Gevonden op Straussian.net!

Some distinguishing aspects of a Straussian approach to political philosophy:



(1) A return to treating old books seriously, reading them slowly and with an effort to understand them as their authors did, rather than as History does.

(2) A recognition of the political nature of philosophy, that most philosophers who wrote did so with a political purpose.

(3) A recognition that the greatest thinkers often wrote with both exoteric and esoteric teachings, either out of fear of persecution or a general desire to present their most important teachings to those most receptive to them. This leads to an attempt to discern the esoteric teachings of the great philosophers from the clues they left in their writings for careful readers to find.

(4) A recognition of the dangers that historicism, relativism, eclecticism, scientism, and nihilism pose to philosophy and to Western culture generally, and an effort to steer philosophy away from these devastating influences through a return to the seminal texts of Western thought.

(5) Careful attention paid to the dialogue throughout the development of Western culture between its two points of departure: Athens and Jerusalem. The recognition that Reason and Revelation, originating from these two points respectively, are the two distinct sources of knowledge in the Western tradition, and can be used neither to support nor refute the other, since neither claims to be based on the other's terms.

(6) A constant examination of the most drastic of philosophic distinctions: that between the Ancients and the Moderns. An attempt to better understand philosophers of every age in relation to this distinction, and to learn everything that we as moderns can learn about ourselves by studying both eras.

Ik ben het eens met punt 1, met punt 2, met punt 3... Maar dan punt 4! Ik wijk dus precies op de helft van de Straussiaanse methode af... Want ik zeg: filosofie "wegleiden" van de afgrond, dat wil zeggen van de waarheid, is de filosofie een dienstmaagd maken van de cultuur, dat wil zeggen, van de leugen... En dan punt 5! Athene en Jerusalem? Dat zijn inderdaad de uitgangspunten van de moderne Westerse cultuur... Maar de moderne Westerse cultuur is weinig waard. Ons - het Nietzscheaanse - uitgangspunt is precies die afgrond op de randen waarvan staande de lange benen van Athene en Jerusalem de moderne leugen hoog houden. Ons uitgangspunt is het Dionysische... De pillaar die Apollo aan de ene rand opricht is de Rede; het luchtkasteel dat aan de andere kant wordt gemaakt is de leap of faith. Wij willen deze beide benen in hun hart, in hun knieholte, treffen, zodat het geheel in de afgrond valt. Ware filosofie, de vader van de wetenschappen, bekritiseert en veroordeelt deze twee leugens. Wat overblijft is de Dionysische afgrond. En wat is deze Dionysische afgrond?

"And do you know what "the world" is to me? Shall I show it to you in my mirror? This world: a monster of energy, without beginning, without end; a firm, iron magnitude of force that does not grow bigger or smaller, that does not expend itself but only transforms itself; as a whole, of unalterable size, a household without expenses or losses, but likewise without increase or income; enclosed by "nothingness" as by a boundary; not something blurry or wasted, not something endlessly extended, but set in a definite space as a definite force, and not a sphere that might be "empty" here or there, but rather as force throughout, as a play of forces and waves of forces, at the same time one and many, increasing here and at the same time decreasing there; a sea of forces flowing and rushing together, eternally changing, eternally flooding back, with tremendous years of recurrence, with an ebb and a flood of its forms; out of the simplest forms striving toward the most complex, out of the stillest, most rigid, coldest forms toward the hottest, most turbulent, most self-contradictory, and then again returning home to the simple out of this abundance, out of the play of contradictions back to the joy of concord, still affirming itself in this uniformity of its courses and its years, blessing itself as that which must return eternally, as a becoming that knows no satiety, no disgust, no weariness: this, my Dionysian world of the eternally self-creating, the eternally self-destroying, this mystery world of the twofold voluptuous delight, my "beyond good and evil," without goal, unless the joy of the circle is itself a goal; without will, unless a ring feels good will toward itself - do you want a name for this world? A solution for all its riddles? A light for you, too, you best-concealed, strongest, most intrepid, most midnightly men? - This world is the will to power - and nothing besides! And you yourselves are also this will to power - and nothing besides!" [Nietzsche, The Will to Power, sectio ultima.]

Ethnocentrisme.

Wij hebben hier in Nederland een zogenaamde "multiculturele samenleving". Wat betekent dit? Dit betekent, dat we hier geen cultuur hebben, dwz. niet één verenigende cultuur. Wel hebben we vele (sub)culturen. De essentie van een cultuur is dat zij ethnocentrisch is. Ziedaar de reden voor het integratieprobleem. Wat de multiculturalisten lijken te verlangen is dat de leden van die (sub)culturen, net als zijzelf, ophouden, ethnocentrisch te zijn, - ook "openstaan voor andere culturen", dat wil zeggen hun eigen cultuur opgeven en ook multiculturalisten, ook cultuurlozen worden... Maar ook de multiculturalist is ethnocentrisch, - ook de cultuurloosheid is een cultuur. De multiculturalist acht het multiculturalisme hoger dan alle (andere) culturen, net als bijvoorbeeld de Moslim de Islam hoger acht dan andere godsdiensten. De multiculturalist staat niet open voor culturen(,) die niet openstaan voor andere culturen. Hij is intolerant jegens intolerantie. Deze zelfcontradictie in de essentie van het multiculturalisme zal uiteindelijk zijn doodsteek zijn: zoals de schorpioen de angel in zichzelf steekt.

"In reality, [Allan] Bloom shares my atheism or nihilism, however much our agreement is obfuscated by his need for academically acceptable (liberal) fig leaves to hide his nihilistic nakedness."
[Harry Neumann.]

Very scary.

"It would be too horrible if Nietzsche were right. Therefore Nietzsche must be wrong." [Richard Schacht.]

De ware wetenschap.

"[S]cience is the simple realization that whatever is experienced – a self, a world, the law of contradiction, a god, or anything else – is nothing apart from its being experienced. When students complain of “identity crises,” I tell them not to worry, since neither they nor anyone else has an identity about which to have a crisis! For science, genuine knowledge of reality, reveals a world of nothing but empty experiences, impressions as Hume called them.

[...]

"Except for realization of life’s nihilism, no scientific proofs or discoveries exist. This simple, unsophisticated realization – and it alone – is science! [...]

[...]

"Can men grasp life’s nothingness without destroying themselves?: “We are making an experiment with the truth. Perhaps mankind will be destroyed by it! Fine!” [Nietzsche, Nachlass.] Mankind’s destruction or the destruction of all life would change nothing in a nihilist reality. Nietzsche’s experiment with the truth is the same as Heidegger’s inner truth and greatness of nazism. That experiment means to determine whether a few supermen can become alive to the truth without self-destruction. It does not mean to prove the truth experimentally. Nothing – and only nothing! – can be proven in science’s nihilist reality."
[Harry Neumann, Politics or Nothing!]

Onderscheid.

De scheikundige formule H2O, die veel mensen wel kennen, is in feite hetzelfde als de wiskundige formule 2a + b. Zij gaat dus uit van de absolute identiteit van alle waterstofatomen. En dit is, voor alle praktische doeleinden, prima in orde. Alleen het is niet waar. Er zijn geen twee identieke atomen, simpelweg omdat er geen a-tomen (on-deelbaren) zijn. En de wiskunde onderschrijft dit: ieder getal is eindeloos deelbaar. Dit komt omdat ook cijfers atomen zijn, en daarmee ook simpelweg symbolen, simplificaties, voor iets dat daarachter ligt. De wetenschap verklaart niets; zij beschrijft slechts. Wat de wetenschap nastreeft is een zo accuraat mogelijke beschrijving van fenomenen; maar het woord fenomeen, van het Griekse phainesthai, "schijnen", zegt het al: de waarheid achter de fenomenen, als die al bestaat, is niet te achterhalen; wij kennen alleen de fenomenen. Zoals Nietzsche zegt, is het verschil tussen de boom der kennis en de boom des levens dat de vruchten van de eerste waarschijnlijkheid en vrijschijnlijkheid zijn, de veronderstelde vruchten van de laatste echter, waarheid en vrijheid. Wat de meeste mensen nu doen is de boom der kennis als de boom des levens beschouwen. Maar de wetenschap beschrijft slechts. En zelfs als haar beschrijvingen werkbaar zijn, is hiermee nog niets gezegd over de waarheid, over de absolute accuraatheid daarvan: hiertoe mag het Newtoniaanse model als voorbeeld bij uitstek dienen.

Geen verantwoordelijkheid.

Een eindig heelal, onvrije wil, wil naar macht - is er nog wel plaats voor verantwoordelijkheid in mijn universum? Het antwoord is simpel: neen. Mijn heelal, mijn Natura, kan worden voorgesteld als een ontoerekeningsvatbare Deus. Deze God heeft iets niet wat ik wel heb, te weten verstand. Er is geen rede in mijn heelal, er is alleen rede in de mensen hun hoofden...

Een eindig heelal.

Onvrije wil naar macht is dus wat de wereld naar mijn idee beweegt. Bovendien is de wereld, in mijn overtuiging, eindig - iets wat in scherp contrast is met wat ik vroeger dacht. Onmetelijk, immens, onmenselijk groot - dat wel. Maar desalniettemin wel eindig. Neem het wiskundig begrip "oneindig". Het idee is dat je, in theorie, oneindig lang door kunt blijven tellen en dus een oneindig groot getal kunt bereiken. Echter, ieder getal dat je op deze manier bereikt is eindig. Je komt nooit tot een "oneindig groot getal". In feite is het begrip "oneindig groot" al een contradictio in adverbio. "Groot" betekent namelijk per definitie "relatief groot". Het hoogst mogelijke getal zou zijn een getal met oneindig veel negens voor en achter de komma. Maar "oneindig veel" is ook een contradictio in adverbio. Want je zou dan oneindig lang negens moeten blijven schrijven. Maar "oneindig lang" is ook een contradictio in adverbio!

In feite is wiskunde onzin. Want welk getal komt er na nul, als je optelt? Eén? Welnee, eerst moeten alle breuken nog voorbijkomen. Na nul komt er dus het volgende getal: een nul, dan een komma, dan oneindig veel nullen, en dan een één. Maar je raadt het al: "oneindig veel" is een contradictio in adverbio...

Mijn overtuigingen.

Wat zijn mijn overtuigingen? Ten eerste, dat Jezus Caesar was. Deze is gebaseerd op taalkundige aanwijzingen die samengevat zijn in Francesco Carotta's "Was Jezus Caesar?" Na tachtig bladzijden was ik overtuigd. En ik ben extreem sceptisch. Ik weet echter van de korte tijd dat ik Griekse en Latijnse Taal en Cultuur gestudeerd heb, dat er inderdaad heel veel lees- en overschrijffouten gemaakt werden bij het kopiëren van Griekse en Latijnse teksten.

Ten tweede ben ik ervan overtuigd dat Nietzsche een hersentumor had. Dit baseer ik op een gedegen wetenschappelijke argumentatie en zijn verslag van zijn aandoening in zijn brieven. Maar de bovenstaande overtuigingen waren niet wat ik bedoelde. Ik bedoelde overtuigingen uit ervaring.

Eén van die overtuigingen uit ervaring is dat de drijfveer van in ieder geval het organische bestaan de wil naar macht is. Een andere is mijn extreme fatalisme, mijn geloof dat er geen vrije wil is.