Uit het voorgaande blijkt dat Heidegger in die ingewikkelde zin min of meer hetzelfde zegt als Nietzsche in zijn Nachlass, namelijk: "wat het denken als het werkelijke opvat, opvatten moet, kan het tegendeel van het Zijnde zijn." "Het Zijnde" betekent hier voor Nietzsche het Worden. Dus het denken moet als het werkelijke het tegendeel van het Heraclitische Zijn, i.e., van het Worden, opvatten, namelijk het Parmenidische Zijn; het Worden moet een Zijnd-worden zijn om een wordend Zijnde te kunnen zijn. Evenzo moet het bewustzijn een van-een-object-bewust-zijn zijn om een bewustzijnd object, i.e., een subject, te kunnen zijn: het moet in een object, in een Parmenidisch Zijnde, geloven om zichzelf als een bewustzijnd object, i.e., als een subject, te kunnen opvatten. Een Parmenidisch Zijnde echter hoeft niet echt te bestaan.