Dionysus en Ariadne.

Er is een tragikomische tegenstelling tussen romantisch- en Dionysisch-zijn. Dionysianisme bestaat in het volledig wegvagen van alle romantiek. Maar juist hierdoor heeft het de grootste romantische appeal. En dit is er tragisch aan. Want Dionysus kan niet romantisch zijn. Dat kan alleen Ariadne. Ariadne personifiëert het lijden, de passie, die aan de basis staat van alle romantiek. Dionysus daarentegen personifiëert de lust, de vreugde, de actieve affirmatie van het laten-lijden. Hij doet Ariadne verdriet door haar romantische passie belachelijk te maken. Daar kan hij niets aan doen; het ligt nou eenmaal in zijn aard, hij heeft er nou eenmaal een zwak voor om leedvermaak te hebben. Als Ariadne hem tegemoetkomt met haar hart, open en kwetsbaar, dan kan hij het niet laten om daarin te prikken. Het meisje komt de jongen haar mooiste ballon laten zien, en hij prikt erin, guitig, met een speld. PANG! Als een donderslag bij heldere hemel verduistert hij haar zon. Haar gezicht betrekt, haar zon verdwijnt achter een donkere wolk, waar regen en tranen uit komen. En hijzelf is de zon die altijd boven de wolken schijnt: een vuurbal, een bal van haat, maar niet van negatieve, maar van positieve haat, die JA! zegt -