"Poetry (from the Greek "ποίησις," poesis—a "making" or "creating") is a form of art in which language is used for its aesthetic qualities in addition to, or in lieu of, its ostensible meaning."
http://en.wikipedia.org/wiki/Poetry

"A language is a system of signals, such as voice sounds, gestures or written symbols, that encode or decode information."
http://en.wikipedia.org/wiki/Language

Volgens bovenstaande definities is poëzie dus een kunstvorm waarin signalen die informatie (de)coderen gebruikt worden voor hun esthetische kwaliteiten naast, of in plaats van, hun betekenis. "Taal" is zo'n breed begrip dat poëzie veel meer inhoudt dan alleen het schrijven van gedichten, of het geheel aan producten daarvan.

"De taalkundige en literatuurwetenschapper Roman Jakobson vond kenmerkend voor 'poëticiteit' dat het woord als woord wordt ervaren, en niet slechts als vertegenwoordiger van het benoemde object of als gevoelsuiting."
http://nl.wikipedia.org/wiki/Poëzie

Dat wil zeggen: het signaal wordt geapprecieerd als fenomeen.

Maar is dit werkelijk wat poëzie is? Het appreciëren van signalen als fenomenen? — Ik ben het hier eigenlijk volkomen mee oneens. Echte poëzie heeft juist wat te zeggen. Het verheffen van het middel tot het doel is een teken van decadentie. Het bovenstaande is een beschrijving van decadente poëzie.

Hoe werkt echte poëzie dan? — Het signaal is duidelijk. De dichter weet precies, of denkt precies te weten, wat hij ermee bedoelt — wat het betekent. Hij wil iets duidelijk maken — iets uitdrukken. De druk in hem is zo groot dat zijn inhoud naar buiten moet, het dringt zich een weg naar buiten. Hiervoor is iedere uitgang, iedere uitdrukking, hem toegankelijk — als we niet door de voordeur kunnen, dan springen we door het raam. Het kan geen kwaad om banaal te zijn, om eventueel te razen en te tieren, want de overmaat moet eruit!