those exceptions are now in threat of becoming obsolete to the rule, the many, because of the technological advancements that in the West have made life easy for the many, who now no longer need such formidableness (which is <span style="font-style:italic;">indispensable</span> in real crises).<br /><br />The dire situation of many animals is just one of the consequences of what Heidegger called nature's reduction to a <span style="font-style:italic;">Bestand</span>, a standing reserve, a resource. The real problem is paradoxically not that animal rights are not being respected, but the conceited notion of the existence of any rights at all! There's no such thing as natural rights; men are not naturally entitled to accommodate the rest of nature to their needs. But neither are they naturally forbidden to. Therefore, there's only one way to counteract the continuing exploitation of nature; and that consists precisely in the ideal of the eternal recurrence, in the wish that everything, including all the woes that befall animals---and of course men, too, are animals---, recur eternally... For by wishing for the eternal recurrence of all things, one manifests oneself as the counterideal to the ideal of the man who wallows in "wretched contentment" (<span style="font-style:italic;">Thus Spoke Zarathustra</span>, Prologue, 3)---as an Übermensch as opposed to a Last Man. And only this ideal, "the ideal of the most high-spirited, most alive, and most world-affirming man" (<span style="font-style:italic;">BGE </span>56), can raise people out of their comfy animal-hide armchairs---if only by offending them!Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-48560958135766476262012-02-15T18:06:00.007+01:002013-07-14T22:40:10.055+02:00Hier is een gedicht dat ik schreef toen ik zeventien was:<br /><br />Let go of every prejudice<br />And all of your restrictions.<br />Let us lament how sad it is<br />To follow false convictions.<br /><br />Uplift your body in your soul<br />To realms high above us.<br />Come taste the airy alcohol<br />Excelling earthy offers.<br /><br />Now we'll discuss the universe<br />And our temporal presence.<br />We'll learn of our gloomy curse<br />The all-explaining essence.<br /><br />Then we can finally unite<br />Our energy and reason;<br />And you will love the day you tried<br />To end all lies and treason.<br /><br />Het was vanwege m'n verlangen naar het hogere dat ik in die tijd veel geestverruimende middelen gebruikte. In die tijd geloofde ik nog in een zeker substantiedualisme. Nu geloof ik dat alles, om een Platonisch eufemisme te gebruiken, liefde is. Het verlangen naar het hogere is daar een vorm van, ja in zekere zin zelfs de hoogste vorm: in de zin namelijk dat het de begeerte naar wijsheid is, naar gemeenschap met het Goede. Maar wat is het Goede? Het bestaan zelf. Maar dit betekent dat ook het lagere goed is, ook het materialisme, ook de oppervlakkigheid. Dit was wat Nietzsche het moeilijkst vond om te accepteren: de gedachte dat ook het lagere terugkeert, ook het verlangen naar het lagere, ook het lagere verlangen. En hij wist haar uiteindelijk te accepteren, ja te omarmen.<br /><br />Onlangs heb ik in één ruk Rob Riemens boekje, <span style="font-style:italic;">De eeuwige terugkeer van het fascisme</span>, uitgelezen. Ook hij is begaan met het hogere. Maar op één punt, mijns inziens de kern, ben ik het volstrekt met zijn betoog oneens. Ik zal die kern hier nu vrij uitvoerig citeren:<br /><br />"Massamaatschappij is de benaming die Ortega Y Gasset in 1930 geeft aan de maatschappij die zich, vanaf de eerste vermoedens van Goethe en met alle kenmerken die Tocqueville en Nietzsche hadden voorspeld, inderdaad overal in Europa manifesteert. En toch is Ortega Y Gasset verbaasd over wat hij ziet als de grote paradox van het democratische tijdperk dat net zijn intrede in de Europese geschiedenis heeft gedaan. Eindelijk een tijdperk waarin de samenleving zich heeft weten te bevrijden van het juk van de tiran en de Kerk, aristocratie en feodale maatschappij. Technologische vooruitgang biedt onder meer grotere bewegingsvrijheid, de media verbreden de blik op de wereld en het politiek bestuur wordt steeds democratischer. Europa staat op de drempel van een vrije samenleving waarin grenzen kunnen worden geslecht, de individuele vrijheid wordt gerespecteerd, eigen verantwoordelijkheid geïmpliceerd en geestelijke waarden die het beschavingsideaal schragen, worden gecultiveerd.<br />Maar deze historische kans wordt afgewezen door een nieuw type mens dat snel aan invloed wint in de maatschappij: de <span style="font-style:italic;">massamens</span>. [...]<br />Niemand wordt als een 'massamens' geboren. Het tegendeel is waar. Volwassen worden is het je bewust worden van de grote levensvragen, de vragen naar zin en betekenis. Maar te veel mensen, in het bijzonder zij 'die het niet cadeau krijgen', zijn in de steek gelaten in hun zoektocht naar een antwoord op deze vragen en hun pogen vrij en verantwoordelijk te leven.<br />Zij zijn in de steek gelaten door [nihilistische intellectuelen, conservatieve intellectuelen, het onderwijs, de zakenelite, en zowel een linkse als een rechtse politieke elite.]<br />Het is door dit verraad van de elites dat mensen massamensen worden en hun identiteit gereduceerd wordt tot die van klant, stemmer, kijker of geldslaaf. Er worden steeds minder mogelijkheden geboden en er is steeds minder aanmoediging om vrij en verantwoordelijk te worden zoals Socrates en Spinoza vrij en verantwoordelijk waren." (pagina 15-16 en 52-54.)<br /><br />Elders in het boekje zegt Riemen over Socrates:<br /><br />"Socrates kritiseert in een gesprek met zijn vrienden al vijfentwintig eeuwen geleden een levensstijl die 'uitsluitend gericht is op het aangename en het hoogste goed negeert'." (pagina 48, parafrasering.)<br /><br />De ironie is dat Socrates juist meende dat er wel degelijk mensen als massamens geboren worden: de <span style="font-style:italic;">meeste</span> mensen nog wel. De meeste mensen zijn van nature uitsluitend gericht op het aangename. Vandaar dat Socrates' ideale staat juist het <span style="font-style:italic;">tegendeel</span> van een democratie was: een aristocratie, een Kerk, een feodale maatschappij. Het probleem is niet dat de elites veel mensen in de steek laten; het is juist dat ze trachten om de velen, hoi polloi, tot hun eigen hoogte te verheffen... De meeste mensen <span style="font-style:italic;">zijn</span> van nature nou eenmaal niet geïnteresseerd in de grote levensvragen---ja zelfs de meeste elitemensen niet. Het is geen "verraad" van de meeste elitemensen als ze het hoogste goed negeren. De meeste elitemensen zijn weliswaar van nature niet in de eerste plaats gericht op het aangename, maar ook niet op het hoogste goed. Dat zijn slechts de weinigsten, de elite van de elite, la crème de la crème---mensen als Socrates en Spinoza.<br /><br />De "vrije samenleving" die Riemen noemt is met name tot stand gekomen door de in dezelfde alinea genoemde "technologische vooruitgang". Die "vooruitgang" is in wezen wat de Engelsen "the conquest of nature" noemen. Die verovering is het grondprobleem van onze tijd, en sinds kort denk ik dat ik weet hoe we dat probleem kunnen oplossen. De oplossing zit 'm in niets anders dan wat ik hierboven over Nietzsche gezegd heb.<br /><br />***<br /><br />"Maar eens [...] moet hij ons toch komen, de <span style="font-style:italic;">verlossende</span> mens der grote liefde en verachting, de creatieve geest, dien zijn dringende kracht uit alle afzijdigheid en genezijdigheid immer weder wegdrijft, wiens eenzaamheid door het volk misverstaan wordt, alsof ze zijn vlucht <span style="font-style:italic;">voor</span> de werkelijkheid zij---: terwijl ze slechts zijn verzinking, vergraving, verdieping <span style="font-style:italic;">in</span> de werkelijkheid is, opdat hij eens uit haar, wanneer hij weder aan 't licht komt, de <span style="font-style:italic;">verlossing</span> dezer werkelijkheid thuisbrengt: haar verlossing van de vloek, die het dusverrige ideaal op haar gelegd heeft." (<span style="font-style:italic;">Genealogie der moraal</span>, 2.24)<br /><br />Het "dusverrige" ideaal is het ideaal dat in Plato's exoterische leer werd opgericht. Plato's exoterische leer: dat wil zeggen Plato's leer zoals de meeste mensen haar kennen; die echter gericht was op <span style="font-style:italic;">tweederangs</span> mensen, op "de meeste elitemensen"; en die vervolgens verbasterd werd tot Platonisme voor 't "volk", dat wil zeggen op <span style="font-style:italic;">derde-en-laagsterangs</span> mensen gericht. "The conquest of nature" is het beoogde effect van <span style="font-style:italic;">Bacon's</span> exoterische leer, en die was slechts een nieuwe vorm van die van Plato. Net zoals het Platonisme in Plato's tijd gunstig voor de filosofie was, zo ook het Baconisme in Bacon's tijd. Maar Bacon's tijd is voorbij, en nu is het tijd om elk Platonisme de nek om te draaien. Nu is het tijd voor <span style="font-style:italic;">Nietzsches</span> leer, die volstrekt esoterisch is. Geen "edele" of "heilige" leugens voor Nietzsche. Geen compromissen met de naturen van tweede- of derderangs mensen. Zo'n compromis was het namelijk, dat nu tot de dreiging geleid heeft dat de eersterangs mensen <span style="font-style:italic;">afgedankt</span> worden. Ze waren nuttig voor hun minderen vanwege hun op gang brengen van de verovering der natuur; nu zijn ze dat niet meer, ze zijn overbodig, ja nadelig. Want zij alleen belichamen de oplossing van het probleem, de verlossing van het Platonisme: door een <span style="font-style:italic;">nieuw</span> ideal te belichamen, het <span style="font-style:italic;">tegenideaal</span>, "het ideaal van de overmoedigste, levendste, en wereldbevestigendste mens" (VGK 56)... De sleutel tot de oplossing van het grondprobleem van onze tijd houdt paradoxaal genoeg juist het <span style="font-style:italic;">willen</span> van het probleem in, het willen van alle pogingen de natuur te veroveren, het willen van al het dierenleed... En is de eersterangs mens niet ook <span style="font-style:italic;">zelf</span> een dier? Zoals ik onlangs op Facebook (...) schreef:<br /><br />The Nietzschean Übermensch is the man who wills the eternal return of all things, including all suffering and inequality! Including the anger he arouses by willing suffering, and the envy he arouses by willing inequality! Including all attempts to shoot him down! Including fascism!<br /><br />De essentie van het fascisme is de woede van de woedende menigte... En ook die woede moeten we willen: het vuur van de menigte, de fakkel in hun handen en in hun harten, die <span style="font-style:italic;"><a href="http://www.etymonline.com/index.php?term=holocaust">holocaust</a></span> wil ontsteken. Zoals Nietzsche zegt, het is niet hun mensenliefde, maar de <span style="font-style:italic;">onmacht</span> van hun mensenliefde die de Christenen van tegenwoordig hindert, ons te verbranden. En schoonbrandwoede + onmachtsgevoel = ressentiment. We moeten ook al het ressentiment willen!Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-70402588786941322022011-05-26T20:19:00.004+02:002011-05-30T08:56:30.600+02:00Nietzsches Artiestenmetafysica (13/12/2010).Het Oer-Ene (<i>das Ur-Eine</i>) is het grondbegrip van Nietzsches vroege metafysica. Zonder dit begrip zijn bekendere begrippen als het Apollinische en het Dionysische eigenlijk niet te begrijpen. Het Oer-Ene is de "God" van Nietzsches vroege metafysica. Het grote verschil met bv. de <i>Christelijke </i>God is echter dat het Oer-Ene niet transcendent, maar immanent aan de wereld is. Hierover straks meer.<br /><br />Het Oer-Ene <i>is</i>, dat wil zeggen het is een Zijnde, in de Parmenidische zin. Als Heraclitus de filosoof van het Worden is, dan is Parmenides de filosoof van het Zijn. Het Oer-Ene is een Parmenidisch Zijnde en lijdt hieronder. Dit lijden is een lijden aan over-volheid, al te grote vreugde. Het Oer-Ene <i>smacht</i> naar gebrek en verdriet.<br /><br />Om deze reden stelt Het Zich een wereld van Worden, gebrek en verdriet voor. In Zijn voorstelling ligt deze wereld niet <i>buiten</i> Zichzelf, maar Het is immanent aan haar. Ze is de wereld waar wij deel van uitmaken. De wereld waar wij deel van uitmaken is een denkbeeldige zelffragmentatie van het Oer-Ene; wij zijn eigenlijk slechts denkbeeldige fragmenten, en bezitten slechts realiteit in ons één-zijn met het Oer-Ene.<br /><br />Deze wereld van Worden, gebrek en verdriet smacht zelf <i>ook</i> ergens naar. In tegendeel tot het Oer-Ene, de verlichting van Wiens smachten zij is, smacht zij zelf naar Zijn, volheid, vreugde. En dit smachten wordt op zijn beurt <i>ook</i> weer verlicht door middel van verbeelding: namelijk van Apollinische schijn. Deze schijn echter is niet alleen de verlichting van de wereld, maar ook de volledige <i>verlossing</i> van het Oer-Ene. Het verrukt het Oer-Ene namelijk om Zijn "schepselen" (met name mensen) gelukkig te zien in de schijn van het Zijn. Deze gelukzaligheid van het Worden in de schijn van het Zijn verheerlijkt het Oer-Enes <i>eigen</i> Zijn: het Zijn lijkt nu iets <i>begerenswaardigs</i>, ja zelfs het hoogste goed. Wat een illusie! Deze identificatie van het goede, het schone, en het ware in het Zijn is het verst verwijderd van de waarheid en daarom het meest begerenswaardige dat er is. Deze illusie is waarlijk het hoogste goed en de mooiste geliefde. Maar alleen voor het Oer-Ene Zelf. Voor ons is ze <i>ook </i>wel mooi en goed, maar slechts als een verlichting van het Worden, niet als een verheerlijking van het Zijn. Teneinde te delen in de verrukkingen van deze verheerlijking moeten we onszelf in het Oer-Ene verplaatsen.<br /><br />De hoogste vorm van de schijn van het Zijn middenin het Worden bereikt het Apollinische genie. Het is omwille van dit genie dat de Staat bestaat. Alle menselijke organisaties groter dan de familie bestaan uiteindelijk slechts omwille van dit genie, en zelfs de waarde van de <i>familie</i> berust uiteindelijk op haar vermogen om de eventuele gebreken van de Staat te compenseren. (Zo zou in Plato's ideale Staat de familie worden afgeschaft omdat ze, wanneer de Staat ideaal was, overbodig zou zijn.)<br /><br />Maar er is nog een <i>ander</i> soort genie, en dit heeft op zich helemaal niets met de Staat te maken. Dit is het <i>Dionysische</i> genie. De genialiteit van het Dionysische genie ligt in zijn vermogen om zichzelf in het Oer-Ene te verplaatsen. De hoogste prestatie van het louter Dionysische genie is het ervaren van de wereld zoals het Oer-Ene haar ervaart: als een verlichting van de kwellingen van het Zijn, de over-volheid en de al te grote vreugde in de schijn van het Worden, het gebrek en het verdriet. Maar deze prestatie is niet de hoogst mogelijke menselijke prestatie. De hoogst mogelijke menselijke prestatie is de hoogste prestatie van het <i>zowel</i> Dionysische <i>als</i> Apollinische genie. Dit genie kan tegelijkertijd zichzelf in het Oer-Ene verplaatsen <i>en</i> Apollinische beelden voortbrengen.<br /><br />"[N]u stapt Apollo op hem af en raakt hem aan met de laurier. De Dionysisch-muzikale betovering van de slaper schiet nu bij wijze van spreken beeldvonken om zich heen, lyrische gedichten, die in hun hoogste ontvouwing tragedies en dramatische dithyramben heten."<br />(Nietzsche, <i>De geboorte van de tragedie</i>, hoofdstuk 5, mijn vertaling.)<br /><br />"[A]lleen in het kunstwerk van de tragedie horen we gene hoogste dubbelkunst tot ons spreken die, in haar vereniging van het Apollinische en het Dionysische, het evenbeeld van [het] oergenot van het wereldoog is."<br />(Nietzsche, <i>Nagelaten Fragmenten</i> begin 1871 10 [1], mijn vertaling.)Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-19047961239721507462011-01-01T23:09:00.005+01:002011-05-05T05:24:59.146+02:00Nietzsche contra Wilders (herziene versie)."<span style="font-style:italic;">De conservatieven in 't oor gezegd.</span>---Wat men vroeger niet wist, wat men tegenwoordig weet, zou kunnen weten---, een <span style="font-style:italic;">terugvorming</span> [Rückbildung], een ommekeer op welke wijze en in welke graad dan ook is helemaal niet mogelijk. [...] Er zit niets anders op: men <span style="font-style:italic;">moet</span> voorwaarts, dat wil zeggen <span style="font-style:italic;">stap voor stap verder de décadence in</span> (dit is <span style="font-style:italic;">mijn</span> definitie van de moderne 'vooruitgang'...)."<br />(Nietzsche, <span style="font-style:italic;">Afgodenschemering</span>, "Strooptochten van een oneigentijds man", paragraaf 43, mijn vertaling.)<br /><br /><span style="font-weight:bold;">De Westerse liberalisering</span><br /><br />De geschiedenis van het moderne Westen is in wezen één lang liberaliseringsproces. De term "liberalisering" verwijst naar het liberalisme. Het liberalisme is in wezen het idee dat het individu voorrang heeft op de samenleving.<br /> <br />Ik onderscheid in grote lijnen <span style="font-style:italic;">vier</span> liberaliseringen. De eerste en belangrijkste was de emancipatie van het individu van de vereiste om, teneinde het Goede te kunnen bereiken, tot een bepaalde <span style="font-style:italic;">ethnische groepering</span> te behoren. Het beste en meest relevante voorbeeld hiervan is het verschil tussen het Jodendom en het Christendom. Om <span style="font-style:italic;">Jood</span> te zijn moet men <span style="font-style:italic;">jood</span> zijn, dwz. om "Judaïst" te zijn moet men <span style="font-style:italic;">ethnisch</span> joods zijn. In het Christendom daarentegen is ethniciteit in principe totaal onbelangrijk.<br /><br />De tweede liberalising in de geschiedenis van het moderne Westen was de emancipatie van het individu van de vereiste van een <span style="font-style:italic;">intermediair</span> voor het bereiken van het Goede. Deze intermediair was de priester. In het Protestantisme is iedere Christen in feite zijn eigen priester.<br /> <br />De derde liberalisering was de emancipatie van het individu van de vereiste van een <span style="font-style:italic;">god</span> voor het bereiken van het Goede. In het Humanisme hoeft men niet in een god te geloven om het Goede te kunnen bereiken. Iedere mens heeft, net als de Christelijke god, kennis van goed en kwaad. Hij kan de twee onderscheiden met behulp van zijn rede. Het Humanisme is in wezen het idee dat wat Plato de Idee van het Goede noemde te ontwaren valt in de (menselijke) natuur en de (wereld)geschiedenis, met behulp van de (menselijke) rede.<br /><br />De vierde en laatste liberalisering is de emancipatie van het individu van de <span style="font-style:italic;">ene</span> Idee van het Goede. Het individu kan nu kiezen uit een eindeloze hoeveelheid ideeën van wat goed is. Hiermee komen we bij het cultuurrelativisme, aangezien alle ideeën van wat goed is precies even waar of onwaar zijn. Dit is in feite nihilistisch, aangezien geen enkele levensweg meer superieur kan worden geacht aan enig andere.<br /><br />Tot zover het moderne Westerse liberaliseringsproces in grote lijnen. Ik zal de genoemde vier stappen nu, in omgekeerd chronologische volgorde, in iets meer detail bespreken, om uiteindelijk bij de beslissende stap, <span style="font-style:italic;">stap 0</span>, uit te komen.---<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Stap 4</span><br /> <br />De vierde en laatste liberalisering is waar Geert Wilders tegen strijdt. Hij noemt dit de "multikul". Veel mensen die zichzelf als multiculturalist beschouwen bestrijden echter dat het multiculturalisme cultuurrelativistisch is. Hierin zijn zij abuis.<br /><br />Een typisch voorbeeld van zo'n zogenaamde "multiculturalist" is dr. Evelien van Asperen. In haar paper "The intercultural paradox" gebruikt ze als antoniem van "cultuurrelativisme" de term "cultuurmonisme". Ze gelooft dat er, naast deze twee mogelijkheden, nog een derde is. Ze heeft het over "bovenculturele waarden", waarden die fundamenteler zijn dan alle culturele waarden. Voor deze waarden echter---in feite de zogenaamde "universele rechten van de mens"---zijn er twee mogelijkheden:<br /><br />1) Ze zijn zelf afkomstig uit één heel specifieke culturele hoek: de Westerse. Het zogenaamde "bovenculturele" alternatief is dan dus geen alternatief, maar simpelweg een blinde danwel oneerlijke vorm van cultuurmonisme.<br /><br />2) Het zijn waarden die instinctief door alle gezonde mensen worden gedeeld. Er moet dan echter nog steeds een <span style="font-style:italic;">cultuur</span> zijn die bepaalt dat zulke instinctieve waarden de <span style="font-style:italic;">hoogste</span> waarden zijn. We kunnen ons de volgende dialoog voorstellen:<br /><br />A: "Waarom moeten we die en die waarden aanhangen?"<br />B: "Omdat ze instinctief zijn."<br />A: "Maar waarom moeten we waarde aan zulke instinctiviteit hechten?"<br /><br />Op dit punt heeft persoon B volgens mij slechts twee mogelijkheden:<br /><br />1) B: "Omdat het instinctief is om dat te doen."<br /><br />Hiermee is een oneindige regressie bereikt.<br /><br />2) B: "Omdat we daar goede redenen voor hebben, namelijk [...]."<br /><br />Instinct is irrationeel. We kunnen dus ook goede redenen hebben om tegen onze instincten in te gaan. Dit ondermijnt het eerste antwoord van B, "Omdat ze instinctief zijn."<br /><br />Een "multiculturalisme" dus dat zich op waarden beroept die boven alle culturele waarden staan <span style="font-style:italic;">is</span> eigenlijk helemaal geen multiculturalisme, maar een blinde danwel oneerlijke vorm van <span style="font-style:italic;">uni</span>culturalisme. Een multiculturalisme daarentegen dat zich <span style="font-style:italic;">niet</span> op dat soort waarden beroept is in wezen cultuurrelativistisch. Werkelijk multiculturalisme is dus in wezen cultuurrelativistisch.<br /> <br />Wilders nu is een uniculturalist of, met andere woorden, een cultuurmonist. Hij geeft duidelijk aan welke cultuur hij aanhangt. Zo zegt hij in zijn paper "Klare wijn" het volgende.<br /> <br />"[De] democratische rechtsstaat is ontstaan vanuit een eeuwenoude discussie tussen de twee tradities die onze cultuur hebben geschapen: de joods-christelijke en de humanistische. De normen en waarden zoals die in het spanningsveld tussen deze tradities zijn voortgebracht, vormen onze dominante cultuur[.]"<br /> <br />We kunnen de discussie tussen de genoemde tradities als volgt weergeven:<br /> <br /><span style="font-style:italic;">Judeo-Christendom vs. Humanisme</span><br /> <br />Dit is echter een sterk versimpelde weergave. De volgende is exacter:<br /> <br /><span style="font-style:italic;">{{Jodendom vs. Katholicisme} vs. Protestantisme} vs. Humanisme</span><br /><br />Het is onzin dat de "joods-christelijke traditie" één traditie zou zijn. Het Jodendom en het Christendom staan net zo onverzoenlijk tegenover elkaar als het Humanisme tegenover hen beide staat; en binnen het Christendom staan het Katholicisme en het Protestantisme op hun beurt ook weer net zo onverzoenlijk tegenover elkaar. Niettemin hebben het Jodendom en het Christendom iets met elkaar gemeen dat ze lijnrecht tegenover het Humanisme stelt. Ze zijn namelijk beide ondenkbaar zonder een Godsbegrip.<br /><br />De discussie tussen de "joods-christelijke en de humanistische" tradities is een voortzetting van een <span style="font-style:italic;">eerdere</span> discussie, en de discussie tussen wat Wilders de "multikul" noemt aan de ene kant en wat ikzelf zijn "unikul" noem aan de andere is zelf <span style="font-style:italic;">ook</span> een voortzetting van die eerdere discussie. De discussie tussen de Joods-Christelijke traditie aan de ene kant en de Humanistische aan de andere is in feite een discussie tussen "God <span style="font-style:italic;">wel</span> noodzakelijk" en "God <span style="font-style:italic;">niet</span> noodzakelijk". Dit lijkt me in de discussie die Wilders voert niet aan de orde. We kunnen beide partijen in die discussie "Humanistisch" noemen. Dat niet alle deelnemers aan die discussie <span style="font-style:italic;">seculier</span> Humanistisch zijn doet daar niet aan af.<br /><br />Wat is dan het verschil tussen de twee partijen in die discussie?---De ene is uniculturalistisch en de andere multiculturalistisch. Laten we eerst de laatstgenoemde nader beschouwen. We zagen zojuist al dat werkelijk multiculturalisme noodzakelijkerwijs cultuurrelativistisch is, maar dat veel zogenaamde "multiculturalisten" eigenlijk uniculturalistisch zijn. Hoe komt dat?---Om dit te begrijpen moeten we eerst stap voor stap terug naar het begin van het hele Westerse liberaliseringsproces.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Stap 3</span><br /><br />De derde liberalisering was, zoals eerder gezegd, de emancipatie van de mens van God. In het Humanisme staat, zoals het woord al zegt, niet God maar de mens centraal. Het Humanisme zet, bij wijze van spreken, God en Diens wil (die in de Bijbel geopenbaard heette te zijn) tussen haakjes. In het Judeo-Christendom wordt de mens geacht God te gehoorzamen, en God op Zijn beurt wordt geacht Zijn blik gericht te houden op wat Plato de Idee van het Goede noemde. De mens luistere naar God, en God kijkt naar de Idee van het Goede. Door God tussen haakjes te zetten krijg je dus dat de mens geacht wordt direct naar de Idee van het Goede te luisteren, en om zelfs als hij dat niet doet die Idee tenminste te kunnen <span style="font-style:italic;">horen</span>. Zijn rede is het geestesoor dankzij welke hij dit kan.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Stap 2</span><br /><br />De tweede liberalisering maakte in feite iedere Christen tot zijn eigen priester. Daarvóór waren de meeste Christenen "leken", en hadden als zodanig een priester nodig voor hun contact met God. Alleen priesters mochten de Bijbel lezen. Pas met de komst van het Protestantisme verschijnt de Bijbel ook in de diverse volkstalen; daarvóór verscheen hij alleen in het Latijn, de taal van de Kerk. Bovendien liberaliseert het Protestantisme door de focus te verschuiven van goede daden naar oprecht geloof, dus van de openbaarheid (de samenleving) naar de privésfeer (het individu): "De rechtvaardige zal uit geloof leven."<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Stap 1</span><br /><br />De eerste liberalisering was de stap van het Jodendom naar het Christendom. Op zich eenvoudig genoeg. Het Christendom is in wezen een aftakking van het Jodendom die ook voor niet-joden toegankelijk is. Maar waarom gebeurde dit nu juist binnen het <span style="font-style:italic;">Jodendom</span>? Was dit toevallig? Mijn these is dat het Jodendom in een zelfde soort Catch-22-situatie zit als het multiculturalisme. Het is dezelfde soort situatie omdat het multiculturalisme een directe "afstammeling" van het Jodendom is. Het Jodendom bevat wat de Engelsen zo mooi <span style="font-style:italic;">the seed of its own destruction</span> noemen, en dit zaadje bereikt zijn volle wasdom in de werkelijke zelfvernietiging van het cultuurrelativisme.<br /><br />Telkens wanneer ik hierboven het woord "Jodendom" gebruikte bedoelde ik het <span style="font-style:italic;">latere</span> Jodendom. Onder het latere Jodendom versta ik het Jodendom vanaf op zijn laatst de Babylonische Ballingschap. En hiermee komen we bij "stap 0".<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Stap 0</span><br /><br />Stap 0 is de beslissende stap, hoewel het geen liberalisering is. In het Engels wordt dit mooi duidelijk: het is een <span style="font-style:italic;">liberation</span>, maar nog geen <span style="font-style:italic;">liberalisation</span>. N.B.: Het woord <span style="font-style:italic;">liberation</span> is hier behoorlijk cynisch. Het betreft namelijk de "bevrijding" van het joodse volk van zijn adel, dwz. zijn <span style="font-style:italic;">krijgerskaste</span>. Nietzsche noemt dit een "castratie" (<span style="font-style:italic;">De wil tot macht</span>, paragraaf 184).<br /> <br />Vóór deze castratie was het Jodendom nog niet monotheïstisch. Het erkende de goden van andere volkeren en kende zelf ook meerdere goden. Jahweh was onder meer de joodse <span style="font-style:italic;">oorlogsgod</span>, en om die reden van het grootste belang. Zonder de gunst van een machtige oorlogsgod geloofde men toen immers geen kans te maken tegen vijandige stammen en volkeren. Jahweh bleek helaas niet machtig genoeg. Of althans, dat is <span style="font-style:italic;">Nietzsches</span> metaforische interpretatie:<br /><br />"Oorspronkelijk, vooral in de tijd van het koningschap, stond ook Israël tot alle dingen in de <span style="font-style:italic;">juiste</span>, dat wil zeggen natuurlijke betrekking. Zijn Jahweh was de uitdrukking van het machtsbewustzijn, van de vreugde aan zichzelf, van de hoop op zichzelf: in hem verwachtte men zege en heil [...]. Deze toestand der dingen bleef nog lang het ideaal, ook toen hij op een treurige wijze afgedaan had: de anarchie intern, de Assyriërs van buiten. Maar het volk hield als hoogste wensbaarheid gene visie van een koning vast, die een goed soldaat en een streng rechter is [...].---Maar iedere hoop bleef onvervuld. De oude god <span style="font-style:italic;">kon</span> niets meer van wat hij eens kon. Men had hem moeten laten gaan. Wat gebeurde er? Men <span style="font-style:italic;">veranderde</span> zijn concept,---men <span style="font-style:italic;">verontnatuurlijkte</span> zijn concept: om deze prijs hield men hem vast."<br />(Nietzsche, <span style="font-style:italic;">De Antichrist</span>, paragraaf 25, mijn vertaling.)<br /><br />Het nieuwe joodse godsconcept was in feite monotheïstisch. Men had namelijk de keuze: òf in een exclusieve god geloven die machtiger was dan alle andere goden bij elkaar, òf als volk uiteenvallen. Men kon de nederlagen namelijk op twee manieren opvatten: òf Jahweh was gewoon niet <span style="font-style:italic;">machtig</span> genoeg, òf het joodse volk was bij hem uit de gratie gevallen. En om te geloven dat, wanneer hij hen weer gunstig gezind was, Jahweh de joden weer aan de macht zou helpen, moesten zij geloven dat hij hen hoe dan ook weer aan de macht zou <span style="font-style:italic;">kunnen </span>helpen---met andere woorden, dat dit hem zelfs zou lukken als alle andere goden hem daarbij in de weg zouden staan, dus dat hij machtiger was dan alle andere goden samen. Jahweh wordt vanaf dan als zodanig gezien, zodat hij in feite de enige echte god is, terwijl alle andere goden, bij hem vergeleken, slechts (al dan niet <span style="font-style:italic;">gevallen</span>) <span style="font-style:italic;">engelen</span> zijn.<br /><br />Maar waarom hadden de joden zijn gunst verloren?<br /><br />"[O]nder de handen van de joodse priester wordt de <span style="font-style:italic;">grootse</span> tijd in de geschiedenis van Israël een tijd van [moreel] verval; de ballingschap, het lange ongeluk veranderde in een eeuwige straf voor de grootse tijd[.]"<br />(Nietzsche, ibid., paragraaf 26.)<br /><br />Om hun god en daarmee hun bestaan als volk te kunnen behouden moesten de joden een <span style="font-style:italic;">herwaardering van waarden</span> doorvoeren. "Wereldlijke" macht werd nu als kwaad gezien en "wereldlijke" onmacht als goed. En deze herwaardering is nog steeds niet ongedaan gemaakt; ze leeft nog steeds voort in onze post-Christelijke, nog àl te Christelijke moraal. Eén van de beroemdste joden uit de geschiedenis, Jezus van Nazareth, trok de enige logische conclusie uit deze denaturalisatie van waarden: hij verdedigde zich helemáál niet meer (om van <span style="font-style:italic;">aanvallen</span> al niet eens te spreken).<br /><br />Werkelijk multiculturalisme is eigenlijk een soort Jezus. Een cultuurrelativistische cultuur kan zichzelf namelijk niet boven een andere cultuur prefereren---ook niet boven een cultuurmonistische cultuur die zichzelf superieur acht aan alle andere culturen. Net als Jezus, die over mensen die hem op zijn wang wilden slaan niet oordeelde, staat het de werkelijke multiculturalist niet vrij te oordelen over culturen die negatief over de zijne oordelen en consequenties aan hun oordeel verbinden. En hiermee kom ik op de reden dat ik Wilders' uniculturalisme "unikul" noem.<br /><br />Ik zal mijzelf duidelijk maken aan de hand van een voorbeeld. Ene J. Bonacic, wiens ingezonden brieven vaak in het gratis dagblad <span style="font-style:italic;">Spits</span> verschijnen, schreef op 4 december 2009 dat Wilders-aanhangers als hij slechts mensen zijn "die zero tolerance hebben voor elke vorm van asociaal, intolerant, parasitair en crimineel gedrag." Zero tolerance voor elke vorm van intolerant gedrag. Wilders is intolerant tegen intolerantie. Dit is natuurlijk inconsequent.<br /><br />Stap 0 is de stap van consequente herenmoraal tot inconsequente slavenmoraal. Wilders grijpt terug op de onmogelijke positie van de <span style="font-style:italic;">joden</span>, die om consequent te zijn de keuze moeten maken tussen <span style="font-style:italic;">natuurlijke</span> waarden en <span style="font-style:italic;">on</span>natuurlijke waarden. De natuurlijke waarden zijn "goed en slecht", dwz. "'wereldlijk' machtig en 'wereldlijk' onmachtig"; de onnatuurlijke waarden zijn "goed en kwaad", dwz. "'wereldlijk' onmachtig en 'wereldlijk' machtig". Wilders strijdt voor de "wereldlijke" macht van onze onnatuurlijke waarden.---Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-12990025804865073822010-08-12T17:31:00.005+02:002010-09-19T02:34:12.812+02:00Links en Rechts (01/10/09).[...] Zijn deze termen eigenlijk (nog) wel zo waardevol? Mijn antwoord is: 'neen', en ik heb ook al een alternatief: een tweedimensionale indeling van het politieke spectrum in plaats van de traditionele ééndimensionale. Nu is het tweedimensionale aspect niet origineel; en ook wat andere aspecten betreft heb ik veel van eerdere indelingen 'afgekeken'. Ik was echter niet tevreden met enige indeling die mij onder ogen kwam. Ik heb daarom mijn <i>eigen</i> indeling gemaakt.<br /><br />Mijn indeling verdeelt het politieke spectrum aan de ene kant aan de hand van hoezeer een politieke positie op de <i>gemeenschap</i> gericht is, en aan de andere kant aan de hand van hoezeer zij op de <i>staat</i> gericht is. Het Communisme bijvoorbeeld, in de Marxiaanse zin, wil zo min mogelijk staat (helemáál geen staat!) maar zoveel mogelijk gemeenschap (een zo volledig mogelijk opgaan van het individu in de gemeenschap). Het <i>Fascisme</i> aan de andere kant, in de Mussoliniaanse zin, wil ook het laatste, maar juist het tegendeel van het eerste: een <i>totalitaire</i> staat.<br /><br />Als we in gedachten een assenstelsel tekenen, waarvan de x-as de oplopende staatsgeoriënteerdheid en de y-as de oplopende gemeenschapsgeoriënteerdheid voorstellen, dan kunnen we in de rechterbovenhoek (de zowel op de y-as als op de x-as positieve hoek) een halve cirkel tekenen, een soort klok. Deze klok is mijn politieke klok.<br /><br />Mijn klok loopt echter slechts van 3 tot 9 uur; het is dus slechts de <i>onderste helft</i> van een klok. Op deze onderste helft nu kunnen we alle grote traditionele politieke bewegingen vinden:<br /><br />3.00: Fascisme<br />4.30: Conservatisme<br />6.00: Liberalisme<br />7.30: Socialisme<br />9.00: Communisme<br /><br />Hoger op deze klok komen is niet mogelijk, aangezien Fascisme en Communisme al het meest volledige opgaan van het individu in de gemeenschap voorstellen. Ook is het natuurlijk niet mogelijk om méér staat dan de <i>totale</i> staat, of minder dan het totale <i>gebrek</i> aan staat weer te geven.<br /><br />Waarom staat het Liberalisme nu op 6.00? Werkelijk (politiek) Liberalisme wil een zo groot mogelijke vrijheid van het individu van de gemeenschap, maar begrijpt dat de staat hier zowel een bedreiging als een beschermheer van is: veiligheid is immers ook een vorm van vrijheid, en totale staatloosheid zou het volgende betekenen:<br /><br />"In the medieval Italian cities, influential families fought street battles and lived in fortified keeps."<br />(<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Never_at_War">http://en.wikipedia.org/wiki/Never_at_War</a>, mijn parafrasering.)<br /><br />Hiermee kom ik weer op Nietzsches punt dat de 'oorlog van allen tegen allen' het bestaan der <i>familie</i> niet uitsluit (integendeel, volgens hem: in <i>De Griekse vrouw</i> beweert hij dat de familie de staat juist <i>compenseert</i>). Het Communisme in de oorspronkelijke Marxiaanse zin stelde zich de commune dan ook voor als een soort grote familie. Zoals Nietzsche echter al voorspeld had werkte het in de praktijk totaal niet: lang niet alle leden van de commune waren immers familie van elkaar. Dat Nietzsche het communistische debakel echter <i>voorspelde</i> betekent niet dat hij het had willen <i>voorkomen</i> (n.b.: "socialisme" en "communisme" zijn vaak min of meer onderling uitwisselbare termen voor Nietzsche):<br /><br />"In de leer van het socialisme verstopt zich slecht een "wil tot de ontkenning van het leven": het moeten mislukte mensen of rassen zijn die zo'n leer uitdenken. Inderdaad, ik zou wensen dat door enkele grote experimenten bewezen zou worden dat in een socialistische maatschappij het leven zichzelf ontkent, zichzelf de wortels afsnijdt. De aarde is groot genoeg, en de mens nog altijd onuitgeput genoeg, om mij een dergelijke praktische belering en demonstratio ad absurdum, zelfs als ze met een gigantisch verbruik van mensenlevens gewonnen en betaald zou worden, niet onwenselijk zou lijken."<br />(<i>De wil tot macht</i>, paragraaf 125.)<br /><br />Elders in <i>De wil tot macht</i> vinden wij de volgende passage:<br /><br />"Het bijelkaarhoren van alle vormen van corruptie [in de <i>moralinevrije</i> zin natuurlijk!] te begrijpen; en daarbij niet de Christelijke corruptie te vergeten (Pascal als type); net zo min de socialistisch-communistische corruptie (een gevolg van de Christelijke)---<i>hoogste</i> sociëteitsconceptie der socialisten de <i>laagste</i> in de rangorde der sociëteiten[.]"<br />(ibid., 51.)<br /><br />Ikzelf maak een onderscheid tussen Socialisme en Communisme. Het Socialisme in de Marxiaanse zin heeft wel een staat (misschien zelfs een overwegend 'totale' staat), maar is slechts de <i>voorbereiding</i> op de totale <i>staatloosheid</i> (Communisme). Vandaar dat ik het Socialisme tussen het Liberalisme en het Communisme in plaats. Want hoewel het Socialisme misschien een 'totalere' staat heeft dan het Liberalisme, is zijn staat dus gericht op staatlóósheid.<br /><br />En volgens Nietzsche is dit ideaal van een staatloze samenleving---de "<i>hoogste</i> sociëteitsconceptie der socialisten"---dus "de <i>laagste</i> in de rangorde der sociëteiten". Betekent dit dat, vanuit een Nietzscheaans perspectief, het andere uiterste, het <i>Fascisme</i>, <i>bovenaan</i> staat in die rangorde? Ja en nee. Ja, in zekere zin geldt: hoe meer staat, hoe beter. Zo zegt Nietzsche in <i>De Griekse vrouw</i> dat Plato's idee om de familie helemaal af te schaffen, dus de staat totaal te maken, logisch volgde uit de complementariteit van familie en staat: de familie hoeft de staat alleen te compenseren als de staat niet <i>machtig</i> genoeg is. Een <i>daadwerkelijk</i> totale staat daarentegen heeft natuurlijk absolute macht over de samenleving. Toch is het Fascisme niet de Nietzscheaanse politieke positie:<br /><br />"Een weinig meer, een weinig minder: juist dat is hier veel, dat is hier het meeste."<br />(<i>ASZ</i>, 'Van de verhevenen'.)<br /><br />Het Fascisme is <i>verheven</i>, en "het verhevene" is "de mantel van het lelijke" (ibid., 'Van krijg en krijgsvolk'). Maar 'een weinig meer' is hier onmogelijk, aangezien het Fascisme al de totale staats- en gemeenschapsgeoriënteerdheid voorstelt. 'Veel' en 'het meeste' is hier dus een weinig <i>minder</i>... <i>Niet totaal</i> staatsgeoriënteerd, <i>niet totaal</i> gemeenschapsgeoriënteerd: <i>dàt</i> is de Nietzscheaanse politieke positie. De <i>weinigsten</i> zullen <i>boven</i> staat en gemeenschap staan:<br /><br />"Voorbij de heersers, bevrijd van alle banden, leven de hoogste mensen: en in de heersers hebben ze hun werktuigen."<br />(<i>De wil tot macht</i>, paragraaf 998, volledig.)<br /><br />De heersers echter <i>zijn</i> de staat: "L'état, c'est moi!" De staat, de organisatie van de maatschappij, bestaat uit politie en leger, dwz. uit de <i>krijgerskaste</i>:<br /><br />"De <i>tweeden</i>: dat zijn de bewakers van het recht, de bewaarders der orde en der zekerheid, dat zijn de voorname krijgers, dat is de <i>koning</i> bovenal als de hoogste formule van krijger, rechter en handhaver der wet. De tweeden zijn de uitvoerders [<i>Exekutive</i>] der geestelijksten, het naaste dat tot hen behoort, dat, wat hen al het <i>groffe</i> in de arbeid des heersens afneemt---hun gevolg, hun rechterhand, hun beste leerlingen."<br />(<i>De Antichrist</i>, paragraaf 57.)<br /><br />En in <i>Voorbij goed en kwaad</i> noemt Nietzsche de <i>eersten</i> "de mensen met hogere en bovenkoninklijke [<i>überköniglicher</i>] opgaven" (<i>VGK</i> 61). Deze <i>weinigsten</i> zijn het <i>doel en de rechtvaardiging</i> van de maatschappij en daarmee van de staat. Als we voor het gemak even aannemen dat deze weinigsten vijf procent van de bevolking uitmaken, dan is de Nietzscheaanse politieke positie te vinden op achttien minuten over drie op mijn klok.---Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-56250623578909921902010-07-12T21:20:00.003+02:002010-09-19T21:51:14.661+02:00Liber. Een supra-politieke beweging.Ik heb niet gestemd. Voor mij was dat de beste keus, aangezien het mij het hoogste geluksgevoel, het hoogste vrijheidsgevoel, het hoogste <i>machtsgevoel</i> gaf (geluksgevoel is machtsgevoel; vrijheid is macht). Het politieke toneel wordt bevolkt door mensen die hun belangen, dwz. hun machtswillen (vgl. "verlangen"), behartigen. Of dat nu <i>bewust en direct </i>eigenbelang is of niet, politici nemen altijd bepaalde zaken <i>serieus</i>. Ze zijn dus niet <i>vrij </i>van die zaken, ze zijn 'geëngageerd'. Ja zelfs als ze begaan zijn met <i>vrijheid </i>zijn ze nog geëngageerd, niet vrij. De enigen die die vrijheid ten volle kunnen genieten zijn de mensen die die vrijheid genieten zonder er in dienst van te staan. Wie in dienst is is een dienaar, een slaaf; geen vrij man. Een vrij man viert zijn vrijheid terwijl anderen rouwen om de mogelijke of werkelijke bedreigingen ervoor.<br /><br />Een <i>filosoof</i> is een mens die de vrede en vrijheid heeft om de wereld te beschouwen; en een <i>Nietzscheaans</i> filosoof is een filosoof die de wereld beschouwt als wat zij hoogstwaarschijnlijk is, wil tot macht en niets daarbuiten, en de wereld als wil tot macht als iets verrukkelijks beschouwt. Ook het politieke toneel aanschouwt hij, wanneer hij dit aanschouwt, met blijdschap: hij is een <i>toeschouwer</i> die intens kan genieten van het schouwspel. Al die willen tot macht daar beneden te zien strijden! Al dat bedrog en zelfbedrog! Een spektakel voor godmensen, maar waarom zou hij zich <i>zelf </i>op het toneel begeven? Waarom zou hij zich tot de <i>ernst</i> verlagen? Tot het niveau van mensen die bepaalde dingen 'zwaar opnemen'? Die 'woedend' worden wanneer hun belangen niet serieus worden genomen? <i>Als </i>hij zich al op dat strijdtoneel begeeft, dan toch niet als een verbeten militair die tegen zijn vijanden optrekt. Nee, zijn mars is een <i>overwinningsmars</i>: de strijd <i>is</i> al in zijn voordeel beslecht, want hij heeft de hoogte bereikt vanwaaruit hij op het hele menselijke toneel <i>neer</i> kan zien. Hij heeft de <i>bovenmenselijkheid</i> bereikt, in de Nietzscheaanse zin---dat wil zeggen een goddelijkheid die vaak genoeg <i>on</i>menselijk lijkt. <i>Als</i> hij de 'stad', de <i>polis</i>, al bezoekt, dan komt hij, om met één van Nietzsches zogenaamde 'waanbrieven' te spreken, "als de zegerijke Dionysus, die de aarde tot een feestdag maken wil." Hij celebreert de wil tot macht, hij verkondigt uitbundig zijn wil tot de eeuwige terugkeer: met lofzangen op alles van de bezetting tot de bevrijding, van de holocaust tot de processen van Neurenberg, van het kappen van regenwoud en het doodknuppelen van zeehondjes tot ecoterrorisme; <i>alle</i> uitingen van de wil tot macht bejubelt hij, de geweldenaar!Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-74737909352456292482010-06-13T19:10:00.006+02:002010-06-28T22:27:39.624+02:00Lijst Liefde (12/11/08)."Politics always is serious and potentially, if not actually, tragic. The main political passion, moral indignation, the hatred of enemies and craving for vengeance against them, springs from the political faith that one has or needs common goods without which life is not worth living. Hatred and desire for revenge is the natural reaction against enemies, those threatening one's common or political good."<br />(Harry Neumann, 'Politics or Nothing!'.)<br /><br />Lijst Liefde: op het eerste gezicht doet deze beweging vermoeden dat het hier om <i>intermenselijke</i> liefde gaat. Echter, op de officiële website worden ook andere voorbeelden genoemd: zelfs de liefde voor <i>geld</i> passeert de revu. Wat wordt hier dan bedoeld met "liefde"? Mijn suggestie is: be-lang, ver-langen (volgens het Woordenboek der Nederlandsche Taal betekende "belang" van oorsprong "verlangen").<br /><br />Zoals Harry Neumann zegt is be-lang de essentie van politiek: het belang bij wat goed voor je is (of wat je denkt dat goed voor je is). Tegen degenen die dat belang in gevaar brengen of dreigen in gevaar te brengen richt zich de duistere keerzijde van de liefde: de haat. Politiek is in wezen het be-hartigen(!) van één of meerdere belangen.<br /><br />Als alle politiek begaan is met be-lang, wat is er dan zo bijzonder aan de Lijst Liefde? Wat is haar punt? -- Ik denk het volgende. In de politiek is er een duidelijke tendens tot onpersoonlijkheid. Waarom eigenlijk? Ik denk omdat onpersoonlijkheid de schijn wekt van objectiviteit, dat wil zeggen <i>belangeloosheid</i>, onbaatzuchtigheid. Politici behartigen zogenaamd niet hun <i>eigen</i> belangen, maar die van velen en daarmee, zo geloven zij en/of willen zij doen geloven, het belang van het land (of zelfs de wereld) in het algemeen.<br /><br />Lijst Liefde pleit mijns inziens eigenlijk voor eerlijkheid in dit opzicht. Is dat naïef? In wiens belang is zulke eerlijkheid eigenlijk? Zeker <i>niet</i> in het belang van die politici voor wie de schijn der onpersoonlijkheid een machtsmiddel is! Wat is het belang bij deze eerlijkheid voor de personen die op de lijst staan? En voor mijzelf bij het -- objectief, natuurlijk! -- beschouwen van deze beweging?<br /><br />Alleen diegenen hebben er belang bij die het zich kunnen permitteren uit te komen voor hun eigenbelang; die geen God en geen Idee van het Goede nodig hebben om hun machtswil te rechtvaardigen; die, om met Nietzsche te spreken, "<i>zich zeker zijn van hun macht</i> en de <i>bereikte</i> kracht van de mens met bewuste trots representeren" (<i>Der Wille zur Macht</i>, paragraaf 55, mijn vertaling).Anonymousnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-68049756692857628942010-03-27T20:52:00.001+01:002010-03-27T20:52:58.057+01:00De Wil tot Verschrikkelijkheid (10/10/2009)."Het is door het verwijfde [<em>Weibische</em>] in onze cultuur, dat de wereldbeschouwing wordt vertroeteld [<em>verzärtelt</em>]: de Griekse mannen zijn wreed als de natuur."<br />[Nietzsche, Nachlass Ende 1870 - April 1871 7 [31].]<br /><br />Dit citaat genoegt eigenlijk al om mijn stelling kracht bij te zetten, dat het klassieke voor Nietzsche tot het moderne staat als het mannelijke tot het vrouwelijke. Ik zou daartoe echter nog veel meer aanwijzingen kunnen aandragen.<br /><br />Wat ik nu wil doen is twee citaten uit dezelfde periode (1887-88) met elkaar vergelijken.<br /><br />"De klassieke smaak: dat is de wil tot vereenvoudiging, versterking, tot zichtbaarheid van geluk, tot verschrikkelijkheid [<em>Furchtbarkeit</em>], de moed tot psychologische <em>naaktheid</em> (---vereenvoudiging is een consequentie van de wil tot versterking; het zichtbaar-laten-worden van geluk, alsmede van naaktheid, een consequentie van de wil tot verschrikkelijkheid...)."<br />[WM 868.]<br /><br />"Zou er ook maar één schakel in de hele ketting van kunst en wetenschap ontbreken als de vrouw, als het <em>werk van de vrouw</em> daarin ontbrak? Geven we de uitzondering toe---ze bewijst de regel---de vrouw brengt het in alles tot volmaaktheid, dat geen werk is, in brieven, in memoires, zelfs in de delicaatste handenarbeid die er bestaat, kortom in alles wat geen métier is, om deze reden, dat ze daarin <em>zichzelf</em> vervolmaakt, omdat ze daarmee gene enige kunstaandrift gehoorzaamt, die ze bezit,---ze wil <em>bevallen</em> [gefallen]..."<br />[WM 817.]<br /><br />Laten we nu WM 868 eens goed bekijken. Nietzsche noemt daarin vijf willen:<br /><br />1) de wil tot vereenvoudiging;<br />2) de wil tot versterking;<br />3) de wil tot zichtbaarheid van geluk;<br />4) de wil tot verschrikkelijkheid;<br />5) de wil tot psychologische naaktheid (of in andere woorden, tot zichtbaarheid van (psychologische) naaktheid).<br /><br />Vervolgens verdeelt hij deze in twee groepen, een groep van twee en een groep van drie willen, en zegt dat van die <em>twee</em> willen de ene een consequentie van de andere is, en dat van die <em>drie</em> willen er twee consequenties van de derde zijn:<br /><br />a) wil tot versterking ---> (wil tot) vereenvoudiging;<br />b1) wil tot verschrikkelijkheid ---> (wil tot) zichtbaar-laten-worden van geluk;<br />b2) wil tot verschrikkelijkheid ---> (wil tot) zichtbaar-laten-worden van (psychologische) naaktheid.<br /><br />Het makkelijkst te begrijpen is wellicht b2). Stel dat je naakte lichaam (of ziel) er verschrikkelijk uitziet. Stel vervolgens dat je verschrikkelijk wilt zijn, oftewel angst wilt aanjagen. Het is dan logisch om je lichaam (of ziel) te ontbloten om daarmee angst aan te jagen.<br /><br />Maar hoe verhouden a) en b<strong></strong>) zich eigenlijk tot elkaar? Een hint is te vinden in WM 817, waar de <em>wil tot bevalligheid</em> als de enige kunstaandrift van de vrouw in het algemeen wordt aangemerkt. De vrouw staat natuurlijk bekend als het zwakke geslacht. We zien hier dus een verband tussen zwakte en de wil tot bevalligheid.<br /><br />Het tegendeel van zwakte is sterkte. In WM 868 zien we het woord "versterking", waarvan de context het concept "wil tot versterking" is. Zou er dan ook zoiets zijn als een wil tot <em>verzwakking</em>?<br /><br />In WM 842 zegt Nietzsche over Mozart en Beethoven, dat "beiden instinctieve tegenstanders van de klassieke smaak, van de strenge stijl [zijn],---om van de "grote" [stijl] hier niet te spreken..." Hoewel hij er 'niet van spreekt', verbindt Nietzsche hier toch de klassieke smaak met de <em>grote stijl</em>. En over deze stijl zegt hij in hetzelfde fragment:<br /><br />"De groot(s)heid van een kunstenaar laat zich niet afmeten aan de "schone gevoelens" die hij wekt: dat mogen de <strong>vrouwtjes</strong> geloven. Maar aan de graad, waarin hij de grote stijl nadert, waarin hij in staat is tot de grote stijl. Deze stijl heeft dìt met de grote hartstocht gemeen, dat hij versmaadt te <strong>bevallen</strong>; dat hij vergeet te overreden; dat hij beveelt; dat hij <em>wil</em>... Over de chaos die men is, heer worden; zijn chaos dwingen, vorm te worden: logisch, <strong>eenvoudig</strong>, ondubbelzinnig, wiskunde, <em>wet</em> worden---: dat is hier de grote ambitie. Met die ambitie stoot men af; niets wekt meer liefde tot zulke geweldmensen---een verlatenheid [<em>Einöde</em>] ligt rondom hen, een zwijgen, een <strong>angst</strong> [<em>Furcht</em>] als voor een groot vergrijp..."<br />[ibid.]<br /><br />We zien hier duidelijk een wil tot eenvoud die tot verschrikkelijkheid leidt, en lijnrecht tegenover de wil tot bevalligheid staat. Dat hij tot verschrikkelijkheid leidt betekent dat iemand die verschrikkelijk wil zijn er goed aan doet eenvoudig (in die zin) te worden. En ook het feit dat hij lijnrecht tegenover de wil tot bevalligheid staat verbindt hem met de wil tot verschrikkelijkheid: want is verschrikkelijkheid niet het <em>grootste</em> obstakel op de weg die tot bevalligheid leidt? <em>En </em>andersom?<br /><br />verschrikkelijkheid V bevalligheid<br />versterking V verzwakking<br /><br />We vroegen naar de relatie tussen de wil tot verschrikkelijkheid en de wil tot versterking. Deze relatie zal overeenkomen met die tussen de wil tot bevalligheid en de wil tot verzwakking... De <em>wil</em> tot verzwakking? Waarom zou een wezen in godsnaam zwakker willen worden! Gaat dit niet lijnrecht in tegen Nietzsches these dat alle wezens wil tot macht en niets daarbuiten zijn?<br /><br />Hoe kan zijn verzwakking een wezen machtiger maken?<br /><br />"<em>Zede en schoonheid.</em>---Ten gunste van de zede zij het niet verzwegen, dat bij eenieder die zich volledig en met zijn ganze hart en van begin af aan aan haar onderwerpt, de aanvals- en verdedigingsorganen---de lichamelijke en de geestelijke---verkommeren: dat wil zeggen, hij wordt alsmaar schoner! Want de oefening van die organen en de met hen overeenkomende gezindheid is het, welke lelijk houdt en lelijker maakt. De oude baviaan is daarom lelijker dan de jonge, en de vrouwelijke jonge baviaan lijkt het meest op de mens: is dus het schoonste.---Hieruit trekke men een conclusie over de oorsprong van de schoonheid van vrouwen!"<br />[Nietzsche, Morgenrood, aforisme 25, geheel.]<br /><br />Het is duidelijk: verzwakking kan wel degelijk machtsvergroting tot gevolg hebben! De macht van de vrouw over de man is namelijk gelegen in haar <em>bekoorlijkheid</em>. <em>Weet</em> ze dit ook? Is deze haar ervaring niet allang tot <em>instinct</em> geworden?<br /><br />de wil tot macht ---> de wil tot bevalligheid ---> de wil tot verzwakking<br /><br />De wil tot bevalligheid is dus de vrouwelijke vorm van de wil tot macht bij <em>uitstek</em> (hetgeen natuurlijk niet betekent dat ze alleen bij <em>vrouwen</em> voorkomt, of dat bij vrouwen alleen <em>die</em> vorm voorkomt). Wat is dus de overeenkomstige <em>mannelijke</em> vorm bij uitstek?<br /><br />de wil tot macht ---> de wil tot verschrikkelijkheid ---> de wil tot versterking<br /><br />De wil tot verschrikkelijkheid.---Men denke maar aan het stoerdoen van jongens, aan machogedrag, etc. Maar wat is er zo verschrikkelijk aan de zichtbaarheid van geluk?<br /><br />Iemand die zijn geluk niet hoeft te verbergen is iemand die niet bang hoeft te zijn dat dit hem wordt afgenomen. Als iemand zijn geluk durft te tonen wijst dat er dus op dat hij niets te vrezen heeft. "Probeer het me maar af te nemen---als je durft!" Dit geldt ook voor het mediocre groene-weidegeluk van het moderne Westerse kuddedier: de staat beschermt hem---kan verschrikkelijk zijn <em>voor </em>hem, in zijn plaats. "Wee degene die het geluk van mijn kudde dwarsboomt---die zal het bezuren!" Aldus spreekt de staat.<br /><br />En wat psychologische <em>naaktheid</em> betreft: iemand die daar de moed toe heeft is sterk genoeg om zijn zwakke plekken te tonen (of heeft die helemaal niet), en hoeft zijn 'kwade' bedoelingen niet onder stoelen of banken te schuiven (wie maakt hem wat?).Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-17686192062307401022010-03-27T20:42:00.000+01:002010-03-27T20:43:30.885+01:00Nietzsche's Philosophy of Sex (20-29/11/2009).Deze thread gaat niet over de verregaande betekenis der geslachtelijkheid in Nietzsches werken (zoals de antagonie man/vrouw), noch in eerste instantie over de seksuele <em>Rausch</em>, maar over de voortplanting en het belang daarvan. De geslachtsdrift is immers simpelweg de drift tot <em>natuurlijke inseminatie</em>. Voorzover we dit onderkennen, maar er toch voor kiezen om alleen de lusten (lees: de seks) en niet de lasten (lees: het natuurlijke <em>gevolg </em>van seks) te dragen, houden we onszelf voor de gek; voorzover we werkelijk geloven dat het voorgaande niet waar is, houdt ons Zelf (dwz. ons <em>lichaam</em>) <em>ons</em> (dwz. onze <em>geest</em>) voor de gek. En beide misleidingen zijn het gevolg van de wil tot macht, waarvan de wil tot seks een vorm is. In het eerste geval bedriegen we ons Zelf, zijn we ons Zelf te slim af, zoals Reinaert Koning Nobel; in het tweede geval is ons Zelf <em>ons</em> te slim af: het bereikt zijn doel---de genoemde 'lasten'---door middel van onze lusten.<br /><br />Maar waarom <em>überhaupt</em> voortplanting?---Ze betekent machtsuitbreiding, door de verspreiding van onze genen. Het is <em>niet</em> het voordeel van de <em>soort</em> waar het individu mee begaan is:<br /><br />"Tegen de theorie, dat het afzonderlijke individu het voordeel van de <em>soort</em>, van zijn nageslacht in het oog heeft, ten koste van het eigen voordeel: dat is slechts <em>schijn</em>.<br />De gigantische gewichtigheid waarmee het individu het <em>geslachtelijke instinct</em> neemt, is niet een <em>gevolg</em> van de gewichtigheid daarvan voor de soort, maar het voortplanten is de eigenlijke prestatie van het individu en vandaar zijn hoogste belang, <em>zijn hoogste machtsuiting</em> (natuurlijk niet van het bewustzijn uit beoordeeld, maar van het centrum van de hele individuatie)."<br />[<em>WM</em> 681, geheel.]<br /><br />Voor het verband tussen het bewustzijn en de eerdergenoemde geest, en tussen het centrum van de hele individuatie en het eerdergenoemde Zelf, leze men <em>ASZ</em>, "Van de lijfsverachters".<br /><br />Welnu! De voortplanting is dus de eigenlijke prestatie van het <em>individu</em>. Betekent dit niet dat ze voor ieder individu de hoogste prestatie is?---Nee, dat betekent het niet. Er zijn namelijk mensen die meer dan slechts een <em>individuele</em> gebeurtenis (<em>Ereignis</em>) zijn. Zo noemde Nietzsche Goethe een <em>Europese</em> gebeurtenis. Nietzsche zelf, nog een stuk groter man dan Goethe, was een <em>wereldhistorische</em> gebeurtenis. De hoogste mensen, mensen als Nietzsche en Plato, zijn de grootste wereldhistorische gebeurtenissen. En hun hoogste prestatie is geenszins hun <em>lichamelijke</em> voortplanting, als daar überhaupt sprake van is.<br /><br />"O namiddag mijns levens! Wat gaf ik niet weg, zo ik slechts één ding had: deze levende plantage mijner gedachten en dit morgenlicht mijner hoogste hoop!"<br />[<em>ASZ</em>, "Van de zaligheid tegen wil en dank".]<br /><br />De hoogste prestatie van de hoogste mensen is hun <em>geestelijke</em> voortplanting: niet het doorgeven van genetische, maar van <em>mimetische</em> informatie. En de vrouw kan in zo'n geval heel goed de <em>bevruchter</em> zijn: als <em>muze</em> van de dichter!<br /><br />"De dieren denken anders over de vrouwen, dan de mensen; hen geldt het wijfje als het productieve wezen."<br />[<em>VW</em> 72.]<br /><br />***<br /><br />De <em>openingszin</em> van <em>VW</em> 72 heb ik zojuist gequote. Nietzsche <em>besluit</em> dit aforisme als volgt:<br /><br />"Bij de dieren geldt het mannelijke geslacht als het schone."<br />[ibid.]<br /><br />Is de mens dan geen dier? Is de mens, voorzover hij recht tegenover het dier staat, dan niet <em>tegennatuurlijk</em>? Ontrukt aan zijn natuur? Gewis is, dat in de <em>hoogste</em> menselijke cultuur tot nu toe, de <em>Griekse</em>, het mannelijke geslacht <em>ook</em> als het schone gold:<br /><br />"<em>Ander perspectief des gevoels.</em>---Wat is ons gezwets over de Grieken! Wat begrijpen wij dan van hun kunst, wier ziel---de hartstocht voor de <em>mannelijke</em> naakte schoonheid is!---Eerst <em>van daar uit</em> ervoeren zij de vrouwelijke schoonheid. Zo hadden ze dus voor haar [dwz. voor de vrouwelijke schoonheid] een totaal ander perspectief, dan wij. En zo stond het ook ongeveer met hun liefde voor de vrouw: ze vereerden anders, ze verachtten anders."<br />[<em>Morgenrood</em> 170, geheel.]<br /><br />De Grieken waren dus "als dieren volmaakt" (<em>ASZ</em> Van de kuisheid). Voor hen was de vrouw het productieve wezen, namelijk productief van <em>mooie mannen</em> en "baarlustige" vrouwen (<em>ASZ</em> Van oude en nieuwe tafelen 23)---vrouwen die <em>gebärtüchtig</em> waren, "degelijk tot baren", <em>fit for giving birth</em>---en niet tot baren <em>überhaupt</em>, maar tot het baren van mooie mannen en van vrouwen die degelijk tot het baren van mooie mannen en van vrouwen die degelijk tot het baren van mooie mannen etc. etc. waren!<br /><br />Maar wat heeft een mooie man, of <em>überhaupt</em> een levend wezen, voor zin? Volgens Zarathoestra is de bovenmens de "zin der aarde". Hoe dat zo? Zin kan alleen gelegen zijn in <em>Lust</em>, lust of vreugde, of in <em>Glück</em>, geluk (regelmatig synoniem voor Nietzsche). Zo zegt Zarathoestra:<br /><br />"Wat is mij aan mijn geluk gelegen! Het is armoe en slijk en een jammerlijk behagen. Neen, mijn geluk behoorde het bestaan zelf te rechtvaardigen!"<br />[Zarathoestra's Voorrede, 3.]<br /><br />---en schrijft Nietzsche elders:<br /><br />"<em>Filosofie als liefde voor de wijsheid</em>, in een stijgende lijn tot aan de wijze als de gelukkig-gemaakste [<em>dem Beglücktesten</em>], machtigste, die <em>al het worden</em> rechtvaardigt en wéér wil,---niet liefde voor de mensen, of voor goden, of voor de waarheid, maar <em>liefde voor een toestand, een geestelijk en zinnelijk volmaaktheidsgevoel</em>: een affirmeren en goedkeuren uit een overstromend gevoel van vormende macht. De grote onderscheiding."<br />[<em>Nachlass</em>.]<br /><br />De <em>eeuwige wederkomst</em>...<br /><br />***<br /><br />De eeuwige wederkomst van <em>phusis</em>. Voortplanten, overstromen, bloeien---allen uitingen van <em>macht</em>. De wil tot macht is namelijk <em>niet</em>, zoals gewoonlijk gedacht wordt, de wil tot het <em>bezitten</em> van macht---bezitten is immers iets <em>statisch</em>---; nee, hij is in wezen de wil tot het <em>uitoefenen</em> van macht---tot het zetten van <em>kracht</em>, het overweldigen van weerstanden.Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-67828947041838412902010-03-27T20:21:00.003+01:002010-03-27T20:24:42.241+01:00Deel van een email (06/03/2010).Ik heb ruim een jaar geleden een intellectuele crisis doorgemaakt (één van mijn velen) waarvoor ik uiteindelijk een oplossing heb weten te vinden. Ik denk dat die oplossing ook de oplossing voor jouw intellectuele probleem is. Dat probleem was dat je zou willen geloven in een logisch-empirisme, maar dat je intellectuele geweten dit niet toeliet. Je geweten negeren was geen optie, maar de onmogelijkheid om in een logisch-empirisme te geloven was hoog problematisch. Corrigeer me als ik het niet goed formuleer.<br /><br />Mijn crisis was de volgende. Het Christendom was als een schorpioen. De Tien Geboden waren haar tien extremen (acht poten, een kop, en een staart). De Christelijke God was haar lijf. De staart [het "Gij zult geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste"] stak uiteindelijk echter het lijf dood. Maar de extremen kunnen niet leven zonder lijf. <i>De staart moet dus vroeg of laat zelf ook sterven.</i> Dit was mijn probleem. Want als de staart, dus de waarachtigheid, zou sterven, dan zou alles voor niets zijn geweest! Er zou dan immers weer een nieuw Christendom kunnen ontstaan... De leugenachtigheid van zulke religies zou dan geen tegenargument meer zijn, want we zouden geen reden meer hebben om waarachtig te zijn.---<br /><br />Mijn oplossing was dat de staart <i>getransplanteerd </i>kan worden naar een nieuw lijf, een nieuwe God. Deze God is de wil tot macht (die Leo Strauss inderdaad meermaals "a vindication of God" heeft genoemd). Als wil tot macht kan de wil tot waarheid blijven bestaan. Voorwaarde is dan wel dat kennis van de waarheid <i>macht </i>zij: de waarheid mag niet deprimerend zijn; ze moet verheffend zijn.---<br /><br />In de nieuwe Description van <a href="http://groups.yahoo.com/group/human_superhuman">mijn Yahoo! Group</a>, waarnaar ik je al eerder gelinkt had, kun je lezen hoe we wel degelijk tot een hoge waarschijnlijkheid kunnen komen. Geen absoluut zekere waarheid, maar dat is juist de kracht ervan: de nieuwe, Nietzscheaanse doctrine is geen dogma. De wereld is hoogst <i>waarschijnlijk</i> de wil tot macht en niets daarbuiten. Het probleem is alleen dat deze waarschijnlijkheid voor velen niet erg opbeurend is. Ik weet niet hoe dat met jou zit. Ik weet alleen dat Nietzsche mensen voorzag voor wie die waarschijnlijkheid wel degelijk verheffend zou zijn---ja zelfs zó verheffend, dat hun liefste wens zou zijn dat de wereld als wil-tot-macht eeuwig terug zou keren. Ik wil niet zeggen dat ik zo'n mens ben. Het is echter wèl mijn <i>ideaal</i>.Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-75005095131753193722010-03-27T20:08:00.002+01:002010-05-18T22:23:19.584+02:00Ecce Deus (13/11-02/12/2009).In <em>EH </em>vinden we de zinnen:<br /><br />"Dr. Widmann drukte mij zijn achting voor de moed uit, waarmee ik me voor de afschaffing van alle fatsoenlijke gevoelens inzet.---"<br />["Waarom ik zulke goede boeken schrijf", 1; vgl. <em>Afgodenschemering</em>, "Strooptochten van een oneigentijds man", 37.]<br /><br />en:<br /><br />"Mijn lot wil, dat ik de eerste <em>fatsoenlijke</em> mens moet zijn, <strong>dat ik me tegen de leugenachtigheid van millennia in tegenstelling weet...</strong>"<br />["Waarom ik een noodlot ben", 1.]<br /><br />We kunnen dit, met uitzondering van de woorden die ik dik gedrukt heb, natuurlijk gemakkelijk uitleggen volgens de herwaardering van alle waarden: dr. Widmann heeft gelijk vanuit het oogpunt der <em>kuddemoraal</em>, Nietzsche vanuit het oogpunt der <em>herenmoraal</em>. Nietzsche echter betekent de <em>zelfoverwinning</em> van de kuddemoraal tot in een herenmoraal:<br /><br />"De zelfoverwinning van de [kudde]moraal <strong>uit waarachtigheid</strong>, de zelfoverwinning van de moralist tot in zijn tegenstelling---tot in <em>mij</em>---dat betekent in mijn mond de naam Zarathustra."<br />[ibid., 3.]<br /><br />Hoe werkt dit?---Het Christendom is als een schorpioen: zijn God is het lijf, zijn Tien Geboden zijn de tien extremen. Het gebod tot waarachtigheid---"Gij zult geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste"---is de staart; deze steekt uiteindelijk zijn angel in het lijf, dit laatste daarmee doodstekend ("God is dood"). De dood van het lijf betekent dat de extremen ook vroeg of laten zullen afsterven (tenzij...). Maar met de levenskracht die nog in de staart zit nadat het lijf is doodgestoken ontdekt Nietzsche de ondogmatische waarheid: "<em>Deze wereld is de wil tot macht---en niets daarbuiten!</em>" (<em>WM</em> 1067; vgl. <em>VGK</em> 36). En deze waarheid---de wil tot macht (door Leo Strauss meermaals "a vindication of God" genoemd (vgl. <em>VGK</em> 37 en <em>WM</em> 55))---deze waarheid is <a href="http://img171.imageshack.us/img171/899/pangod.jpg">een 'nieuwe' God</a>... De staart hoeft dus niet af te sterven, maar kan naar deze 'nieuwe' God getransplanteerd worden: want deze waarheid is <em>goddelijk</em>, is machtig om te zien, <em>geeft een gevoel van macht</em> aan hem die haar aanschouwt! De staart, de onvoorwaardelijke wil tot waarheid (vgl. <em>VW</em> 344), wordt dus gegrond in de wil tot macht, is nu een <em>uiting</em> van de wil tot macht. Maar de genoemde waarheid is niet voor <em>iedereen</em> verheffend:<br /><br />"Als de lijdende, de onderdrukte <em>het geloof zou verliezen</em>, een <em>recht</em> tot zijn verachting van de wil tot macht te hebben, dan zou hij het stadium van de hopeloze desperatie binnentreden."<br />[<em>WM</em> 55.]<br /><br />***<br /><br />Uit het bovenstaande volgt dat de wil tot waarheid, over de gehele mensheid genomen, niet langer onvoorwaardelijk is: men kan nu alleen nog de wil tot waarheid hebben voorzover de waarheid <em>verheffend</em> voor hem is; en alleen voor de <em>hoogste</em> mensen is de <em>hele</em> waarheid verheffend.---<br /><br />***<br /><br />Eén van mijn intellectuele crises (een crisis die volgde uit <em>waarachtigheid</em>, en dus voor de meesten onbegrijpelijk zal zijn) werd veroorzaakt door mijn idee van een Plato-Nietzschecyclus. Het bovenstaande is eigenlijk een samenvatting van mijn <em>resolutie</em> van die crisis.<br /><br />Mijn idee van een Plato-Nietzschecyclus kwam met name voort uit "Hoe de "ware wereld" uiteindelijk een fabel werd" (uit <em>Afgodenschemering</em>) en Heideggers interpretatie daarvan (aan het eind van deel 2 van zijn <em>Nietzsche</em>, als ik me niet vergis).<br /><br />00:00 Plato's volwassen filosofie<br />__:__ opkomst van het Christendom ("Platonisme voor het 'volk'")<br />__:__ Kant<br />06:00 de dood van de Christelijke God<br />__:__ hanengekraai van het Positivisme<br />__:__ <em>Nietzsches</em> Positivisme<br />12:00 Nietzsches volwassen filosofie<br />__:__ Nietzscheanisme voor het 'volk'<br />__:__ de Antikant<br />18:00 de dood van de grote Pan (zie <em>GT</em> 11)<br />__:__ uilengekras van het Negativisme<br />__:__ <em>Plato's</em> Negativisme<br />00:00 Plato's volwassen filosofie<br /><br />Het verstaat zich vanzelf dat er in iedere cyclus een <em>nieuwe</em> Plato en een <em>nieuwe</em> Nietzsche op zouden staan (en een nieuwe Kant en diens tegenhanger).<br /><br />De dood van Pan is de dood van de tragedie, en daarmee van de tragische waarachtigheid (het "pessimisme der <em>sterkte</em>"). Na de dood van de waarachtigheid kan er natuurlijk een nieuwe Christelijke leugenachtigheid ontstaan.<br /><br />***<br /><br />"[Socrates] verlangde van zijn discipelen onthouding en strenge afzondering van zulke onfilosofische prikkelingen [als de tragische kunst]; met zulk succes, dat <strong>de jeugdige tragediedichter Plato</strong> ten allereerste zijn dichtwerken verbrandde, om discipel van Socrates te kunnen worden."<br />[<em>GT</em> 14 (1872).]<br /><br />"De zin voor het tragische neemt met de zinnelijkheid af en toe."<br />[<em>VGK</em> 155, geheel (1886).]<br /><br />"In summa: al het filosofische idealisme is tot nog toe iets als ziekte geweest, waar het niet, zoals in het geval van Plato, de voorzichtigheid van een overrijke en gevaarlijke gezondheid, de vrees voor <em>overmachtige</em> zinnen, de schranderheid van een schrandere Socraticus was.---Wellicht zijn wij modernen slechts niet gezond genoeg, om Plato's idealisme <em>nodig te hebben</em>? En wij vrezen de zinnen niet, omdat------"<br />[<em>VW</em> 372 (1887).]<br /><br />Omdat ze daar niet <em>machtig </em>genoeg voor zijn.<br /><br />Wat ik, toen ik nog niet wist hoe uit de Plato-Nietzschecirkel te breken, uit de bovenstaande drie passages haalde, was een ondersteuning van mijn idee van de genoemde cirkel of cyclus. De cyclus was dan, naast een cyclus van waarachtigheid, tegelijkertijd een cyclus van <em>zinnelijkheid</em>: op het toppunt der zinnelijkheid, met Plato, werd de zinnelijkheid de <em>oorlog</em> verklaard, met Plato's begrip van de "reine geest" (<em>VGK</em> Voorwoord; "geest" en "zinnen" staan gewoonlijk tegenover elkaar bij Nietzsche).<br /><br />Nu weet ik hoe uit de cyclus der waarachtigheid te breken, maar nog niet hoe uit de cyclus der zinnelijkheid. In <em>Afgodenschemering</em> echter, in het hoofdstuk "Het probleem (van) Socrates", wordt als het probleem waar Socrates tegen streed niet de al te grote <em>zinnelijkheid</em> aangevoerd, maar de <em>anarchie der instincten</em>---"dat de instincten zich <em>tegen</em> elkander wendden" (aldaar, 9). Elk van de driften poogde zich tot tiran te maken. Daarom werd de reine Rede tot <em>tegentiran</em> uitgeroepen. Maar wat is het verband tussen de driften (of instincten) en de zinnen? Dit zal hetzelfde zijn als dat tussen de Rede en de geest. En als onze zinnen inderdaad niet machtig genoeg zijn om vrees te wekken, dan hebben we allicht meer verstand van de <em>geest</em>?<br /><br />Maar er is natuurlijk helemaal geen tegenstelling tussen de geest en de zinnen, of tussen de Rede en de driften! (Wordt vervolgd.)<br /><br />***<br /><br />De Rede is het vermogen tot logisch denken. Het <em>denken</em> wordt echter door Nietzsche "slechts een verhouden [der] driften tot elkander" genoemd (<em>VGK</em> 36). Er is dus geen absolute tegenstelling tussen de driften en de Rede: de Rede bestaat bij gratie van de driften, is slechts mogelijk door een bepaalde verhouding tussen de driften.<br /><br />De geest is het product van het brein. Het brein bestaat uit zenuwcellen. Maar zenuwcellen zijn tevens de kern van de <em>zintuigen</em>. Er kan geen geest zijn zonder input van zenuwcellen. Er kan dus geen reine geest zijn.<br /><br />Door de wereld als wil tot macht en niets daarbuiten te zien doorbreekt men dus niet alleen de cirkel der <em>waarachtigheid</em>, maar ook die der <em>zinnelijkheid</em>. Er is namelijk geen absoluut verschil tussen zinnelijkheid en geestelijkheid; geestelijkheid is eigenlijk een in het hoofd gecentreerde 'zinnelijkheid', <em>sensitiviteit</em>. Een hoge geestelijkheid is dus geen <em>oplossing</em>; kan even "vreselijk" zijn als een hoge zinnelijkheid. Geestelijkheid is een soort naar binnen gekeerde zinnelijkheid. De schildpad kan zijn extremen intrekken, maar kan nooit aan zijn lichamelijkheid ontsnappen (zonder zijn lichaam is hij namelijk geen schildpad meer, niets meer). Er zijn alleen driften, er is alleen wil tot macht.<br /><br />***<br /><br />"Mijn idee van een Plato-Nietzschecyclus kwam met name voort uit "Hoe de "ware wereld" uiteindelijk een fabel werd" (uit <em>Afgodenschemering</em>) en Heideggers interpretatie daarvan (aan het eind van deel 2 van zijn <em>Nietzsche</em>, als ik me niet vergis)."<br /><br />Ik vergiste me wel. Het is aan het eind van deel <em>1 </em>van zijn <em>Nietzsche</em>---in hoofdstuk 24, om precies te zijn.<br /><br />***<br /><br />Ik heb, met behulp van Leo Strauss en Laurence Lampert, de mogelijkheid van het uit de hierboven beschreven vicieuze cirkel breken gerealiseerd. Deze uitbraak geschiedt al in Nietzsches volwassen filosofie, mits deze goed begrepen wordt (zoals door Strauss, Lampert, en mij). Toch is er mijns inziens wel zoiets als een 'Nietzscheanisme voor het "volk"', en vandaar een 'Antikant'. Deze 'Antikant' is wellicht niet één persoon, net zoals <em>Homerus</em> waarschijnlijk niet één persoon was: wellicht maken alle drie de tussen haakjes genoemde personen er deel van uit. Want wàt is mijns inziens het 'Nietzscheanisme voor het "volk"'?<br /><br />De tegenhanger van het Christendom, dwz. van het 'Platonisme voor het "volk"', in de genoemde cirkel, is namelijk helemaal geen Nietzscheanisme voor het <em>'volk'</em>. De reden dat Nietzsche "volk" overigens tussen aanhalingstekens schrijft is dat het woord hier niet refereert aan één of ander volk, als in "volkeren", maar aan hèt volk, de massa, de allermeesten. Het is belangrijk om dit hier te vermelden, aangezien ik denk dat <em>hierin</em> het verschil tussen het Christendom en zijn diametrische tegenhanger bestaat (afgezien van het verschil tussen Platonisme en Nietzscheanisme, natuurlijk).<br /><br />De uitdrukking "Platonisme voor het "volk"" impliceert dat Platonisme in principe <em>niet</em> voor het 'volk' is. Waarvoor dan?---Voor de <em>adel</em>, er is geen twijfel mogelijk. Is de genoemde tegenhanger dan Nietzscheanisme voor de <em>adel</em>?---Nee, want Nietzscheanisme is, net als Platonisme, <em>überhaupt</em> voor de adel (hoewel niet per se voor mensen met het woordje <em>von</em> voor hun achternaam, e.d.; zie <em>WM</em> 942). Er is echter nog een andere tegenhanger van het 'volk':<br /><br />"<em>Kants grap.</em>---Kant wilde op een "heel de wereld" voor het hoofd stotende manier bewijzen, dat "heel de wereld" gelijk had:---dat was de heimelijke grap van deze ziel. Hij schreef tegen de geleerden ten gunste van het volksvooroordeel, maar voor geleerden en niet voor het volk."<br />[<em>VW</em> 193, geheel; Nietzsche hoeft "volk" hier overigens niet tussen aanhalingstekens te zetten omdat al duidelijk is dat hij daarmee <em>tout le monde</em> bedoelt.]<br /><br />Toen ik dit voor de eerste keer las, vermoedde ik meteen al dat Nietzsche hiermee zelf een grap maakte: hijzelf deed namelijk het <em>omgekeerde</em> van wat Kant deed:<br /><br />"Mijn mondwerk---is des volks: te grof en hartelijk praat ik voor de zijde-hazen. <strong>En nog vreemder klinkt mijn woord voor alle inkt-vissen en penne-vossen</strong> [<em>Feder-Fuchsen</em>]."<br />[<em>ASZ</em>, Van de geest der zwaarte, 1.]<br /><br />Ik opper, als tegenhanger van Platonisme voor het 'volk', <em>Nietzscheanisme voor geleerden</em>. Zo is <em>Voorbij goed en kwaad</em> geschreven voor geleerden (zoals Nietzsche in een brief aan Jacob Burckhardt schreef zegt <em>VGK </em>hetzelfde als <em>ASZ</em>, maar op een heel andere manier). En de geleerden hebben <em>gelijk</em>, alleen zijn (tijdens het schrijven van <em>VGK</em> althans) de meeste geleerden nog in de ban en waan van de <em>moraal</em>: zie <em>VGK</em> 22.<br /><br />***<br /><br />Dit wil niet zeggen dat <em>VGK</em>, in plaats van Nietzsches volwassen filosofie, Nietzscheanisme voor geleerden bevat. Het bevat hetzelfde als <em>ASZ</em>. Het zogenaamde 'Nietzscheanisme voor geleerden' zou immers een stap <em>omlaag</em> zijn. Op het punt van Nietzsches volwassen filosofie, op het hoogtepunt van de cirkel, moet er uit de cirkel gebroken worden: deze moet dan in principe doorgaan als een rechte (horizontale) lijn: de hoogste waarachtigheid moet gehandhaafd worden, <em>wil</em> gehandhaafd worden, want dit volgt uit de wil tot macht. Toegegeven, niet uit de wil tot macht van de allermeesten, maar uit die van de <em>weinigsten</em>, mensen als Nietzsche, Nietzsches 'rechte lezers' (<em>AC</em> Voorwoord).<br /><br />***<br /><br />Wat is het zogenaamde 'Nietzscheanisme voor geleerden' in wezen?---Het is een misverstand mbt. Nietzsches volwassen filosofie: het idee dat Nietzsches 'Positivisme' (zijn atheïsme) zijn volwassen filosofie zij. Maar het laatste van zijn 'positivistische' boeken, <em>De vrolijke wetenschap</em>, mondde oorspronkelijk uit in <em>Aldus sprak Zarathoestra</em>. Daarmee begint Nietzsches volwassen filosofie: <em>incipit tragoedia, incipit Zarathustra</em>. Zijn atheïsme, de 'dood van God', is enkel het <em>uitgangspunt</em> van Nietzsches volwassen filosofie; en niet, zoals de beheerder van deze Hyve schijnt te denken, haar summum. Vóórdat Zarathoestra het inzicht in de wil tot macht heeft, dat hij in "Van de zelfoverwinning" aan de "allerwijsten" meedeelt, zegt hij: "<em>"Dood zijn alle goden: nu willen wij, dat de Uebermensch leve"</em>---dit zij eenmaal in den hoogsten noen onze laatste wil!" ("Van de schenkende deugd", 3). En wat is de <em>Uebermensch</em>?<br /><br />---"[D]eze soort mens [de Uebermensch], die hij [Zarathoestra] concipiëert, concipiëert de realiteit, <em>zoals ze is</em>[.]"<br />[<em>EH</em> Noodlot 5.]<br /><br />In het licht van het genoemde inzicht betekent dit: de Uebermensch concipiëert de realiteit als wil tot macht, en niets daarbuiten.---<br /><br />***<br /><br />Door Nietzsches 'Positivisme' abusievelijk als zijn volwassen filosofie te beschouwen komt men dus, als we ons de Plato-Nietzschecirkel als een klok voorstellen, van de reële linkerhelft op de virtuele rechterhelft terecht:<br /><br />6 uur: het Platonisme<br />7 uur: het Christendom<br />8 uur: Kant<br />9 uur: de dood van God<br />10 uur: het Positivisme<br />11 uur: Nietzsches 'Positivisme'<br />12 uur: Nietzsches volwassen filosofie<br />1 uur: Nietzscheanisme voor geleerden<br />2 uur: de Antikant<br />3 uur: dood van de grote Pan<br />4 uur: Negativisme<br />5 uur: Plato's 'Negativisme'<br /><br />Men komt van 11 uur op 1 uur terecht (men verwarre deze tijden overigens niet met de eerdergenoemde, digitale tijden). En het is tegen deze nieuwe positie, tegen dit Nietzscheanisme voor geleerden, dat 'de Antikant' zich keert---als wat de Engelsen zo mooi een <em>champion</em> noemen: een <em>champion of the sun</em>, namelijk van de Rede. Niet dat hij een martelaar voor de Waarheid zij; de Waarheid, de wil tot macht, heeft geen martelaren nodig. Maar de Antikant laat op positieve wijze zien dat de 'vrolijke wetenschap' geen nihilisme is; dat zij niet vrolijk is omdat er voor haar geen <em>ernst</em> meer bestaat, maar omdat haar ernst, haar wil, <em>weldadig</em> is. Haar geweten is enkel de <em>schaduwzijde</em> van haar wil tot macht: het niet uitoefenen van macht is niet <em>kwaad</em>, maar <em>slecht</em>... De filosoof, in de Nietzscheaanse zin, heeft het geweten voor de collectieve ontwikkeling van de mensheid; maar dit betekent dat hij de <em>wil</em> heeft om die <em>ontwikkeling te beïnvloeden</em>! Zarathoestra's liefde voor de mensen is een eufemisme voor zijn schenkende deugd, en zijn schenkende deugd op op haar beurt voor zijn <em>heerszucht</em>... Allen echter zijn namen voor het onnoembare,---de <em>wil tot macht</em>.<br /><br />***<br /><br />Ik schreef dat de 'Antikant' een "een <em>champion of the sun</em>, namelijk van de Rede" was. Dit haalde ik uit stap 4 van "Hoe de "ware wereld"" etc.:<br /><br />"(Grauwe morgen. Eerste gapen van de Rede. Hanengekraai van het Positivisme.)"<br />[aldaar.]<br /><br />Zou dit echter niet gapen als in <em>slaperig-worden</em> kunnen betekenen? <em>Plato</em> was toch juist de filosoof van de Rede, Nietzsche van het irrationele?---Nee, dat is slechts de al-gemene opvatting... Plato compromitteerde de Rede met de domheid; Nietzsche stelt de twee in vijandige oppositie---we zien dit mede in een passage die ik zojuist in een 'scrap' heb gepost:<br /><br />"Iedere deelname aan een godsdienst is een aanslag op de openbare zedelijkheid. Men moet harder tegen Protestanten dan tegen Katholieken zijn, harder tegen liberale Protestanten dan tegen strenggelovige. Het misdadige [<em>Verbrecherische</em>] in het Christen-zijn neemt toe in de mate waarin men de wetenschap nadert. De misdadiger der misdadigers is bijgevolg de <em>filosoof</em>."<br />[<em>De Antichrist</em>, "Wet tegen het Christendom", artikel 2.]<br /><br />De 'zedelijkheid' betekent hier de <em>waarachtigheid</em>: wat is er immers vèrder nog over van de Christelijke moraal? Deze passage kan alleen verklaard worden met behulp van wat Nietzsche eerder in hetzelfde boek schrijft:<br /><br />"Definitie van het Protestantisme: de halfzijdige verlamming van het Christendom---<em>en</em> van de Rede..."<br />[<em>AC</em> 10.]<br /><br />Het Christendom beroept zich op de <em>openbaring</em>, dwz. op het onverzoenlijke <em>tegendeel</em> van de Rede. Men moet harder tegen Protestanten dan tegen Katholieken, harder tegen liberale Protestanten dan tegen strenggelovige zijn omdat de eerstgenoemden <em>inconsequenter</em> zijn dan de laatstgenoemden. Het Christendom is het geloof in bepaalde absurditeiten, dat wil zeggen ongerijmdheden, <em>onredelijkheden</em> (schepping uit niets, maagdelijke geboorte, etc.). Maar waarom is de <em>filosoof</em> dan de misdadiger der misdadigers? Is de filosoof, bijvoorbeeld <em>Nietzsche zelf</em>, niet juist <em>consequent</em>? Stoelt Nietzsches filosofie niet volledig op de Rede, en totaal niet op 'openbaring'?---Ja. Maar Nietzsche bedoelt hier ook níet de filosoof in <em>deze</em> zin.<br /><br />"Onder Duitsers begrijpt men mij direct, wanneer ik zeg dat de filosofie door theologenbloed verdorven is. De Protestantse dominee is grootvader van de Duitse filosofie, het Protestantisme zelf haar peccatum originale [erfzonde]."<br />[ibid.]<br /><br />Nu waren Nietzsches grootvaders van beide zijden, alsmede zijn vader, Protestantse dominees, maar toch bedoelt hij hier niet zichzelf (wel was hij zich terdege van het gevaar <em>bewust</em>). De misdadiger der misdadigers is vanuit Nietzsches oogpunt niet hijzelf, maar de <em>Christelijke</em> filosoof---een "<em>arglistige</em>" Christen als <em>Kant</em>:<br /><br />"Een sluipweg naar het oude ideaal stond [dankzij Kant] open, het concept "<em>ware</em> wereld", de conceptie van de moraal als <em>essentie</em> van de wereld (---deze twee boosaardigste dwalingen die er bestaan!) waren nu weer, dankzij een geslepen-schrandere scepsis, als niet bewijsbaar, dan toch niet meer <em>weerlegbaar</em>... De Rede, het <em>recht</em> van de Rede reikt niet zo ver..."<br />[ibid.]<br /><br />En dan zijn er nog lezers die denken dat Nietzsche met deze laatste zin <em>zijn eigen mening</em> geeft! De drie puntjes zeggen genoeg: Nietzsche vindt deze redenering <em>schandelijk</em>. We zien dit in de conclusie die hij eruit trekt ("Hoe de "ware wereld"" etc., stap 4-5: <em>"Schaamrood van Plato"!</em>).Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-82396984074314118522010-03-21T04:18:00.005+01:002010-03-21T04:28:30.408+01:00"Mensen zijn gelijk, culturen niet." (03/02/2009).Dit is een poging tot een kritiek op de bovenstaande uitspraak van Hirsi Ali.<br /><br />1. "Gelijk" betekent hier "gelijkwaardig".<br /><br />2. Als culturen niet gelijkwaardig zijn, dan zijn er dus hogere en lagere culturen (voorlijke en achterlijke culturen, om met Pim Fortuyn te spreken).<br /><br />3. Waarom zouden mensen een achterlijke cultuur aanhangen? Ik zie hiervoor slechts twee mogelijke redenen: a. ze zijn met zo'n cultuur geïndoctrineerd; b. ze kiezen bij hun volle verstand voor zo'n cultuur.<br /><br />4. Geïndoctrineerde mensen zijn niet gelijkwaardig aan mensen die bij hun volle verstand zijn. Ze zijn vergelijkbaar met krankzinnigen. Net als deze laatsten zijn ze ontoerekeningsvatbaar. En ontoerekeningsvatbaren hebben niet dezelfde rechten als (dwz. ze zijn voor de wet niet gelijk aan) toerekeningsvatbaren (dwz. mensen die wél bij hun volle verstand zijn).<br /><br />5. Mensen die bij hun volle verstand voor een achterlijke cultuur kiezen zijn zelf achterlijk---dat wil zeggen, er mankeert iets aan hun verstandelijke vermogens. Conclusie: mensen die een achterlijke cultuur aanhangen zijn sowieso minderwaardig aan mensen die een meer voorlijke cultuur aanhangen. Als ze geïndoctrineerd zijn zijn ze pas gelijkwaardig aan laatstgenoemden wanneer ze met succes geëxdoctrineerd zijn. En als ze <em>niet</em> geïndoctrineerd zijn zijn ze gewoon achterlijk. Misschien heeft het in dat geval zin om te trachten hun verstandelijke vermogens te ontwikkelen. In ieder geval zijn mensen die een achterlijke cultuur aanhangen pas gelijkwaardig aan mensen die een meer voorlijke cultuur aanhangen wanneer ze<br />a. geëxdoctrineerd zijn; en/of<br />b. hun verstandelijke vermogens voldoende ontwikkeld hebben.<br /><br />P.S.: Hoe zit het met mensen die met een meer voorlijke cultuur geïndoctrineerd zijn? Ik denk dat de maatstaf moet zijn: mensen die bij hun volle verstand voor de meest voorlijke cultuur kiezen. Maar wat is de meest voorlijke cultuur? [... Dat wil zeggen,] wat maakt een cultuur voorlijk danwel achterlijk? Wat heeft een meer voorlijke cultuur dat een meer achterlijke niet heeft, en/of andersom?Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-43371938047168751412010-03-16T16:18:00.002+01:002010-03-16T16:39:13.772+01:00Wilders' Unikul.1.<br /><br />In "Klare wijn" schrijft Wilders dat de "democratische rechtsstaat is ontstaan vanuit een eeuwenoude discussie tussen de twee tradities die onze cultuur hebben geschapen: de joods-christelijke en de humanistische. De normen en waarden zoals die in het spanningsveld tussen deze tradities zijn voortgebracht, vormen onze dominante cultuur". De discussie tussen de twee genoemde tradities was echter een voortzetting van een <i>eerdere</i> discussie, en de huidige discussie tussen wat Wilders de 'Multikul' noemt aan de ene kant en wat ikzelf zijn 'Unikul' noem aan de andere is zelf óók een voortzetting van die eerdere discussie.<br /><br />De discussie tussen de Joods-Christelijke traditie aan de ene kant en de Humanistische aan de andere is in feite een discussie tussen "God wèl noodzakelijk" en "God <i>niet </i>noodzakelijk". Dit lijkt me in de huidige discussie niet aan de orde. We kunnen beide partijen in de huidige discussie "Humanistisch" noemen. Dat niet alle deelnemers aan die discussie <i>seculier </i>Humanistisch zijn doet daar niet aan af.<br /><br />De discussie die Wilders in "Klare wijn" noemt was een voortzetting van de discussie tussen het Katholicisme en het Protestantisme; en deze op haar beurt van een nog eerdere: die tussen het Jodendom en het Christendom. Ik ontwaar de volgende ontwikkeling:<br /><br />1. Jodendom vs. Christendom;<br />2. Jodendom vs. {Katholicisme vs. Protestantisme};<br />3. Jodendom vs. {Katholicisme vs. {Protestantisme vs. Humanisme}};<br />4. Jodendom vs. {Katholicisme vs. {Protestantisme vs. {Unikul vs. Multikul}}}.<br /><br />Eigenlijk gaat daar nog een stap aan vooraf, namelijk:<br /><br />0. volkeren met <i>natuurlijke </i>waarden (incl. het vroege Jodendom) vs. volk met <i>on</i>natuurlijke waarden (het latere Jodendom).<br /><br />Deze geschiedenis bestaat uit een reeks <i>liberaliseringen</i>:<br /><br />0. Het joodse volk wordt "bevrijd" van zijn krijgerskaste (deze wordt uitgemoord door de Assyriërs);<br />1. Het vroege Christendom emancipeert zich van de exclusiviteit van het Jodendom (om Jood te zijn moet men jood zijn, dwz. om 'Judaïst' te zijn moet men ethnisch joods zijn);<br />2. Het Protestantisme emancipeert zich van de kerkelijke hiërarchie (om tot God te komen heeft men als leek een geestelijke nodig);<br />3. Het Humanisme emancipeert zich van het geloof in een Opperwezen (om tot het Goede te komen heeft men God (Jezus) nodig);<br />4. Het Multiculturalisme (cultureel relativisme) emancipeert zich van het geloof in het <i>ene</i> Idee van het Goede.<br /><br />De 'Multikul' is eigenlijk de <i>laatste consequentie</i> (met de nadruk op "consequent") van het latere Jodendom. Het joodse volk had de keuze: òf onnatuurlijke waarden aannemen, òf uiteenvallen. In het Multiculturalisme komen die onnatuurlijke waarden tot hun logische conclusie: het Multiculturalisme verkiest <i>zichzelf </i>niet meer boven <i>anderen </i>(zoals alle gezonde organismen en organisaties noodzakelijkerwijs doen).---<br /><br />2.<br /><br />Ik zie het Jodendom als nog veel verder verwijderd van de Multikul dan Wilders' positie (die ik hierboven schertsend "Unikul" heb genoemd). Toch zie ik het zaadje van de Multikul ook al in het Jodendom ("the seed of its own destruction", zoals de Engelsen zeggen. De Multikul staat mijns inziens voor zelfvernietiging).<br /><br />3.<br /><br />Mijn kritiek op het Multiculturalisme, Wilders' positie, het Humanisme, het Protestantisme, het Christendom in het algemeen, en het Jodendom (want ik heb op <i>al</i> deze zaken kritiek) is afkomstig uit de <i>Nietzscheaanse</i> hoek.<br /><br />Nietzsche beschrijft hoe de Joden op een bepaald moment, vóórdat ze werden verslagen door de Assyriërs, één god hadden. Dit was een god met een kleine letter g, één god onder velen, maar wel de enige, echte Joodse <i>volksgod</i>. Als het hun volk voor de wind ging, schreven de Joden dat toe aan de macht van hun god. Als ze gewonnen zouden hebben van de Assyriërs zouden ze hèm daarvoor hebben gedankt. Dit was normaal in die tijd: zo werd volgens Homerus de uitslag van de strijd tussen de Grieken en Trojanen in werkelijkheid beslist door de goden: de goden die aan de kant van de Trojanen stonden legden het af tegen de goden die aan de kant van de Grieken stonden. De goden die aan de kant van de Trojanen hadden gestaan bleken daarmee dus inferieure goden.<br /><br />Deze conclusie hadden de Joden ook kunnen trekken toen ze door de Assyriërs verslagen waren. Ze interpreteerden hun nederlaag echter anders. Ze concludeerden niet dat hun god machteloos was geweest tegen de goden van de Assyriërs, integendeel: ze interpreteerden hun nederlaag als <i>straf</i> van hun god, de machtigste god van allemaal (als er al meerdere waren). Straf <i>waarvoor</i>? Voor de hoogtijdagen van het Joodse volk, die nu als tijden van <i>morele verdorvenheid</i> werden geïnterpreteerd. Dit is de omkering van de <i>natuurlijke</i> Joodse waarden tot de <i>on</i>natuurlijke, <i>tegen</i>natuurlijke. Wereldlijke macht---het enige dat van <i>nature</i> goed is---werd nu als 'kwaad' gezien; wereldlijke <i>on</i>macht als 'goed'. De onderworpen Joden hadden minder macht dan hun meesters en waren dus volgens hun nieuwe, tegennatuurlijke moraal <i>'beter'</i> dan hun meesters. Ze keerden de natuurlijke rangorde (waarvan <i>wereldlijke macht</i> de maatstaf is) òm om <i>als volk</i> te kunnen blijven bestaan:<br /><blockquote><span style="font-size:78%;">[W]hen political defeat came, they chose existence at any price, and the price was the falsification of reality.<br />[George Morgan, <i>What Nietzsche Means</i>, pagina 342.]</span></blockquote>4.<br /><br />Ik schreef eerder in deze weblog:<br /><blockquote>Als alle culturen gelijkwaardig zijn, dan is de cultuur waarin geldt dat alle culturen gelijkwaardig zijn---de cultureel relativistische cultuur---dus niet beter dan bv. een cultureel monistische cultuur---een cultuur waarin geldt dat alle andere culturen minderwaardig zijn. Er is dus geen reden voor iemand die tot een cultureel relativistische cultuur behoort om juist zijn eigen cultuur te gaan promoten.<br /><br />Aan de andere kant is iemand die cultureel relativisme promoot volledig in strijd met zichzelf. En hiermee zijn we bij de werkelijke paradox beland. "De cultuur waarin geldt dat alle culturen gelijkwaardig zijn is meerderwaardig aan alle andere culturen." Er zijn twee mogelijke niet-paradoxale varianten op deze stelling:<br /><br />1. "De cultuur waarin geldt dat alle culturen gelijkwaardig zijn is gelijkwaardig aan alle andere culturen."<br /><br />2. "De cultuur waarin geldt dat zij meerderwaardig is aan alle andere culturen is meerderwaardig aan alle andere culturen."<br /><br />Bovenstaande paradox en haar twee niet-paradoxale varianten zijn te vergelijken met de <i>Liar's Paradox </i>("This statement is false."):<br /><br />1a. "All statements are true."<br /><br />2a. "Only this statement is true."<br /><br />Op het eerste gezicht confirmeert stelling 1a stelling 2a, terwijl stelling 2a stelling 1a verwerpt; maar zo simpel is het niet. Doordat stelling 1a stelling 2a bevestigt, haalt ze zichzelf onderuit: zij is zo indirect een <i>Liar's Paradox</i>. Maar natuurlijk hoeft cultureel relativisme niet te zeggen dat alle culturen een gelijke <i>positieve </i>waarde hebben...<br /><br />1b. "All statements are false."<br /><br />2b. "Only this statement is true."<br /><br />Dit zijn de werkelijke<i> Liar's Paradox </i>equivalenten van respectievelijk cultureel relativisme en cultureel monisme. Een cultureel monistische cultuur is in strijd met alle andere culturen, waaronder cultureel relativistische culturen. De grap is dat zij in haar strijd tegen cultureel relativistische culturen wordt bijgestaan door die culturen zelf, omdat deze laatsten in strijd zijn met zichzelf! De enige eerlijke strijd tussen culturen is dus een strijd tussen cultureel monistische culturen.</blockquote>Wilders wil mijns inziens zo'n cultureel monistische cultuur behouden of herscheppen. Het probleem is echter dat de "joods-christelijke en humanistische cultuur" die hij wil behouden of herscheppen <i>the seed of its own destruction</i> in zich draagt. Het feit dat die cultuur is uitgemond in cultureel relativisme is daar eigenlijk al het bewijs van.<br /><br />5.<br /><br />Wat tegennatuurlijk is is niet het 'oog om oog, tand om tand' van de oude joden, maar het 'toekeren van de andere wang' van de vroege Christenen. Dit laatste is wat Jezus te gronde heeft gericht.<br /><br />6.<br /><br />Het Humanisme is in wezen de Christelijke moraal die geëmancipeerd is van de Christelijke God. Daarmee is het in dit opzicht het tegendeel van de filosofie van Spinoza. Het kan verhelderend zijn om even op die filosofie in te gaan. Spinoza schrijft:<br /><blockquote><span style="font-size:78%;">Ik geef toe dat de theorie die alle dingen aan de wil van een onverschillige godheid onderwerpt en beweert dat zij allen afhankelijk zijn van zijn goedkeuring, minder ver van de waarheid is dan de theorie van hen die volhouden dat God altijd met het oog op het Goede handelt. Want laatstgenoemden schijnen iets te veronderstellen dat voorbij God is en niet van God afhangt, maar waar God al handelend naar kijkt als voorbeeld, of waarnaar Hij streeft als een vaststaand [dwz. niet door Hemzelf gesteld] doel. Dit is slechts een zoveelste manier om God aan de heerschappij van het lot te onderwerpen, hetgeen een volslagen absurditeit is met betrekking tot God, van Wie we hebben aangetoond dat Hij de eerste en enige vrije oorzaak van het wezen en het bestaan van alle dingen is.<br />[Spinoza, <i>Ethica</i>, Prop. XXXIII, Noot 2.]</span></blockquote>Stel het je zo voor: volgens het Christendom heb je God en de Idee van het Goede. God kijkt bij alles wat Hij doet naar die Idee. Hij volgt dus altijd de weg van het Goede.<br /><br />Spinoza emancipeerde God van die Idee. Hij concipiëerde God dus 'voorbij goed en kwaad', om met Nietzsche te spreken. Je zou kunnen zeggen dat hij het <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Euthyphro_dilemma" target="_blank">Euthyphrodilemma</a> beantwoordde door te verkondigen dat het goede goed is omdat God het wil, dus dat het niet zo is dat God het goede wil omdat het goed is.<br /><br />Het Humanisme verkondigt het omgekeerde. Een niet-seculier Humanist zou verkondigen dat God het goede wil omdat het goed is. Een seculier Humanist gelooft natuurlijk niet in God, maar deze zou kunnen zeggen dat de mens geen God nodig heeft om te weten wat goed is, omdat de mens zelf direct naar de Idee van het Goede kan kijken: het Humanisme gelooft dat die Idee geopenbaard is in de geschiedenis en de natuur.<br /><br />7.<br /><br />Voor hen die meer willen weten over mijn positie:<br /><br /><a href="http://groups.yahoo.com/group/human_superhuman/message/432" target="_blank">http://groups.yahoo.com/group/human_...an/message/432</a><br /><br />Het is wel in het Engels.<br /><br />8.<br /><br />Meer to the point is misschien een ander bericht van me uit diezelfde thread:<br /><blockquote>I applaud cultural relativism <i>only</i> because it undermines itself. I myself am, like Nietzsche, a cultural monist and as such, a Uniculturalist. My Uniculturalism, however, unlike Wilders', does not seek to preserve, but to <i>create</i> a culture---a <i>natural</i> culture, i.e., a <i>people</i> with natural values. And this people shall be mankind[.]<br />[<a href="http://groups.yahoo.com/group/human_superhuman/message/436" target="_blank">http://groups.yahoo.com/group/human_...an/message/436</a>.]</blockquote>Dit klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Wat is er voor nodig om van de mensheid één volk te maken?<br /><blockquote><span style="font-size:78%;">Duizend doeleinden waren er tot dusver, want er waren duizend volkeren. Slechts de boei voor de duizend halzen ontbreekt nog, er ontbreekt het éne doel. Nog heeft de mensheid geen doel.<br />Maar zegt mij toch, mijne broeders: zo der mensheid haar doel ontbreekt, ontbreekt dan niet ook---zij zelve nog?<br />[Nietzsche, <i>Aldus sprak Zarathoestra</i>, "Van duizend en één doel".]</span></blockquote>Het éne doel dat Nietzsche/Zarathoestra voor de mensheid stelt is de Übermensch, dat wil zeggen de werkelijke <i>filosoof</i>. Enkel de echt grote filosofen (en niet eens alle grote namen uit de geschiedenis van de filosofie, bv. niet Kant en Hegel) verdienen de titel "filosoof", "werkelijke filosoof", of "Übermensch". En deze mensen ontspruiten en ontsproten, hoewel ze zeer zeldzaam zijn, uit allerlei volkeren: bv. uit het oude Griekenland (ik hoef daar hopelijk geen voorbeelden van te geven), uit het joodse volk (Maimonides, Spinoza), uit de Islamitische wereld (Al-Farabi), uit Engeland (Bacon), Frankrijk (Descartes), Duitsland (Nietzsche), etc. etc. Ik weet niet genoeg van (Verre-)Oosterse filosofie om daar voorbeelden uit te geven, maar ik weet zeker dat ze er (geweest) zijn.<br /><br />En hiermee kom ik bij het volgende citaat:<br /> <blockquote><span style="font-size:78%;">The democratic movement is morally homogeneous; its apparent tolerance of variety masks its intolerance of the one moral difference that matters.<br />[Laurence Lampert, <i>Leo Strauss and Nietzsche</i>, pagina 75.]</span></blockquote>De reden dat ik het net zo essentiëel oneens ben met de PVV als met alle andere (grote) politieke partijen is dat de PVV <i>vóór de democratie</i> is... Nietzsches filosofie is aristocratisch radicalisme. De hele democratische beweging, of ze nou bestaat uit anarchisten, socialisten, liberalen, of wat dan ook, verkondigt de gelijkwaardigheid van alle mensen. Maar de mensen <i>zijn</i> niet gelijkwaardig. Om maar even het extreemste onderscheid te maken: Jan-met-de-pet (de meest doorsnee mens) <i>is</i> niet gelijkwaardig aan een Heraclitus, een Plato, een Empedocles (de uitzonderlijkste uitzondering).<br /><blockquote><span style="font-size:78%;">[T]here is a greater distance between human and human than between human and beast.<br />[Laurence Lampert, <i>Nietzsche's Task</i>, pagina 281n.28]</span></blockquote>Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-81297341888223166222010-03-09T14:43:00.003+01:002010-03-09T14:46:56.013+01:00Sociaal Darwinisme."The discriminatory nature of sexual choice undermines all egalitarian utopias."<br />[Geoffrey Miller, <i>The Mating Mind</i>, kapitel 9.]Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-55440102033184676512009-09-21T22:40:00.000+02:002009-09-21T22:41:14.360+02:00Klassieke muziek (09/02/2005).Wist je dat Nietzsche's muziek de enige is die niets voor me doet? die geen "effect" op me heeft? In mijn normale staat, althans: als ik koorts hebt wil ze mij juist helpen mijn normale staat weer te BEREIKEN... Nietzsche's muziek is de enige echt KLASSIEKE muziek die ik ken, dat wil zeggen de enige muziek in de grote stijl. Bijna alle andere muziek is Romantisch, dat wil zeggen onstaan uit onvrede van de musicus met zichzelf, zijn situatie, zijn lot: bijna alle muziek is bedoeld om de musicus in vervoering te brengen, "buiten zichzelf" te brengen, "mooie gevoelens" te geven die hij normaal niet heeft. Zijn luisteraars geeft zij deze gevoelens ook, waardoor zij denken dat hij de OORZAAK is van deze gevoelens, dat hij de BRON van het licht is in plaats van de spiegel via welke zij deze bron, die buiten hem is, kunnen waarnemen. In wezen is de Romantische kunstenaar een idealist, die in gedachten een wereld schept die WEL mooi is, een hemel, een paradijs, en deze in zijn kunst beschrijft. De Klassieke kunstenaar echter beschrijft ZIJN wereld, de wereld zoals hij hem werkelijk ERVAART: hij zet zijn GELUKZALIGHEID om in kunst, ALS DANKBETUIGING!Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-31582532862156112752009-09-21T22:36:00.002+02:002009-09-21T22:39:32.533+02:00Oorlogsverklaring (09/02/2005).Het is typisch dat je kritiek niet op Nietzsche maar op mij alleen gericht is: ik heb immers nog geen naam gemaakt, terwijl Nietzsche deel uitmaakt van de "Canon". Jij bent, met al je mooie Latijnse woorden - je zult mij niet gauw het woord "ontologie" in de mond zien nemen - geen filosoof maar een student filosofie, of doctorandus of zelfs professor in de filosofie; maar een professor in de filosofie is nog lang geen filosoof. Ik begrijp dat je boos wordt, Rahula, als iemand die NIET de geijkte maatschappelijke wegen volgt, die niet gaat studeren en zuipen en neuken en zich niet bezighoudt met "actualiteiten" en politiek en mode - als het zo iemand lukt zich tegen alle verwachtingen in te handhaven, zijn TROTS te bewaren, zijn integriteit, zijn zelfrespect, kortom zijn mannelijkheid... Ik ben het kwade geweten van deze tijd: ik heb, in de nacht van deze tijd, ver van het daglicht, het vandaag-de-daglicht, dat geen GROOTSHEID kan verdragen, een licht gevonden, een geestelijk, magisch licht, een licht dat nog brandt uit vervlogen gewaande tijden - nee, het heeft MIJ gevonden, de god Rudra heeft mij gevonden, mij de kracht gegeven tot het herwinnen van het Paradijs, de kracht der visie om het Paradijs weer te kunnen ZIEN...Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-90589303390975120722009-09-05T18:08:00.001+02:002009-09-05T18:11:04.756+02:00The Child Archetype (August 01, 2007).I have long been intrigued by the relation between the anima and the child archetype. I think I have finally solved it, and want to present my solution for scrutiny and inspiration. Let me start with my first proposition (which I call "mine" because I have not found it explicitly in Jung's writings). <span style="font-style:italic;">The child archetype is a symbol of the Self.</span> It is a symbol of wholeness, of the union of opposites.<br /><br />My second proposition is that Jung defined the anima (at times) as the male human being's personified unconscious, which has a feminine character (cf. <span style="font-style:italic;">Zur Psychologie des Kindarchetypus</span>, "Towards a Psychology of the Child Archetype", section 3C). Likewise, the animus is supposed to be the female human being's personified unconscious, which has a masculine character (I cannot corroborate this, as I am a guy, but an allegory of this might be Pallas Athena's birth from the head of Zeus, even as the ego or conscious self originates in the unconscious).<br /><br />The child archetype is a symbol of the integrated Self, i.e., of a synthesis of consciousness and the unconscious. It anticipates the synthesis of the Self, which is the goal of the individuation process. <span style="font-style:italic;">It is an image of the result of the union between the masculine and the feminine, namely between consciousness and the unconscious</span> (respectively, in the case of the male). Thus the anima or animus is indeed intimately related to the child archetype. But <span style="font-style:italic;">confusing </span>them is detrimental: for by meditating on the anima or animus, the distinction between that and one's conscious self becomes ever starker, whereas meditation on the <span style="font-style:italic;">child </span>archetype has the effect of a harmonization of the two. The anima should not be the <span style="font-style:italic;">object </span>of contemplation; it should be part of the <span style="font-style:italic;">subject</span>. The task is "the shifting of the personality center from the ego to the Self", as Jung puts it in the concluding section of said essay.<br /><br />EDIT: I forgot to mention, in the second section, that the male ego has a masculine character and the female a feminine one. This is implied in the third section, though.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-25557438663554533222009-08-25T19:23:00.002+02:002009-08-25T19:26:22.860+02:00De rand van het heelal... (30/09/2005)r: "Oke, ik ga aan de rand staan, en steek mijn vinger in de wand. Waar gaat mijn vinger heen dan?"<br /><br />Mijn punt was hier dat de grens van het door ons bekende niet bepaald wordt door onze definities of fantasie.<br /><br />>>>Ik had het dan ook niet alleen over het door ons gekende/het ons bekende.<br /><br /><br />"Uiteraard ben ik niet naar de rand toegeweest, net zo min als jij terug in de tijd bent gegaan voor de oerknal. Het blijft bij theorie."<br /><br />De tijd zoals wij die kennen begon met de oerknal: de tijd IS het uitdijen van het universum. Maar je bedoelt natuurlijk terug in de causaliteit. Oneindige regressie is inderdaad theorie, net als alle logica. Ze is echter een logische onvermijdelijkheid.<br /><br /><br />S: "Dat kan dus niet: dat is een veel te simplistisch beeld."<br /><br />r: "Het kan niet omdat ik zou stikken enzo. Ik zou er wel een steen tegen aan kunnen gooien, is het niet? Het beeld is misschien simplistisch, maar dat is geen grond om de gedachte te verwerpen lijkt me."<br /><br />s: "Toen maakte ik een opmerking over de beperktheid van je voorstellingsvermogen, en ging jij daar weer sarcastisch op in, etc."<br /><br />Uiteraard, omdat je op een kinderlijke manier de vraag ontwijkt.<br /><br />>>>Jouw vraag op zich was al kinderlijk. Ik kan nog steeds moeilijk geloven dat je haar serieus bedoelde. Je zegt:<br /><br />"Wat gebeurt er als ik die grens overschrijd, en tegen de rand van ons universum aan pis. Verdwijnt mijn zeik in de "niets", of denk je dat ik het "niets" dan opvul met mijn eigen gezeik?"<br /><br />Je bent als die mensen uit het verleden die dachten dat de aarde plat was. "Als ik naar de rand van de aarde ga," zouden zij geredeneerd kunnen hebben, "en over de rand pis, waar komt mijn urine dan terecht?" Maar de aarde is niet plat, er is dus geen rand van de aarde in deze zin. Ditzelfde geldt ongetwijfeld voor het universum. Het verschil is slechts één dimensie. Eerdergenoemde mensen dachten tweedimensionaal op een driedimensionaal oppervlak; jij denkt driedimensionaal in een vierdimensionale ruimte.<br /><br /><br />s: "'Ik zou er wel een steen tegen aan kunnen gooien, is het niet?' - Mijn antwoord hierop is: Nee, rrobin, dat zou inderdaad niet kunnen."<br /><br />"Waarom kan dat niet? Lijkt me toch dat er wel eens een meteoriet tegenaan knalt."<br /><br />Zoals ik al insinueerde lijkt het mij dat je een veel te beperkt voorstellingsvermogen hebt.<br /><br /><br />s: "Mijn bewering dat er niets buiten het heelal is staat dus nog."<br /><br />"Enkel bij de gratie van jouw definitie van het woord "heelal"; als daarbuiten zich namelijk nog een paashaas zou bevinden, zou je deze automatisch als onderdeel van je "Al" zien, omdat het nou eenmaal de definitie van het woord is."<br /><br />Hoe stel je je dat voor, dat er het universum is, dat bijvoorbeeld bolvormig is, dan een rand, dan het Niets en in het Niets ergens die paashaas? Dacht je dat het Niets een barriere vormde tussen je paashaas en de rest van het heelal? Maar het Niets, ik moet het duizend keer zeggen, is NIETS: er zit dus niets tussen je paashaas en de rest van het heelal, het vormt één aaneensluitend geheel.<br /><br /><br />"Blijft in mijn ogen 'Sofisme'."<br /><br />Misschien dat de walmen van de wiet je blik vertroebelen. Erg helder ben je niet.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-32919796210221106512009-08-25T18:58:00.002+02:002009-08-25T19:02:46.735+02:00De eeuwige wederkomst (28/09/2005)."Als het heelal met de Oerknal geboren is kan men dus, voorafgaand deze geboorte, zoals Rrobin al benadrukte, enkel speculeren, en heeft elke 'absurditeit' c.q. aanname evenveel waarheidsgehalte."<br /><br />Niet mee eens. WAT er (causaal gezien) vóór de Oerknal was is onbekend, maar dàt er iets was is logisch. Jij postuleert echter een God die zichzelf uit het niets geschapen zou hebben/uit het niets ontstaan zijn zou; dit is onlogisch.<br /><br /><br />"Hieruit kunnen we concluderen dat, voorafgaand de geboorte het 'niets' even veel waarheidsgehalte bevat als het 'iets'. Een hogere levensvorm is even (on)mogelijk als een oneindige causale regressie."<br /><br />Hier gebruik je weer het woord "mogelijk" op de verkeerde manier. De vorige keer dat ik dit uit probeerde te leggen was je antwoord, "Xnappernixvan". Ik zal dus niet herhalen wat ik toen schreef. Maar bekijk het eens zo. Stel even dat er alleen de hierboven door jou genoemde "mogelijkheden" zijn. Dan is het òf zo dat er vóór de oerknal een hogere levensvorm was, ofwel een oneindige regressie. Als er een hogere levensvorm was, dan was er geen oneindige regressie; die was dan dus ook niet mogelijk. En als er oneindige regressie was, dan was er geen hogere levensvorm, noch was die dan mógelijk.<br /><br />We weten niet welke van de twee het was, noch of het misschien iets heel anders was; dit kunnen we ook niet weten. Maar we kunnen wel logisch denken. Het door jou gepostuleerde "hogere wezen", dat uit het niets ontstaat, is onlogisch om deze laatste eigenschap. Oneindige regressie is logisch.<br /><br /><br />"Indien de definitie van het niets is zoals jij pretendeert kan de eerste vereiste beweging ook niet hebben plaatsgevonden. Beweging is namelijk ook 'iets'."<br /><br />Inderdaad, precies mijn punt. Ik zei er expliciet bij dat het "uittrekken van de pin" van de handgranaat overdrachtelijk bedoeld was, omdat zo'n beweging inderdaad een ruimte waarin de "hand" naar de handgranaat kan bewegen veronderstelt. Ik dacht zelf eerder aan een inherente instabiliteit binnen de handgranaat.<br /><br /><br />"Ik ben een mens, ben daarnaast Joods van oorsprong, maar heb me er tot op heden niet in verdiept. Mijn postulatie van die 'hogere levensvorm' heeft dan ook niet zijn wortelen in die oorsprong c.q. mijn mening is, zover ik weet, en kijkende naar mijn kennis wat dit betreft, niet gemanipuleerd door het bijbehorende schrift."<br /><br />Met de "eeuwige terugkeer" bedoel ik niet per se Big Bang - Big Crunch - Big Bang - Big Crunch - ..., maar überhaupt oneindige regressie en progressie (dus: het is niet alleen nooit begonnen, het zal ook nooit ophouden). Als je ons "punt" in de causaliteit ziet als een punt op een rechte lijn, en de oneindige regressie (het "verleden") als het stuk dat de ene kant op oneindig lang doorgetrokken kan worden, en de oneindige progressie (de "toekomst") als de andere helft, dan heb je nog geen eeuwige terugkeer. Die krijg je pas als je de oneindige lijn beschouwt als een cirkel in plaats van een rechte lijn.<br /><br />De reden dat ik je die vraag stelde was het feit dat Nietzsche het in dit verband heeft over "rassen die dit idee [van de cirkel] niet kunnen verdragen", en jij het had over betekenis en de bevrediging die volgt uit het idee van een "hoger wezen". Dit idee is namelijk inderdaad in staat betekenis aan je leven te geven. Het lijden (en dat is wat het leven is, als we Boeddha mogen geloven) is dan niet zinloos, maar geschiedt omwille van God.<br /><br />In het model met oneindige re- en progressie is het lijden inderdaad zinloos, behalve als jij er zelf een rechtvaardiging voor verzint: het leven heeft dan van zichzelf geen zin, jij moet het zelf zin géven. Maar in het model van de rechte lijn kun je nog denken, ach, dit lijden (dit léven) is eenmalig, het is zo voorbij en dan is het voor altijd gebeurd. Nee, zegt Nietzsche, het is niet eenmalig, want de keten der causaliteit vormt een cirkel, en je leven zal elke keer opnieuw geleefd moeten worden. Tussen je (hersen)dood - je laatste moment van bewustzijn - en je eerste bewuste moment zit weliswaar een enorme aaneenschakeling van gebeurtenissen, maar géén oneindigheid, en deze lange aaneenschakeling is in een flits voorbij voor jou, omdat je gedurende die "tijd" niet bij bewustzijn bent. Op je laatste bewuste moment volgt dus ogenblikkelijk weer je eerste. Er is dus wel reïncarnatie, maar niet van je ziel maar van je lichaam (een Nietzscheaan gelooft niet in "ziel"), en zonder de mogelijkheid de cyclus ooit te beëindigen.<br /><br />In dit model bestaat er dus geen hiernamaals. Er bestaan geen zonden. Maar je leven is geen moment in de Newtoniaanse zin, geen "punt" in de causaliteit, maar een periode, en geen eenmalige, maar een eeuwig terugkerende periode. Er is geen hogere levensvorm die jou kan beoordelen en veroordelen; er is alleen jijzelf, die moet beoordelen of je dit leven, zoals je het nu leeft en geleefd hebt, eeuwig zult willen herhalen. Wil je dit niet, is je beoordeling negatief, dan zul je er iets aan moeten veranderen zodat het het wel waard wordt eeuwig opnieuw ditzelfde leven te leven. Let wel dat je je oordeel in dit geval richt op je onwil, en niet op je onmacht; doe je dit laatste, dan veroordeel je jezelf tot eeuwige ontevredenheid, terwijl je in het eerste geval tenminste nog iemand bent die bevrediging ZOEKT, die zijn best doet zijn leven het wáárd te maken, eeuwig opnieuw te worden geleefd.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-38856567071838827092009-08-25T18:53:00.005+02:002009-08-31T21:45:55.090+02:00Zin uit onzin (27/09/2005).Brandons postulatie van "een HOGERE levensvorm" die "misschien juist vanwege de mogelijkheid dat deze hoger kan zijn WEL vanuit niets kan ontstaan" is vergelijkbaar met het denkbeeldige wiskundige getal i (de wortel van -1). Dit is denkbeeldig omdat je niet de wortel uit een negatief getal kunt trekken, omdat een kwadraat - het omgekeerde van een wortel - altijd positief is. Toch hebben wiskundigen dit getal in het leven geroepen, omdat het van nut was voor bepaalde berekeningen.<br /><br />Wat is nu het nut van Brandons "hogere levensvorm"? In zijn eigen woorden:<br /><br />"Zelfs als een hogere levensvorm enkel realiteit is binnen onze hersenen [i.e., denkbeeldig is, zoals het getal i] is het probleem van de oneindige regressie welke aan het causaliteitsprincipe ten grondslag ligt opgelost."<br /><br />Dit is één reden om zo'n wezen in het leven te roepen; een andere is de volgende:<br /><br />"De aanname van de hogere levensvorm geeft overigens ook de mogelijkheid van enige betekenis aan ons bestaan. In het model waar tijd geen rol speelt en er geen begin is, lijkt de betekenis ver te zoeken. Uiteraard hoeft betekenis geen vereiste te zijn voor ons bestaan, maar een betekenisvol bestaan is toch bevredigender[.]"<br /><br />In wezen zijn deze redenen identiek, hoewel bij de eerste het accent ligt op oneindige regressie als FILOSOFISCH probleem, bij de tweede echter op ditzelfde als PSYCHOLOGISCH probleem. In het eerste geval lost zijn denkbeeldige wezen de absurditeit op van het idee dat er altijd al iets bestaan heeft (doch met een al minstens even absurde, en bovendien ONLOGISCHE, postulatie), in het tweede geval het probleem van het ontbreken van ZIN; het tweede is dus zeg maar een concreter probleem dan het eerste (hoewel voor een denker als Nietzsche een filosofisch probleem altijd ook een werkelijk (dus niet enkel denkbeeldig) probleem is). Het eerste lost een WETENSCHAPPELIJK probleem op, het tweede een MAATSCHAPPELIJK probleem: want een mens moet toch zin in zijn leven hebben, al is het maar een waan-zin.<br /><br />Els haar idee dunkt mij ook zo'n oplossing. Haar probleem is dan: wat is de zin van alle ellende in de wereld, indien de wereld niet een soort vagevuur is, dat voor wie goed genoeg is naar een "hemel" leidt, voor wie niet goed genoeg is echter naar een "hel"? - Hiermee heeft het leven op aarde inderdaad zin gekregen. Maar is het de waarheid? Is het überhaupt waarschijnlijk?Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-66357986722554842792009-08-25T18:39:00.000+02:002009-08-25T18:40:09.355+02:00Vervolg Oerknaldiscussie (26/09/2005)."God zou god niet zijn indien deze niet vanuit niets zou kunnen ontstaan."<br /><br />Bewering A: Niets kan uit niets ontstaan.<br />Bewering B: God kan uit niets ontstaan.<br />Conclusie: ...<br /><br /><br />"Inderdaad, de wetenschap kan maar tot enkele nanoseconden vóór het begin van de oerknal terugrekenen. Dit is logisch, omdat "de tijd" niets anders is dan het uitdijen van het universum, dat wil zeggen, het ontploffen van wat er daarvóór was. De tijd zoals wij die kennen begint pas met de oerknal."<br /><br />--Voor zover ik weet komt de wetenschap tot enkele nanoseconden NA het begin van de oerknal.<br /><br />>>> Ehm, inderdaad: dat bedoelde ik. Met "vóór" bedoelde ik "aan deze kant van" de oerknal.<br /><br /><br />"Ik lijk me zelf tegen te spreken daar ik eerder in mijn stuk eeuwigheid definieerde als het ontbreken van OF oneindige regressie van causaliteit. Indien er sprake is van oneindige regressie kunnen we concluderen dat er wel iets uit niets heeft MOETEN ontstaan, daar niets geen oorzaak van niets KAN zijn. Waar ligt anders het onderscheidt? Indien jij eeuwigheid -oneindige regressie- zou verkiezen, verkies je ook het ontstaan van iets vanuit niets. Of redeneer ik verkeerd?"<br /><br />Ehm, ja. Oneindige regressie betekent juist dat je eeuwig terug kan rekenen, dus dat aan iedere gebeurtenis een voorgaande gebeurtenis ten grondslag lag, die op haar beurt ook weer het gevolg van een voorgaande was. Er is dan dus niet ooit iets uit niets ontstaan, maar er is altijd iets geweest.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-8964964819520979962009-08-25T18:28:00.006+02:002009-08-27T22:25:38.975+02:00De Oerknal als oerzaak èn gevolg (26/09/2005)."Totdat we kunnen aantonen dat er iets vanuit 'niets' kan ontstaan vind ik het het meest aannemelijk om het ontstaan van alles, vanaf het begin, aan een levensvorm die in staat was zelf vanuit 'niets' te ontstaan toe te kennen."<br /><br />Dit is dus precies waarom de Big-Bangtheorie "Creationism for nerds" wordt genoemd.<br /><br />Logische weerlegging van jouw aanname:<br /><br />Als er niets is, is er ook geen levensvorm die in staat is daaruit te ontstaan.<br /><br /><br />"Het is zodoende ook maar de vraag wat we onder 'niets' verstaan?"<br /><br />Nee hoor: niets is gewoon alles min alles. En nee, "niets" zit niet in "alles" inbegrepen, want "niets" bestaat niet; alleen het begrìp niets bestaat.<br /><br /><br />"Is het niets simpelweg datgene wat overblijft indien men alles wat momenteel existeert, inclusief datgene wat wij nog niet kennen, weg neemt?"<br /><br />Niets is datgene wat overblijft (niets dus) indien men alles wat momenteel existeert, ooit geëxisteerd heeft en ooit zal existeren, wegneemt - inclusief datgene wat wij nu niet kennen, nooit gekend hebben en nooit zullen kennen (= het grootste deel).<br /><br /><br />"Daar de wetenschap niet tot het absolute nulpunt van de mogelijkheid van een oerknal reikt, blijft het gissen naar de oorzaak en betekend wetenschap niets meer."<br /><br />Inderdaad, de wetenschap kan maar tot enkele nanoseconden vóór het begin van de oerknal terugrekenen. Dit is logisch, omdat "de tijd" niets anders is dan het uitdijen van het universum, dat wil zeggen, het ontploffen van wat er daarvóór was. De tijd zoals wij die kennen begint pas met de oerknal.<br /><br /><br />"Zelfs als een hogere levensvorm enkel realiteit is binnen onze hersenen is het probleem van de oneindige regressie welke aan het causaliteitsprincipe ten grondslag ligt opgelost. De reden waarom dit m.i. aannemelijker is dan de aanname van de eeuwigheid, is omdat met deze oplossing de causaliteit niet is uitgesloten, enkel een begin van de ketting aangestipt."<br /><br />Met de "eeuwigheid", dat wil zeggen de oneindige opeenvolging van oorzaak en gevolg, is de causaliteit ook niet uitgesloten: iedere oorzaak is dan namelijk op zijn beurt ook weer een gevolg, en andersom.<br /><br /><br />"Eeuwigheid ontkent het causaliteitsprincipe; oneindige regressie kan geen optie zijn binnen dit kader. De aanname van de hogere levensvorm geeft overigens ook de mogelijkheid van enige betekenis aan ons bestaan. In het model waar tijd geen rol speelt en er geen begin is, lijkt de betekenis ver te zoeken. Uiteraard hoeft betekenis geen vereiste te zijn voor ons bestaan, maar een betekenisvol bestaan is toch bevredigender".<br /><br />Bevrediging is geen argument. Ik denk overigens wel dat betekenis een vereiste is voor ons bestaan, of liever gezegd, om het bestaan uit te houden. Zonder een God - en dat is toch wat je bedoelt met "een hogere levensvorm" - moeten we ZELF een antwoord bedenken op de vraag die els ons stelt: "waarom zijn we er [...] in ´s hemelsnaam?"<br /><br />"My philosopy brings the triumphant idea of which all other modes of thought will ultimately perish. It is the great cultivating idea: the races that cannot bear it stand condemned; those who find it the greatest benefit are chosen to rule."<br />[Nietzsche, The Will to Power, paragraaf 1053.]<br /><br />Dit idee is de "eeuwige wederkomst": een oneindige regressie EN PROgressie, een eeuwige cirkel, Big Bang, Big Crunch, Big Bang, Big Crunch, waarin na een tijd dezelfde Big Bang weer plaatsvindt waarin wij nu zitten, dezelfde volgorde zich herhaalt, voor altijd en eeuwig, zonder zin en zonder einde... Angstaanjagend?Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-2825206913802113292009-08-23T18:00:00.001+02:002009-08-23T18:00:57.226+02:00Loslaten (23/09/2005).Loslaten is de mooiste les die je kunt leren, en tevens een les die keer op keer geleerd worden wil. Het is de mooiste les omdat ze het grootste gevoel van macht (de moralistische term is "geluk") brengt: het gevoel van vrijheid.<br /><br />Ikzelf heb deze les pas laat geleerd: ik was iemand die heel sterk hechtte, WILDE hechten, tenaciously vast bleef houden aan waar ik van hield, van WILDE houden, - aan wat ik lief (graag) wilde hebben. Ah, hoeveel leed was mij bespaard gebleven als ik dat niet had gedaan; als ik eerder had geleerd los te laten. Eén van de voornaamste dingen waaraan ik gehecht was was de inspiratie, vaak door liefde/lust veroorzaakt, die - zo weet ik nu - het ding zelf is, maar waar ik toen "iets (alles) mee wilde doen"... Zo zijn de ervaringen, waarin ik mijn mooiste songs schreef - het waren mystieke, hoogst spirituele ervaringen - hetgene waarom het gaat, en de songs zelf slechts de bijproducten daarvan. Ik heb totaal niet (meer) het streven daar nog "iets van te máken". Ik kan ze zingen, deze songs - dat is hun blijvende voordeel.<br /><br />Het kan ook zo zijn dat men iets "goed (waardig, of simpelweg mooi) wil afsluiten"; maar "it is not over till it's over": het einde hoort nog bij het geheel. Misschien wil iemand een mooi einde ergens aan breien, terwijl dat niet hoeft (bijvoorbeeld aan een relatie). En het einde, dat wil zeggen het laatste deel, moet ook een mooi einde hebben, en dat op zijn beurt ook weer, etcetera etcetera, totdat de eeuwigheid voorbij is, en men nog steeds niet verlost is van het begin. Nee, de wijze is niet gebonden aan dat soort imperatieven, die uit idealisme voortkomen. De wijze gáát gewoon. Hij is niet eens gebonden aan dagzeggen.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-68902509497224875952009-08-22T17:37:00.001+02:002009-08-22T17:39:03.853+02:00De macht over het stuur (03/08/2005).Het is [...] aardig dat je het woord controle gebruikt: in het beste, want eenvoudigste, voorbeeld om aan te tonen dat wil naar macht niet per se machtswellust is, namelijk "de macht over het stuur", gaat het daar immers ook om.<br /><br />Stel, je hebt de macht over het stuur: je hebt het stuur stevig vast. Je hebt daardoor controle over de wagen. Maar macht hebben is niet een kwestie van hebben en HOUDEN; het is een kwestie van telkens opnieuw veroveren, omdat je haar telkens opnieuw prijsgeeft. De enige situatie waarin je de macht over het stuur kunt behouden is als je stil staat: zodra je gaat rijden komen er externe, onvoorspelbare factoren in het spel. Wat nood doet [dwz. wat nodig is] is dus: ofwel alertheid ofwel instinct: als er plotseling iets gebeurt waarop je moet reageren om niet in gevaar te komen, moet je ofwel bewust of instinctief bepaalde handelingen uitvoeren. Instinct is sneller, maar wie kan er puur op zijn instinct verkeersveiligheid garanderen? Men moet alert zijn, dat wil zeggen een hoge bewustzijnsintensiteit bezitten. En ook hier is er geen sprake van hebben en houden, maar van continu bereiken, continu boven een bepaalde standaard blijven. En aangezien de hersenen een orgaan zijn, veronderstelt deze goede geestelijke conditie een goede lichamelijke conditie.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-21612095.post-88550525320494410002009-08-22T17:06:00.004+02:002009-08-22T17:47:38.898+02:00Een Nietzscheaanse kijk op een Star-Warsspel (02/08/2005).De Dark Side werd in het begin van het spel [Star Wars: Knights of the Old Republic] nogal stereotyp afgeschilderd: kwaad en slecht waren hetzelfde, en goed - de Light Side - was zowel moreel als fysiek goed (sterk; lichamelijke en geestelijke discipline: de Dark Side was een verleiding etc.). Later blijkt echter dat kwaad en slecht vooral in de lagere ordes van de Sith samengaan: de hogere ordes zijn puur Machiavellistisch, dus niet overdreven wreed, wellustig, arrogant etc., maar gewoon hard. Alles gaat om macht. De waarde die iemand voor jou heeft is gelijk aan de hoeveelheid macht die je via die persoon kunt vergaren. Anderen zijn ofwel wegen ofwel wegversperringen tussen jou en de macht; zodra ze dat niet meer zijn zijn ze niet meer interessant. Zodra iemand tussen jou en de macht instaat is hij een obstakel dat uit de weg geruimd moet worden. Daar is niets emotioneels aan: het is pure berekening.Sauwelioshttp://www.blogger.com/profile/18120812630342243877noreply@blogger.com1