Leve de realiteit!

"The unreal never is: the Real never is not."
[De Bhagavad Gita, boek 2, mantra 16, vertaling Mascaro.]

Deze ene zin uit de Bhagavad Gita, die nog niet eens een heel vers is, wist mij gisternacht in één keer uit een staat van hevige agitatie te halen. Vandaar bedacht en overdacht ik de bewering, dat ik immer alleen aan de idealiteit heb geleden. Want stel je voor dat je door acht gasten in elkaar wordt geschopt. Dat is niet ideaal. Maar het is wel de werkelijkheid, en deze wordt alleen betreurenswaardig wanneer je haar met de idealiteit vergelijkt. De idealiteit is echter een virtualiteit: ze bestaat niet. Waar kun je de realiteit dàn mee vergelijken? Met de realiteit van het verleden? Maar het enige wat je daarvan hebt is een herinnering, een beeld - en, aangezien je van de realiteit ook alleen een beeld hebt, ben ik genoodzaakt dit te herformuleren als: "een virtueel beeld"; dat waarvan het een beeld is bestaat immers niet (meer).
Maar als je de realiteit niet met het verleden kunt vergelijken, waarmee dan wel? Hier is maar één antwoord op: niets. Je kunt de realiteit met niets vergelijken. Als zij er immers niet was dan was er geen andere realiteit, maar helemaal niets. Dus je mag blij zijn dat jij wèl iets bent, ook al is het een zielig hoopje ellende dat door acht gasten in elkaar wordt geschopt.