Logica?
"Niemand -- zelfs niet een atheïst -- kan ontkennen dat er een begin was. Alles wat de mensen kunnen waarnemen en beredeneren, toont aan dat er ooit een begin was. Leven en materie ontstonden niet zomaar uit zichzelf, want zowel de stof als het leven zijn onderworpen aan wetmatigheden die onmogelijk uit het niets kunnen voortkomen.
"Wat ontstaan is, heeft de kenmerken van een fantastisch ingenieus geheel en is de weerspiegeling van de kracht, het intellect en de liefde van een scheppende God. Indien iemand deze werkelijkheid ontkent, ontkent hij ook zichzelf als redelijk wezen en als persoon. In zijn denken verlaagt hij zich tot een onpersoonlijke biochemische reactie. Zijn persoonlijkheid is slechts materie in een lichaam."
http://gemeente-van-christus.org/Preken/Geens/Tony/grondsla.html
"Wat ontstaan is, heeft de kenmerken van een fantastisch ingenieus geheel en is de weerspiegeling van de kracht, het intellect en de liefde van een scheppende God. Indien iemand deze werkelijkheid ontkent, ontkent hij ook zichzelf als redelijk wezen en als persoon. In zijn denken verlaagt hij zich tot een onpersoonlijke biochemische reactie. Zijn persoonlijkheid is slechts materie in een lichaam."
http://gemeente-van-christus.org/Preken/Geens/Tony/grondsla.html
posted by Sauwelios at
16:15
3 Comments:
Moet ik hier nog op reageren? Natuurlijk kan juist een atheïst ontkennen dat er een begin was. Dit volgt uit de logica, uit de wet van oorzaak en gevolg. Die wet zegt namelijk dat iedere oorzaak een gevolg is en andersom. Dus dan kan er geen causa prima, geen eerste oorzaak (zoals God) zijn. Gister nog beantwoordde ik hier een vraag over op Yahoo! Answers:
"If God created the universe who created God?"
- "GodGod. And GodGod was created by GodGodGod. And GodGodGod in turn - I guess you can guess."
Dit is natuurlijk scherts. Als God ongeschapen kan zijn, waarom kan het heelal (de "Schepping") dit dan niet zijn? Waarom überhaupt een Schepper veronderstellen?
"Indien iemand deze werkelijkheid ontkent, ontkent hij ook zichzelf als redelijk wezen en als persoon. In zijn denken verlaagt hij zich tot een onpersoonlijke biochemische reactie. Zijn persoonlijkheid is slechts materie in een lichaam."
Inderdaad. Ik ontken mezelf ook als redelijk wezen en als persoon. Ik ben niet meer dan een onpersoonlijke biochemische reactie. Zoals de achterflap van de Sri Isopanisad zegt;
"Maar iets diep in ons verzet zich tegen het idee dat we geanalyseerd kunnen worden in levenloze materie. Dat persoonlijkheid de basis en het verenigende principe van ons bestaan is, zien we als natuurlijker, en die intuïtie is correct."
"Correct"? Het is misschien een psychologische, maar toch geenszins een wetenschappelijke waarheid.
Interessant punt! Juist die vehemente ontkenning van het slechts uit chemische reacties bestaan, de fundamentele overtuiging dat er meer fundament is dan een plas water waarin wat andere stofjes drijven - zwemmen zo je wil - de drijfveren kortom die de mensen hebben doen worden wat ze is for better or worse is/zijn een leugen!
En inderdaad, de deïstische veronderstelling dat er eerst een volmaakt eindproduct (hoofdletter G) was, dat een week nodig had om het complete universum te schapen (inclusief een planeet met wezens 'naar Zijn evenbeeld' en een zootje fossielen e.d. om eerdergenoemden op een dwaalspoor te zetten), klinkt nog veel onwaarschijnlijker dan de wetenschappelijke theorieën...
Maar goed, de huidige wetenschappelijke lezing dat al 'vóór' het ontstaan van tijd, welbeschouwd ook 'voor' het 'ontstaan van ontstaan' er 'zaken' zich roerden vergt natuurlijk een vrij hoge mate van abstract kunnen denken.
De nieuwe paus zei, kort voordat hij paus werd, het volgende in een lezing:
"Christianity must always remember that it is the religion of the "Logos." It is faith in the "Creator Spiritus," in the Creator Spirit, from which proceeds everything that exists. Today, this should be precisely its philosophical strength, in so far as the problem is whether the world comes from the irrational, and reason is not, therefore, other than a "sub-product," on occasion even harmful of its development - or whether the world comes from reason, and is, as a consequence, its criterion and goal.
"The Christian faith inclines toward this second thesis, thus having, from the purely philosophical point of view, really good cards to play, despite the fact that many today consider only the first thesis as the only modern and rational one par excellence. However, a reason that springs from the irrational, and that is, in the final analysis, itself irrational, does not constitute a solution for our problems. Only creative reason, which in the crucified God is manifested as love, can really show us the way. In the so necessary dialogue between secularists and Catholics, we Christians must be very careful to remain faithful to this fundamental line: to live a faith that comes from the "Logos," from creative reason, and that, because of this, is also open to all that is truly rational."
[1 april 2005, vertaald door ZENIT.]
"Creative reason"? Creatieve logica? - "Creatief met logica" - da's wel een goeie naam voor een doe-'t-zelfcursus Christendom. En wat is "truly rational"? Had hij niet net gesuggereerd dat "the world comes from the irrational, and reason is not, therefore, other than a "sub-product," on occasion even harmful of its development"? Ah, maar "a reason that springs from the irrational, and that is, in the final analysis, itself irrational, does not constitute a solution for our problems."... Het is waar, de mens heeft het geloof in logica, dat wil zeggen, het geloof in een subject nodig. Dat de noodzakelijk van een geloof echter iets zegt over het al dan niet "waar" zijn (het al dan niet bestaan) van het geloofde is daarmee natuurlijk nog lang niet gezegd. De mens heeft het idee nodig dat hij een ziel heeft, een ondeelbaar, onveranderlijk ego-wezen; alleen vanuit die gedachte kan hij van de stroom van indrukken iets werkbaars maken (voor bewustzijn is immers een contrast nodig: als hij zichzelf ook ervoer als een stroom, een deel van de stroom, dan zou hij daarmee in de stroom verdwijnen...). Vanuit dit idee maakt hij onderscheid in de stroom, hij begiftigt relatief bestendige en afzonderlijke "dingen", "delen" van de stroom, met een ziel: "dat is een boek, dat is een wolk, dat is een rivier", en zegt dan: "de rivier stroomt" (net als hij zou zeggen of denken "ik loop"). Maar er is geen rivier die stroomt, er is een relatief stromen (vergeleken bij de oever, die relatief solide is), en dat is de rivier; door te zeggen "de rivier stroomt" zegt hij eigenlijk "het stromen is aan het stromen" of "de rivier is een rivier aan het zijn". Maar ook "de steen is hard" is hier een voorbeeld van: men neemt door dat te zeggen één eigenschap van de verzameling eigenschappen (indrukken) die men "steen" noemt, en presenteert deze alsof ze een actie is (alsof het subject "steen" "hard aan het zijn" is). Het eenvoudigste levende wezen, de eencellige, "denkt" (voelt): "ik ben alles wat binnen de celwand is; alles wat daarbuiten is ben ik niet". En als hij iets assimileert, of iets uitscheidt, dan voelt hij zich, ook al is hij af- of toegenomen, nog steeds "ik" - "één". En geef 'm maar eens ongelijk. Als hij niet dat onderscheid zou maken zou hij geen wil naar macht kunnen hebben (want dat is immers de wil van een "subject" over een "object") en dus nooit kunnen groeien; noch zou hij "stand kunnen houden" in de stroom: hij zou erin verdwijnen, sterven. Dit zegt echter niets over de "waarheid" van dat onderscheid.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home