Vóór voorwaardelijke liefde.
Liefde is als electriciteit. In het geval van onvoorwaardelijke liefde wil de liefhebber de geliefde al zijn liefde geven, zonder iets terug te houden; dit neemt dan de spanning weg, zoals de spanning tussen twee polen neutraal is als het overschot aan electronen van de ene pool is overgestroomd naar de andere. Zo'n ontlading kan, als de spanning groot is, abrupt en heftig zijn als een bliksemschicht. Na zo'n ontlading, die vaak stormachtig is, breekt de zon weer door. De zon schenkt wel van zijn stralen, van zijn liefde, weg, maar houdt zelf toch nog het grootste deel. Zo wordt langzaam maar zeker de spanning weer opgebouwd, tot de cyclus zich met de volgende ontlading herhaalt. Het is ook mogelijk zo'n ontlading te voorkomen, door de spanning nooit te laten opbouwen, maar de ander altijd alles te geven wat je hebt. In dat geval zal de lol gauw van de liefde af zijn.
posted by Sauwelios at
11:44
2 Comments:
Dat is toch wat je doet als je onvoorwaardelijk lief hebt, iemand altijd alles geven wat je hebt? Of je spreekt jezelf tegen, of er zijn verschillende soorten onvoorwaardelijke liefde.
En wat heb jij dan te zeggen vóór voorwaardelijke liefde?
Wat ik zeg is inderdaad paradoxaal. Wat ìk prijs is de voorwaardelijke liefde, die alleen onvoorwaardelijk wordt als de spanning te groot is - het verschil zit 'm dus in het "altijd". Maar dit "altijd" is nou juist het onvoorwaardelijke aan de onvoorwaardelijke liefde. Mijn liefde zegt: "Volledige overgave! Maar niet altijd..." Het is zoals Jim Morrison zegt:
"When sex dies it becomes Climax."
Waar de voorwaardelijkheid eindigt begint de overgave.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home