Zoals deze documentaire laat zien, is de tragikomische ironie van Rumsfelds en Cheney's "hate-mongering" (rond 1976 tegen "de Communisten", vanaf 2001 tegen "Al Qaeda") dat ze er zelf in zijn gaan geloven. Of liever (want dat ze erin gingen geloven volgt uit hun wil om te overtuigen: zoals Nietzsche zegt is iemand die zelf in zijn zaak gelooft een overtuigender advocaat dan één die bewust liegt), het is tragikomisch dat ze erin bleven geloven.