Cogito, ergo cogitator sum.

"How can we know the dancer from the dance?", vraagt Yeats zich af. Maar hoewel er inderdaad geen dans zonder danser kan zijn, kan er wel een danser zonder dans zijn. Een danser danst immers niet de ganse dag; maar wat hij ook doet, hij blijft een danser. Dit is de deceptie der grammatica. Vervangen we echter "danser" door "wezen", "dansen" door "zijn" (als in "cogito ergo sum" - "zijn" in de betekenis van "bestaan"), dan zien we dat het wezen is; zonder wezen is er geen zijn. Maar zonder zijn is er ook geen wezen. Immers, hoe goed we ook kunnen zeggen, "de danser danst (nu) niet", als het wezen niet is dan is er dus geen wezen... Dit om aan te tonen dat het subject niet van het gezegde mag worden gescheiden. Als de danser niet danst, dan is hij dus geen danser. Wanneer hij slaapt is hij een slaper. Wanneer hij eet is hij een eter. Er is geen verschil tussen hoedanigheid en wezen. Er is geen onveranderlijke essentie.