Het wilde dier mens.
"De mens is een dier dat kan praten."
[Aristoteles.]
De mens is het enige dier dat inspraak heeft in zijn eigen ontwikkeling - dat zijn eigen ontwikkeling kan sturen, beloftes kan doen voor de toekomst. Natuurlijk kan ook hij niet de toekomst voorspellen; maar hij kan zich voornemen, een bepaalde richting op te gaan, en zich daar zo goed mogelijk aan houden.
Eén zo'n voornemen is die van het Christendom in de afgelopen tweeduizend jaar. Zijn ideaal, hetgene waar de mens onder zijn juk opafstevende, was de Christus - het "Lam Gods". Dit heeft de mens - die in feite een roofdier is - tot een schaapsherder gemaakt - tot een herdershond. Nu streven wij, wij Nietzscheanen, naar het tegenideaal: wij willen dat de mens weer wolf wordt, meer wolf dan hij ooit geweest is. Hiervoor spreken wij instincten aan, die diep in de mens versluimerd liggen - tweeduizend jaar is peanuts op evolutionaire schaal.
"Archetypen zijn nu eenmaal als rivierbeddingen, waaruit het water verdwenen is, maar ook na lange tijd kan het water elk moment haar bedding weer terugvinden. Een archetype is zoiets als een oud stroomgebied, waar de wateren van het leven eeuwenlang doorheen vloeiden en zich diep hebben ingeslepen. En hoe langer ze dezelfde richting aanhielden, des te waarschijnlijker is het dat ze vroeger of later weer daarheen terugkeren."
[Jung, Wodan.]
[Aristoteles.]
De mens is het enige dier dat inspraak heeft in zijn eigen ontwikkeling - dat zijn eigen ontwikkeling kan sturen, beloftes kan doen voor de toekomst. Natuurlijk kan ook hij niet de toekomst voorspellen; maar hij kan zich voornemen, een bepaalde richting op te gaan, en zich daar zo goed mogelijk aan houden.
Eén zo'n voornemen is die van het Christendom in de afgelopen tweeduizend jaar. Zijn ideaal, hetgene waar de mens onder zijn juk opafstevende, was de Christus - het "Lam Gods". Dit heeft de mens - die in feite een roofdier is - tot een schaapsherder gemaakt - tot een herdershond. Nu streven wij, wij Nietzscheanen, naar het tegenideaal: wij willen dat de mens weer wolf wordt, meer wolf dan hij ooit geweest is. Hiervoor spreken wij instincten aan, die diep in de mens versluimerd liggen - tweeduizend jaar is peanuts op evolutionaire schaal.
"Archetypen zijn nu eenmaal als rivierbeddingen, waaruit het water verdwenen is, maar ook na lange tijd kan het water elk moment haar bedding weer terugvinden. Een archetype is zoiets als een oud stroomgebied, waar de wateren van het leven eeuwenlang doorheen vloeiden en zich diep hebben ingeslepen. En hoe langer ze dezelfde richting aanhielden, des te waarschijnlijker is het dat ze vroeger of later weer daarheen terugkeren."
[Jung, Wodan.]
posted by Sauwelios at
18:10
3 Comments:
Vooralsnog worden de rivierbeddingen, zowel de metaforische als de meeste niet-metaforische, momenteel echter enkel elk jaar droger...
Natuurlijk lopen wij, als filosofen, op de meeste mensen vooruit. In mij stroomt het water weer.
"True Will should spring, a fountain of Light, from within, and flow unchecked, seething with Love, into the Ocean of Life."
[Crowley, Little Essays toward Truth, Silence.]
En wat verstond Crowley onder Liefde?
"Love may best be defined as the passion of Hatred inflamed to the point of madness, when it takes refuge in Self-destruction."
[ibid., Love.]
In feite is dit idee, dat Ware Wil een wilde rivier is, Nietzscheaans:
"Mijn ongeduldige liefde vloeit over in stromen, afwaarts, naar opgang en nedergang. Uit zwijgzaam gebergte en onweren van smart raast mijn ziel de dalen in.
[...]
En als ik mijn wildste paard bestijgen wil, dan helpt mijn speer me er altijd het beste op: die is de altijd bereide dienaar van mijn voet: -
De speer, die ik tegen mijn vijanden slinger! Wat ben ik mijn vijanden dankbaar, dat ik hem tegen hen slingeren kan!"
[Alzo sprak Zarathoestra, Het kind met de spiegel.]
Zarathoestra met zijn speer is een Dionysusarchetype. Net als de Indische Skanda, de oorlogsgod, die model heeft gestaan voor Dionysus, is hij een archetype van de wilde natuur, de goddelijke macht, niet van de hemel - zoals de Apollinische Muzen -, maar van de aarde - een duistere goddelijke macht. Jung identificeerde Nietzsches Dionysus met Wodan. De eerdergenoemde liefde is
Eros, niet Philos - vriendschappelijke liefde - of Agapè - universele, Christelijke liefde.
"But in addition to the character of love and creation, there is also a destroying aspect to Erôs. He is the issue of Chaos, hatched from the egg of Night. It is his destroying aspect, his death, out of which life arises. The origins of Siva's dance of death, rebirth and the eternal cycle is entirely reminiscent of the Dionysian revels of ancient Greece in which the god is destroyed and reborn."
[Claudia Crawford, Nietzsche's Dionysian arts, The universe dancing.]
Skanda is, by the way, de zoon van Shiva in de Indische mythologie.
Vandaag een prachtige docu gezien over de zijderoute ,Zarathustra kwam daarin voor als Oosters filosoof.
Schitterende gebouwen,met een omvangrijke turquoise koepel in een land,waar ik nog nooit van gehoord had.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home