Veel nieuwe entries op mijn blog, en nee, Shere, dit heeft niets te maken met de wetenschap dat ik publiek heb.. Nu is er alwéér iets dat ik wil zeggen.

Er zijn mensen die zeggen: "Als alles relatief is, dan is de relativiteit zelf dus ook relatief." Dit is echter onzin.

Laten we bijvoorbeeld snelheid nemen. Snelheid is relatief: een snelheid van 10 km/h is relatief hoog vergeleken met een snelheid van 1 km/h; en relatief laag vergeleken bij 100 km/h. Dus: de snelheid heeft een zekere (of onzekere) hoogte, en deze hoogte is relatief. Maar de relativiteit van deze hoogte heeft zelf geen hoogte, je kunt niet zeggen "dat is behoorlijk relatief", of "da's ook niet erg relatief". Dus de relativiteit is zelf niet relatief.

"It's never too late to clean up your act. If you quit smoking, for instance, your circulation begins to improve immediately and your lungs go to work repairing damage. After one smoke-free year, your risk of heart disease, stroke, lung disease and cancer falls."
[Yahoo! Health]

Mijn op ervaring gebaseerde overtuiging aangaande psychedelische middelen heb ik in de volgende stelling samengevat:

"Trips" are at once fruit & outcry against an atrophy of the spirit.

Dit is een adaptatie van wat Jim Morrison over dromen zegt:

"Dreams are at once fruit & outcry against an atrophy of the senses."

Dit vertaalt zich als volgt:

"Dromen zijn tegelijkertijd vrucht (van) en verzet tegen een wegkwijnen van de zinnen."

Hieraan voegt hij toe:

"Dreaming is no solution."

Ik denk niet dat ik dit hoef te vertalen. Maar verklaren misschien wel. Hij zou niet zeggen dat dromen geen oplossing is als hierover geen twijfel bestond. Kennelijk kan dromen abusievelijk als oplossing worden gezien. Maar een oplossing veronderstelt een probleem. Wat is hier het probleem? - Het wegkwijnen van de zinnen. In één woord: slaap. Want in je slaap zet je je zinnen op een laag pitje. Als de vlam echter te laag komt te staan, als het gevaar bestaat dat ze uitwaait, dat je zinnen helemaal worden uitgeschakeld (en je in coma raakt), dan verzet je lichaam zich hier hevig tegen: dit ervaar je als een heftige droom. Zo'n droom is een middel om wakker te worden. De oplossing is: wakker worden.

Psychedelische ervaringen ("trips") worden niet voor niets wel "conscious dreams" genoemd. Een psychedelisch middel is altijd een soort vergif. Je vergiftigt je lichaam. Om dit gif te neutraliseren is veel suiker nodig. Maar je hersenen hebben suiker nodig om te functioneren. Dit suikertekort in de hersenen bedreigt de geest, die hierdoor wegkwijnt. Maar dat gaat zomaar niet! De geest spreekt al zijn reserves aan om zich hiertegen te verzetten. En dit verzet manifesteert zich in de vorm van een "trip".

"Dance, like philosophy, began with physical combat. The first to keep the body in trim, the second to do the same for the mind."
[William Nietzsche.]

Twee thesen.

1. Wat mensen betreft is er geen verschil tussen aantrekkelijk en seksueel aantrekkelijk.

2. Seks heeft één functie. Al haar nevenfuncties zijn slechts afgeleiden daarvan.

Sorry, But The World-Soul Just Died.

Tom Wolfe, de schrijver van onder andere The Bonfire of the Vanities, waarnaar een film is gemaakt met Tom Hanks in de hoofdrol, die ik niet gezien heb, noemt in zijn essay Sorry, But Your Soul Just Died Descartes' "cogito, ergo sum" de één-na-bekendste stelling in de moderne filosofie. De bekendste is volgens hem Nietzsche's "God is dood." Nu is echter Nietzsche's "God is dood" om precies te zijn Descartes' "cogito, ergo sum" nog eenmaal, maar dan één stap verder doorgevoerd.

Descartes zegt: "Ik denk, dus ik ben." Nietzsche, daarentegen, zegt: "Ik denk, dus er is." ["cogito, ergo est."] - Want cogito kun je als uitgangspunt nemen, het is een formulering van een fenomeen. Of het een accurate formulering is valt te betwisten, sterker nog, dat is wat Nietzsche met zijn aanpassing doet: "Dat ik dit voorstellende ["denkende"] Zijn ben, dat voorstellen een activiteit van het ik is, is niet meer zeker: evenmin alles, wat ik voorstel ["denk"]." Maar met de zekerheid van het ik is ook de zekerheid van God weggevallen: want God is het universele Ik, "het subject van het bestaan in het algemeen", om met Jung te spreken.

Dionysus en Ariadne.

Er is een tragikomische tegenstelling tussen romantisch- en Dionysisch-zijn. Dionysianisme bestaat in het volledig wegvagen van alle romantiek. Maar juist hierdoor heeft het de grootste romantische appeal. En dit is er tragisch aan. Want Dionysus kan niet romantisch zijn. Dat kan alleen Ariadne. Ariadne personifiëert het lijden, de passie, die aan de basis staat van alle romantiek. Dionysus daarentegen personifiëert de lust, de vreugde, de actieve affirmatie van het laten-lijden. Hij doet Ariadne verdriet door haar romantische passie belachelijk te maken. Daar kan hij niets aan doen; het ligt nou eenmaal in zijn aard, hij heeft er nou eenmaal een zwak voor om leedvermaak te hebben. Als Ariadne hem tegemoetkomt met haar hart, open en kwetsbaar, dan kan hij het niet laten om daarin te prikken. Het meisje komt de jongen haar mooiste ballon laten zien, en hij prikt erin, guitig, met een speld. PANG! Als een donderslag bij heldere hemel verduistert hij haar zon. Haar gezicht betrekt, haar zon verdwijnt achter een donkere wolk, waar regen en tranen uit komen. En hijzelf is de zon die altijd boven de wolken schijnt: een vuurbal, een bal van haat, maar niet van negatieve, maar van positieve haat, die JA! zegt -

Danse Macabre.

"According to the ancient superstition, "Death" appears at midnight every year on Halloween. Death has the power to call forth the dead from their graves to dance for him while he plays his fiddle (represented by a solo violin with its E-string tuned to an E-flat in an example of scordatura tuning). His skeletons dance for him until the first break of dawn, when they must return to their graves until the next year." [Dit is een alinea uit een artikel van de engelstalige Wikipedia over de Danse Macabre van Saint-Saëns. Je kunt dit muziekstuk daar ook downloaden.]

Herwaardering.

"[According to Strauss,] The "Ancients" were the Socratic philosophers and their intellectual heirs, and the "Moderns" start with Niccolo Machiavelli."
http://en.wikipedia.org/wiki/Leo_Strauss#Ancients_and_Moderns

Eigenlijk draait Strauss de twee termen dus om: een typisch geval van een (slaafse) herwaardering van (nobele) waarden. Want de echte antieke filosofen waren de pre-Socratici, en dan met name Heraclitus; de moderniteit begint eigenlijk juist met Socrates. En Machiavelli's filosofie is, als Renaissance-filosofie bij uitstek, juist een heropleving van de klassieke tijd. (Opmerking: de ontwikkelingen in Griekenland en Rome liepen niet synchroon. Waar de moderniteit/het verval in Griekenland door Socrates werd ingeluid, gebeurde dat in Rome pas definitief met de kerstening van Constantijn.)