Klassieke muziek (09/02/2005).

Wist je dat Nietzsche's muziek de enige is die niets voor me doet? die geen "effect" op me heeft? In mijn normale staat, althans: als ik koorts hebt wil ze mij juist helpen mijn normale staat weer te BEREIKEN... Nietzsche's muziek is de enige echt KLASSIEKE muziek die ik ken, dat wil zeggen de enige muziek in de grote stijl. Bijna alle andere muziek is Romantisch, dat wil zeggen onstaan uit onvrede van de musicus met zichzelf, zijn situatie, zijn lot: bijna alle muziek is bedoeld om de musicus in vervoering te brengen, "buiten zichzelf" te brengen, "mooie gevoelens" te geven die hij normaal niet heeft. Zijn luisteraars geeft zij deze gevoelens ook, waardoor zij denken dat hij de OORZAAK is van deze gevoelens, dat hij de BRON van het licht is in plaats van de spiegel via welke zij deze bron, die buiten hem is, kunnen waarnemen. In wezen is de Romantische kunstenaar een idealist, die in gedachten een wereld schept die WEL mooi is, een hemel, een paradijs, en deze in zijn kunst beschrijft. De Klassieke kunstenaar echter beschrijft ZIJN wereld, de wereld zoals hij hem werkelijk ERVAART: hij zet zijn GELUKZALIGHEID om in kunst, ALS DANKBETUIGING!

Oorlogsverklaring (09/02/2005).

Het is typisch dat je kritiek niet op Nietzsche maar op mij alleen gericht is: ik heb immers nog geen naam gemaakt, terwijl Nietzsche deel uitmaakt van de "Canon". Jij bent, met al je mooie Latijnse woorden - je zult mij niet gauw het woord "ontologie" in de mond zien nemen - geen filosoof maar een student filosofie, of doctorandus of zelfs professor in de filosofie; maar een professor in de filosofie is nog lang geen filosoof. Ik begrijp dat je boos wordt, Rahula, als iemand die NIET de geijkte maatschappelijke wegen volgt, die niet gaat studeren en zuipen en neuken en zich niet bezighoudt met "actualiteiten" en politiek en mode - als het zo iemand lukt zich tegen alle verwachtingen in te handhaven, zijn TROTS te bewaren, zijn integriteit, zijn zelfrespect, kortom zijn mannelijkheid... Ik ben het kwade geweten van deze tijd: ik heb, in de nacht van deze tijd, ver van het daglicht, het vandaag-de-daglicht, dat geen GROOTSHEID kan verdragen, een licht gevonden, een geestelijk, magisch licht, een licht dat nog brandt uit vervlogen gewaande tijden - nee, het heeft MIJ gevonden, de god Rudra heeft mij gevonden, mij de kracht gegeven tot het herwinnen van het Paradijs, de kracht der visie om het Paradijs weer te kunnen ZIEN...

The Child Archetype (August 01, 2007).

I have long been intrigued by the relation between the anima and the child archetype. I think I have finally solved it, and want to present my solution for scrutiny and inspiration. Let me start with my first proposition (which I call "mine" because I have not found it explicitly in Jung's writings). The child archetype is a symbol of the Self. It is a symbol of wholeness, of the union of opposites.

My second proposition is that Jung defined the anima (at times) as the male human being's personified unconscious, which has a feminine character (cf. Zur Psychologie des Kindarchetypus, "Towards a Psychology of the Child Archetype", section 3C). Likewise, the animus is supposed to be the female human being's personified unconscious, which has a masculine character (I cannot corroborate this, as I am a guy, but an allegory of this might be Pallas Athena's birth from the head of Zeus, even as the ego or conscious self originates in the unconscious).

The child archetype is a symbol of the integrated Self, i.e., of a synthesis of consciousness and the unconscious. It anticipates the synthesis of the Self, which is the goal of the individuation process. It is an image of the result of the union between the masculine and the feminine, namely between consciousness and the unconscious (respectively, in the case of the male). Thus the anima or animus is indeed intimately related to the child archetype. But confusing them is detrimental: for by meditating on the anima or animus, the distinction between that and one's conscious self becomes ever starker, whereas meditation on the child archetype has the effect of a harmonization of the two. The anima should not be the object of contemplation; it should be part of the subject. The task is "the shifting of the personality center from the ego to the Self", as Jung puts it in the concluding section of said essay.

EDIT: I forgot to mention, in the second section, that the male ego has a masculine character and the female a feminine one. This is implied in the third section, though.