Liberalisme, 6.

Op de vraag of het Humanisme niet consequent kan zijn, door bepaalde "feiten" als dogma's te stellen, schreef ik het volgende:

"Dat is wat het doet (hoewel er niet één humanisme is, en verschillende humanisten dus verschillende dogma's hanteren; maar het heeft geen heilig boek). Maar het erkent niet dat het dogmatisch is. Het beschouwt zijn "feiten" als "gegeven". Gegeven door wie? Door mensen? Maar dan kunnen andere mensen dus andere "feiten" geven, bijvoorbeeld de inferioriteit van alle negers. Nee, het moet gegeven zijn door een God, of de natuur (deus sive natura). Het moet objectief zijn, anders is het arbitrair. Er moet dus een objectieve macht zijn die de wet "geeft". Er moet dus een "God" zijn."

De inconsequentheid en leugenachtigheid van het Humanisme liggen besloten in het volgende (als we Wikipedia mogen geloven):

"Het moderne humanisme is een niet-godsdienstig levens- en wereldbeeld. Het humanisme definieert zelf geen opperwezen. In de praktijk blijkt het humanisme een inspiratiebron zowel voor mensen die niet geloven in het bestaan van goden als voor mensen die wel in een god of in goden geloven.

"Humanisme stelt de waardigheid van de mens in het wereldbeeld en de rede in de levensbeschouwing centraal. Sleutelwoorden van het humanisme zijn zelfontplooiing, vrijheid en autonomie, verantwoordelijkheid."
http://nl.wikipedia.org/wiki/Humanisme

Het beweert dat het een niet-godsdienstig levens- en wereldbeeld is. Maar het stelt de waardigheid van de mens als gegeven. De rede is niet in staat die waardigheid te bevestigen - sterker nog, ze ondermijnt haar! Want omdat zij haar niet kan bevestigen of zelfs maar constateren, is haar conclusie dat het idee van de waardigheid van de mens een onredelijke is. En wat die sleutelwoorden betreft: verantwoordelijkheid is onredelijk, want de rede is het vermogen tot het zien van het causale verband tussen dingen. Daar alles, vanuit de optiek van de rede, een oorzakelijk verband heeft is verantwoordelijkheid dus onmogelijk, aangezien niemand verantwoordelijk kan zijn voor alle oorzaken die hem of haar tot een daad drijven. Vrijheid is ook niet mogelijk binnen zo'n oorzakelijk verband: want vrijheid veronderstelt spontaniteit, en die bestaat niet in een wereld van actie en reactie (of liever: van reactie op reactie op reactie etc.). "Autonomie" betekent letterlijk "het zichzelf-een-wet-geven". Dit is wel mogelijk, maar dat men zichzelf een wet geeft, en welke wet men zichzelf geeft, is onderhevig aan oorzaken, dus aan externe factoren (en ook erfelijkheid is een externe factor). En wat zelfontplooiing betreft:

"Het [kindarchetype] vertegenwoordigt de sterkste en onontkoombaarste drang van elk wezen, namelijk: zichzelf te verwerkelijken. Het is een met alle natuurlijke instinctieve krachten toegerust niet-anders-kunnen, terwijl het bewustzijn steeds vastzit in een vermeend anders-kunnen. De drang en dwang tot zelfverwerkelijking is een natuurwet".
[Jung, De psychologie van het kindarchetype, 3B.]

Zelfontplooiing is dus ook niet vrijwillig, maar dwangmatig, een drang, een noodzaak. Natuurlijk kan zelfontplooiing in de kiem gesmoord worden door "externe" factoren. De reden dat ik "externe" tussen aanhalingstekens zet is dat die drang uit het onderbewuste oprijst, en het onderbewuste voor het bewustzijn ook een externe factor is. Het is hiermee ook iets totaal irrationeels (want "het bewustzijn valt niet binnen de rede, maar omgekeerd" - A. Roland Holst). Kortom, de rede en waarden sluiten elkaar uit: de rede kan alleen waarden ondermijnen, niet bekrachtigen.