Loslaten (23/09/2005).

Loslaten is de mooiste les die je kunt leren, en tevens een les die keer op keer geleerd worden wil. Het is de mooiste les omdat ze het grootste gevoel van macht (de moralistische term is "geluk") brengt: het gevoel van vrijheid.

Ikzelf heb deze les pas laat geleerd: ik was iemand die heel sterk hechtte, WILDE hechten, tenaciously vast bleef houden aan waar ik van hield, van WILDE houden, - aan wat ik lief (graag) wilde hebben. Ah, hoeveel leed was mij bespaard gebleven als ik dat niet had gedaan; als ik eerder had geleerd los te laten. Eén van de voornaamste dingen waaraan ik gehecht was was de inspiratie, vaak door liefde/lust veroorzaakt, die - zo weet ik nu - het ding zelf is, maar waar ik toen "iets (alles) mee wilde doen"... Zo zijn de ervaringen, waarin ik mijn mooiste songs schreef - het waren mystieke, hoogst spirituele ervaringen - hetgene waarom het gaat, en de songs zelf slechts de bijproducten daarvan. Ik heb totaal niet (meer) het streven daar nog "iets van te máken". Ik kan ze zingen, deze songs - dat is hun blijvende voordeel.

Het kan ook zo zijn dat men iets "goed (waardig, of simpelweg mooi) wil afsluiten"; maar "it is not over till it's over": het einde hoort nog bij het geheel. Misschien wil iemand een mooi einde ergens aan breien, terwijl dat niet hoeft (bijvoorbeeld aan een relatie). En het einde, dat wil zeggen het laatste deel, moet ook een mooi einde hebben, en dat op zijn beurt ook weer, etcetera etcetera, totdat de eeuwigheid voorbij is, en men nog steeds niet verlost is van het begin. Nee, de wijze is niet gebonden aan dat soort imperatieven, die uit idealisme voortkomen. De wijze gáát gewoon. Hij is niet eens gebonden aan dagzeggen.